Persian Language and Literature

سفر عارف قزوینی در سال 1306 شمسی به همدان آغاز دوران تبعید او تلقی شد و بسیارانی گمان کردند «شاعر ملی ایران» به دلیل مواضع و مشیِ سیاسی‌اش هدفِ خشمِ شخصِ نخستِ مملکت قرار گرفته، یا دست‌کم به دسایس یکی یا گروهی از ارباب قدرت، در فرجامی نامبارک، نفی بلد شده است؛ اما چنین نبود. تبعید عارف به همدان آن‌چنان گسترده در آثار محققان و نویسندگان و شاعران و روزنامه‌نگاران و دیگر اهالیِ دوات و قلم در قرن اخیر تکرار شد که به باوری همگانی بدل گشت و در همۀ سرگذشت‌نامه‌های او جای گرفت. حضورِ شاعرِ شهیر در همدان و بُریدنش از خویش و بیگانه به قدری غریب می‌نمود که حتی آنان‌که گاه با او دیدارهایی داشتند خیال می‌کردند به‌خلافِ میلِ باطنی‌اش دستی قدرتمند او را در همدان محصور داشته؛ وگرنه چگونه خنیاگرِ پایتخت با آن مایه محبوبیت، خیمه و خرگاه از مرکز برچیده و پوزارکِشان به قلعه‌ای پرت‌افتاده در همدان رخت کشیده است! گروهی از مخالفان رضاشاه نیز با تمسک به این شایعه «دو به دستشان افتاد» تا برگی دیگر به دوسیۀ جناییِ سردارسپه علاوه کنند. کسانی حتی در نوشته‌جات عارف دست برده و با جعل کلماتی کوشیدند او را «تحت مراقبت و زیر نظر و ممنوع‌المراوده با خارج» معرفی کنند.
چرا باید در تهران می‌ماند؟ آن تهران که مژدۀ فتحش را می‌داد «تهرانِ مخوف» شده بود، یارانِ هم‌د‌لش با هفت‌هزار سالگان سر به سر شده بودند، آزادی‌خواهان و مشروطه‌چیانِ دیروز سورچرانان و گردنه‌بگیرهای امروز بودند، اَبَرمردش، کلنل محمدتقی‌خان پسیان، در خراسان به خاک خفت، کابینه‌ای که آرزویش را در دِماغ می‌پرورد «سیاه» از آب درآمد، جمهوریِ موعودش پوست انداخت و سلطنت شد و ایرج‌میرزا «قزوینیِ کودک‌نواز» خواندش، دامنِ شرافتش را آلود و یک‌کلام، کمرش را خُرد کرد. مصائب جسمانی نیز به این زخم‌های روان پیوست: تب و نوبه و سینۀ گرفته‌‌ای که به‌تدریج از ادای کلمات یومیّه نیز عاجزش کرد.

روایت داستانی می¬تواند هم با زبان متن و هم با زبان تصویر بازگو شود. اگر  روایت با زبان تصویر بیان شود به آن «کمیک استریپ» یا «داستان مصوّر دنباله¬دار» می¬گویند. کمیک استریپ یکی از شیو¬های بیان بصری است که یک روایت یا داستان را با زبان تصویر بازگو و از طریق سلسله تصاویر مخاطب را با خود همراه می¬کند. این شیوۀ بیان، بر توالیِ تصاویر تمرکز دارد و گاه با همراه کردن جملاتی در کنار تصویر بر وضوح و روشنی روایت می¬افزاید. گرچه کمیک استریپ در هنر غرب عمر چندانی ندارد، امّا ریشه¬های آن را در دیوارنگاری غارها و  نقّاشی¬های مصر باستان می¬توان جست. این شیوۀ روایت تصویری در هنرهای تصویری اعم از نگاره¬های نسخ خطی و نمونه¬های کهن¬تر آن نظیر دیوارنگاره¬ها و سنگ¬نگاره¬ها به خوبی قابل بازیابی است. پژوهش حاضر برآن است تا با رویکردی تطبیقی، وجوه مشابهت روایت در هنرهای تصویری ایران و کمیک استریپ را بازنماید. پرسش پژوهش این است که هنرهای تصویری ایران و کمیک استریپ چه شباهت¬ها و تفاوت¬هایی با هم دارند؟ فرضیۀ تحقیق هنرهای تصویری ایرانی و کمیک استریپ را به لحاظ شیوۀ روایی به هم شبیه، امّا شیوۀ تصویرگری را در آن¬ها متفاوت می¬داند. برای آزمودن فرضیه به این روش عمل می¬کنیم که نگاره¬ها را بر اساس سیر تاریخی بررسی و شاخصه¬ها و شباهت¬های آن با کمیک استریپ را تحلیل می¬کنیم. اهمیّت و ضرورت چنین پژوهش¬هایی در آن است که ضمن معرّفی قابلیّت¬های تصویری ویژۀ هنرهای تصویری، از این قابلیّت¬ها در راستای جهانی شدن هنر ایرانی بهره می¬گیرد.

ناصرالدین‌ شاه از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین شاهان تاریخ ایران است که وقایع و خاطرات روزانه سال‌های بسیاری از عمر خود را در قالب چند آلبوم ثبت کرده است. یکی از ویژگی‌های او دانستن زبان فرانسه است و یادداشت‌هایش منبع ارزشمندی برای اطلاع از این وجه اوست. وی در مواضع مختلف از دانش فرانسه خود کمک می‌گیرد که یکی از آنها درج نام بانویی از حرم‌سراست که شب با او هم‌بستر شده است؛ در این موارد نام آن بانو را -به نظر با تلفظ ترکی- و به الفبای فرانسوی می‌نویسد و به‌این‌ترتیب ظاهراً نخستین ایرانی است که برای نوشتن کلمات و جملات فارسی از خط لاتین استفاده کرده است. یادداشت‌های وی به دلیل اشتمال بر اطلاعات فراوانی درباره شخصیت او و اطلاعات ارزشمندی در سایر حوزه‌های دانش همواره موردتوجه مصححان بوده است؛ متأسفانه تعدادی از مصححان با غفلت از ملزومات تصحیح تخصصی نسخ خطی به سراغ این یادداشت‌ها رفتند که نتیجه آن بدخوانی‌ها و بی‌دقتی‌های فراوان و دست‌کاری‌های متعدد در متن یادداشت‌ها و درنهایت غیرقابل‌اعتماد کردن چاپ‌های یادداشت‌های روزانه ناصرالدین شاه بوده ‌است؛ یکی از نمودهای این دست‌کاری‌ها تغییر و حذف املاهای لاتین ناصرالدین شاه از اسامی بانوان حرم‌سراست؛ بر این اساس می‌کوشیم به این سؤال پاسخ دهیم که تغییر و حذف املای لاتین اسامی همسران ناصرالدین شاه در آلبوم 97 بیوتات از سوی مصححان، باعث نابودی چه اطلاعاتی در حوزه‌های مختلف دانش از قبیل ادبیات، زبان‌شناسی، تاریخ و مهم‌تر از همه، شناخت شخصیت او شده است؟ روش ما در این مقاله توصیفی – تحلیلی است.
Nasir al-Din Shah is one the most influential Iranian Kings. He wrote his diaries for many years. One of his notable characteristics is his knowledge of the French language and his diaries are considered as precious sources of information about this aspect of his personality. In many cases he had used his knowledge of the French, one of which was to insert the names of the ladies from the Royal Harem with whom he had had intercourse. In such occasions, he would write the name of that lady with the French alphabet but with a Turkish pronunciation; thus he was apparently the very first Persian to have used Farsi words and sentences by using the Latin alphabet. Unfortunately some of the individuals who edited his writings did this without first having gone methodically through the rules of specialized editing of  manuscripts; this brought on errors and regretful inaccuracy along with numerous manipulations of the contents of these notes, so that the recent publications of his diaries appear to be most unreliable. One of these manipulations is related to changing and eliminating the Latin writings of the names of his wives. Our endeavor here, is to answer the question: what kind of information has been destroyed from various fields of knowledge such as Literature and History and more importantly, the King’s personality after changing and eliminating the Latin writings of the names of his wives made by these editors inside the Album No 97? our research methods are descriptive and analytical.

در نوشته‌ی پیشِ رو به بررسیِ چاپِ انتشاراتِ مولی از دانشنامه‌ی علاییِ ابنِ سینا می‌پردازم. در این راستا می‌کوشم به کوتاهی از ویژگی‌های ساختاریِ دانشنامه و جایگاهِ آن در میانِ نوشته‌های ابنِ سینا سخن بگویم. هم‌هنگام با این هدف، افزون بر تاریخچه‌ی ویرایشِ دانشنامه‌ی علایی، تبارِ چاپیِ ویراستِ مولی را نشان می‌دهم، و گوشه‌ای از درستی‌ها و نادرستی‌های رخ‌داده در کارِ خطیرِ ناشر و دیباچه‌نگارِ دانشنامه را گوشزد می‌کنم. همچنین بر اهمیتِ آموزشی و فلسفیِ دانشنامه‌ی علایی همچون نوشتاری جامع در فلسفه‌ی سینوی انگشت‌گذارده، بر ابنِ سیناپژوهان، و به‌ویژه همزبانانِ ابنِ سینا، به دلیلِ کم‌توجهی و کم‌لطفی به این نوشتارِ ارجمند خرده می‌گیرم، و بر چراییِ آن اندک پرتوی می‌افکنم. روشن خواهم کرد که چرا ویراستِ مولی از نظرِ تصحیح اثری‌ است ناکام، و از نظرِ فلسفی مهم‌ترین نوآوریِ ساختاریِ ابنِ سینا را ضایع کرده است. خواهم گفت که دیباچه‌ی بلندِ دانشنامه هیچ پیوندی با متنِ کتاب ندارد و از نظرِ پژوهشی نیز چیزی به دانسته‌های ما پیرامونِ دانشنامه‌ی علایی نمی‌افزاید. برین پایه، این ادعا را پیش می‌نهم که دانشنامه‌ی علایی همچنان نیازمند است به یک ویراستِ انتقادیِ دیگر، با بهره‌گیری از دانشِ نسخه‌شناسی و بر اساسِ نسخه‌های بیشتر، و بلکه همه‌ی نسخه‌های پرشمارِ آن.
In the present piece, I examine the most recent edition of Avicenna’s Danešnāme-ye ʿAlāyī published by Mawlā Publishing house in Tehran. With this aim, I will briefly discuss the structural characteristics of the Danešnāme and situate it within Avicenna's oeuvre in respect to his other summae. Arguing for the significance of Danešnāme-ye ʿAlāyī as a comprehensive summa of Avicennan philosophy, I will draw attention to its neglect and marginalization by contemporary Avicennan scholarship, even in the Persian speaking world, and suggest reasons for the regrettable underestimation of this invaluable text. Having provided an overview of the editorial and publishing genealogy of the Danešnāme, and then of Mawlā’s earnest edition, I will consider a number of errors and shortcomings exhibited by the latter, whilst acknowledging some of its merits. I will identify certain systematic flaws in the editorial techniques that inform Mawlā’s edition, on the one hand, and a structural mistake that has entirely ruined one of the characteristic philosophical innovations of the Danešnāme, on the other hand. I observe that the long preface to the text bears no relation to the Danešnāme, and provides scholars with no useful insight into either Avicennan philosophy in general or the Danešnāme in particular. Concluding that the Mawlā edition is woefully lacking, I suggest that Danešnāme-ye ʿAlāyī still stands in need of a new critical edition based on sounder editing techniques, and informed by consideration of a wider range of manuscripts. If we are to gain a more comprehensive picture of the development of Avicenna’s philosophical project, I urge the scholarly community to pay this work the careful attention that it deserves.

Submitted: 2017

Кулешов Вяч. С. Северная окраина тюркского мира в отражении персидского географического трактата X в. «Худуд ал-‘алам» // Древние и средневековые культуры Центральной Азии (становление, развитие и взаимодействие урбанизированных и скотоводческих обществ) : Материалы Международной конференции, посвящённой 100-летию со дня рождения д. и. н. А. М. Мандельштама и 90-летию со дня рождения д. и. н. И. Н. Хлопина, 10–12 ноября 2020 г., Санкт-Петербург / Редакционная коллегия: В. П. Никоноров, Л. Б. Кирчо, Е. О. Стоянов (ответственные редакторы) и др. СПб.: б. и. [ООО «Невская Типография»], 2020. — В надзаглавии: Институт истории материальной культуры РАН; Государственный Эрмитаж; Музей антропологии и этнографии имени Петра Великого (Кунсткамера) РАН; Институт восточных рукописей РАН. — С. 276–278.

قصّه¬های عامیانه در دوره قاجار در میان مردم محبوبیّت و شیوع بیشتری یافت. ظهور چاپ سنگی در این دوره به نشر و گسترش این داستان¬ها کمک شایانی کرد، به ویژه چاپ¬های سنگی مصوّر که داستان¬ها را با زبان تصویر و با جذابیّت بیشتری برای مردم بیان می¬کردند. داستان «نوش¬آفرین گوهرتاج» داستان عامیانه منثوری از دوره قاجار در شرح عشق شاهزاده ابراهیم، فرزند پادشاه چین، برای رسیدن به معشوقش نوش¬آفرین گوهرتاج، دختر پادشاه دمشق است. نویسنده و زمان تألیف این داستان عامیانه معلوم نیست. چاپ¬های سنگی متعدّد نوش¬آفرین گوهرتاج حاکی از مقبولیّت و محبوبیّت آن نزد عموم مردم است. با توجّه به اهمیّت این داستان در نزد مردم، پژوهش حاضر یکی از مهم¬ترین چاپ¬های سنگی این داستان، یعنی نخستین چاپ سنگی مصوّر نوش¬آفرین گوهرتاج، مورخ ۱۲۶۳ محفوظ در آکادمی ملی لینچی در رم را بررسی می¬کند. نسخه مذکور به ۵۷ نگاره به قلم برجسته¬ترین تصویرگر کتب چاپ سنگی یعنی میرزا علی قلی خویی، مزیّن است. در این جستار داستان عامیانه نوش¬آفرین گوهرتاج معرّفی و اهمیّت چاپ¬های سنگی در ترویج این داستان بررسی می¬شود. بخش اصلی مقاله¬ به تحلیل نگاره¬های این نسخه از منظر چهره¬پردازی و پیکره¬نگاری، تصویرگری موجودات موهوم و افسانه¬ای و ترسیم صحنه¬های رزم و بزم اختصاص دارد. حاصل پژوهش نشان می¬دهد که تصویرگر نسخه در تلاش بوده تا نگاره¬ها را به شیوه¬ای مردم¬پسند و متناسب با نیازهای عصر خود به تصویر درآورد.

Det allt större intresset för persiskan i Sverige ställer krav på en modern handbok som beskriver hur språket används i de länder där det talas: Iran, Afghanistan och Tadzjikistan. Modern persisk grammatik är avsedd för universitetsnivå under lärarhandledning men riktar sig till alla som vill lära sig det viktigaste inom persisk grammatik på egen hand. Den kan med fördel användas för självstudier av den som vill hitta en genväg till att lära sig modern persiska i tal och skrift. Persiskan talas på delvis skilda sätt i de persisktalande länderna och det finns vissa regionala skillnader, främst i uttal och ordförråd, inom länderna. Mot bakgrund av denna mångfald lägger följande framställning stor vikt vid konstruktioner, ord och fraser som är gemensamma för alla persisktalande samtidigt som den visar hur språkbruket varierar i olika länder.

Modern persisk grammatik är tänkt som en referensbok med kommunikativ inriktning som lägger grunden till språkfärdighet. En grammatik är ingen lagbok eller instruktionsmanual utan snarare ett hjälpmedel för att kunna orientera sig i ett språks regelbundenheter och oregelbundenheter. Man kan börja läsa var man vill i boken, eftersom varje kapitel är självförsörjande. De beskrivande avsnitten är försedda med illustrerande exempel som återger ett levande och modernt språkbruk. Utmärkande särdrag för talspråket belyses dessutom i ett separat avsnitt. Min strävan har varit att ge en korrekt beskrivning av det lediga men vårdade persiska standardspråket, som det används i tal och skrift. Den som använder standardpersiskan blir oftast mera positiv bedömd än den som avviker från den. Av den anledningen bör man som icke infödd talare hålla sig till standardpersiskan.

Modern persisk grammatik är ordklassbaserad och ansluter sig till allmän grammatisk terminologi. Jag har inte lyckats finna en ur pedagogisk synpunkt tillfredställande form för en framställning som grundar sig på helt nya principer och kategorier. Denna bok omfattar således grundläggande formlära, satslära och ljudlära samt regler för ordbildning. Varje kapitel introduceras med hjälp av lättfattliga och åskådliga översikter. Grammatiska termer som ger god tankehjälp i beskrivningen av språket förklaras på ett enkelt och tydligt språk. Framställningen förutsätter inga djupare grammatiska förkunskaper, däremot intresse för språkliga frågor och nyfikenhet på språket. För att främja språkfärdigheten har de kontrastiva dragen mellan svenska och persiska framhävts i de stycken som jag av erfarenhet vet att svensktalande har större inlärningssvårigheter med.

Modern persisk grammatik har ett kommunikativt perspektiv där grammatiska konstruktioner betraktas utifrån de betydelser och funktioner de har. Den kommunikativa aspekten framhävs också genom att exemplen är översätta till idiomatisk svenska. Vissa stycken har förenklats för att stärka bokens praktiska framställningssätt och korshänvisningar hjälper läsaren att finna de olika ställena där en och samma företeelse behandlas. I bilaga finns tablåer över persiska verbstammar och konjugationsmönster samt en transkriptions- och uttalsbeteckning. I denna grammatik används grammatiska termer på svenska, men i många grammatikböcker och övningsböcker förekommer de persiska namnen. Därför ingår även en svensk-persisk grammatisk ordlista.

This study pays particular attention to Malay-Indonesian manuscripts which has not been examined
[precisely] so far. The manuscripts examined in this article are kept in the Leiden University Library
whose content or origin remained under-researched. In some instances, the manuscripts have not been
comprehensively examined. The following themes are analysed:

1. Persian Musical Modes and Poems in the Malay-Indonesian world;
Persian Rhythmic Poems Copied by Malays;
Rhythmic Mystical Supplication to ʿAlī b. Abī Ṭālib;
Poems of Lal Shahbaz Qalandar;
2. Familiarity with the Persian Language
3.Learning Islamic Sciences through Persian
4. Persianized Malay and Malayized Persian

طبق نظریۀ بیش¬متنیّت ژنت، شاهنامه یک پیش¬متن است و نگاره¬های شاهنامه که بر مبنای آن تولید شده و برای روایت متنیِ شاهنامه یک روایت تصویری خلق کرده¬است، بیش¬متن به شمار می¬آید. حال پرسش این است که بیش¬متن نگاره¬ها در چه مواردی مطابق با پیش¬متن شاهنامه بوده و در چه مواردی دچار تراگونی و تغییر شده¬است؟ برای پاسخ به این پرسش به خوانش تطبیقی و بینانشانه¬ای متن و تصویر می¬پردازیم. به این منظور روایت «گذر سیاوش از آتش» را که یکی از پربسامدترین مجالس در سنّت نگارگری ایرانی است، انتخاب می¬کنیم. به¬این¬ترتیب پژوهش حاضر به نقش روابط بینامتنی در تولید اثر توجه دارد و بر آن است تا با رویکرد بینامتنی چگونگی گشتار (انتقال) روایت متنی به روایت تصویری را بررسی و تبیین کند. پرسش¬های تحقیق به این شرح است: از نظرگاه روابط بینامتنی، نگارۀ گذر سیاوش از آتش چه میزان ارجاع¬های صریح به متن دارد؟ با توجّه به روابط بینامتنی، روایت تصویری تا چه حد دچار تغییر شده و تا چه حد یکسان و بدون تغییر باقی مانده¬است؟ روش پژوهش به این شرح است که نخست با بیان روایت متنی به تأویل و نمادشناسی عناصر اصلی پرداخته و سپس با رویکرد تطبیقی روایت تصویری نگارگران را بررسی می¬کنم. پس از آن نگاره-ها را با رویکرد بیش¬متنیّت ژنت از دو منظر گشتار همانگونی و تراگونی تحلیل می¬شود. هدف تحقیق ارائۀ نمونه¬ای عملی برای تبیین کارکرد نظریۀ بیش¬متنیّت در پیکرۀ مطالعاتی هنر ایرانی است.

The great Persian lyric poet Hafiz was first translated into English by Sir William Jones in the 1780s. In the course of the nineteenth century many further translations would appear, initially intended for the use of oriental scholars and students of the Persian language, but increasingly also for the general reading public. The paraphrasers or ‘popularizers’ who devised the latter category of translation competed with professional scholars to shape the dissemination and popular perception of Persian poetry. Owing to a variety of factors, the middle of the nineteenth century
saw a marked decline in the number of new Hafiz translations, and it is not until 1891 that a complete edition of Hafiz’s works finally appeared in English. This led to an unusual situation, particular to Britain, in which scholars (Edward H. Palmer, Henry Wilberforce-Clarke, Gertrude Bell), and popularizers (Richard Burton, Herman Bicknell, Justin McCarthy, Richard Le Gallienne, John Payne) all jostled to fill the vacuum created by the absence of a definitive version. Their competition created, in short order, a diversity of versions presented to consumers, which allowed Hafiz’s influence to be felt in twentieth-century poetry untrammelled by the impress (as became the case with Omar Khayyam) of one dominant translator. While the refraction of Hafiz through the biases and predispositions of multiple translators has been regarded as hopelessly distorting by Julie Scott Meisami, I argue instead that it highlights lyric, in the richness and diversity characteristic of Hafiz, as the Persian poetic mode which has been more influential on English writing and yet the most difficult to categorize and integrate. Lastly, by paying heed to the popular transmission of Hafiz in English, we might better understand the reception of Persian poetry in its generic, rather than only its formal character.

The immensity of the corpus and diversity of genres of Classical New Persian in Judeo-Persian garb is remarkable, comprising a wide-ranging multitude of genres from translations of the Tanakh and rabbinic works to chronicles, lexicographies, religious poetry, translations of medieval Hebrew poems, and a large corpus of non-Jewish Classical Persian literature transcribed in Hebrew script. Yet, Judeo-Persian literary corpora remain incompletely catalogued as well as unsatisfactorily studied. While detailed studies of the genres of Judeo-Persian literature-in-transcription, as well as comparisons with literature in the common Perso-Arabic script, are still desiderata, this article aims to undertake a preliminary survey of the extant Judeo-Persian versions of the Dīvān of Šams od-Dīn Moḥammad Ḥāfeẓ of Shiraz (d. 792/1390) and address some contextual aspects of its popularity among Iranian Jewry.

Defended (2018) and published (2019) Phd Thesis.

The book deals with turkic origin words, hybrid words with turkic elements, also turkic suffixes stated in medieval Persian dictionaries from X-XI centuries till XIX. Phonetical and morphological varities of the researched words also have been studied.

Sultan Veled, Mevlânâ Celaleddin Rumî'nin oğlu ve onun maddi ve manevi varisiydi. Mevlânâ'dan sonra Mevlevî yolu, Sultan Veled tarafından şekillendirilerek kurumsallaştırıldı. Selçuklular döneminde Anadolu'da ve daha sonra tüm Osmanlı topraklarında yaygınlaşan bu tasavvufî akım, modern zamanlarda da hemen hemen tüm dünyada tanınmıştır. Mevlânâ Celaleddin Rumî'nin tüm eserleri dünya insanları tarafından çokça okunmaktadır. Sultan Veled'in ortaya koyduğu eserler, Mevlânâ'nın eserlerini daha iyi anlamamız için önemli bir anahtardır. Nesir olarak yazdığı Maârif kitabı ve "mesnevî" şiir formuyla yazdığı İbtidâ-nâme, Rebâb-nâme ve İntihâ-nâme adlı diğer eserler, Mevlânâ'nın eserlerinin neredeyse tamamlayıcısı gibidir. Sultan Veled'in Divânı onun ilmi, edebi ve entelektüel kişiliğinin genişliğini gösteren önemli bir eserdir. Anadolu'da gelişen Türk edebiyatının kuruluş aşamasında şiir dili Farsça'dır ve Türk şiirini, şiir biçimleri ve türleri açısından örnekleyen ilk eserler Mevlânâ Celaleddin Rumî ve oğlu Sultan Veled'in eserleridir. Hemen hemen tüm şiir form ve türlerinde eksiksiz ve kusursuz eserler veren bu iki şair (baba ve oğul), şekil ve tür bakımından Anadolu'da gelişen klasik Türk edebiyatının kurucuları olarak kabul edilebilir. Mevlânâ ve Mevlevilik yolunu anlamak için Sultan Veled'in eserlerinin her yönüyle iyi bilinmesi gerekir. Bugüne kadar Mevlânâ ve Mevlevilik üzerine birçok çalışma yapılmıştır. Ancak Sultan Veled'in Farsça yazılmış bilinmeyen bir eseri olan "Sefine-i Nuhî ve Mecmua-i Ruhî" bu zamana kadar incelenmemiştir. Konya Bölge Yazma Eserler Kütüphanesi'nde iki nüshası bulunan bu değerli eser, Sultan Veled tarafından Mevlânâ'nın Divân-ı Kebir'inde bulunan şiirlerine yazdığı nazireleri içermektedir.

This Monograph had been carried out according to The State Scientific Grant of Shota Rustaveli National Foundation Awarded to the Winner Corresponding Project and according to Ilia State University and G. Tsereteli Institute of Oriental Studies Scientific Programme Project.

This paper investigates premodern conceptions of spaces of otherness, particularly within the context of Persian Sufi poetry. Abbasid-era travel literature describing monasteries, as well as real hostilities between Muslims and Christians, gave symbolic dimensions to spaces of antinomian activity in thirteenth-century eastern Iran. Making use of Edward Soja’s thirdspace, as well as Jorge Luis Borges’s “the Aleph,” this paper pays particular attention to the pseudo-hagiographical narrative of the “Shaykh of Ṣanʿān” in the poem Manṭiq al-Ṭayr (Speech of the Birds).  In this account, by the Persian poet Farīd al-Dīn ʿAṭṭār (d. 1221), Byzantium contrasts with the Kaʿba in Mecca, just as the wine-house, the Christian church, and the ruins contrast with normative spaces wherein expectations of decorum can lead to ostentatious and insincere modes of worship. By creating magical spaces of infidelity, spaces devoid of piety, ʿAṭṭār conveys themes of losing oneself to a carnal and ultimately divine Other.


Issue 89:1 (March 2021), pp. 272-297.

A solid background in Persian literature is useful for anyone who wants a better understanding of Asia and the Middle East. With the presumption that through literatures, we can visit cultures and times impossible for us to experience ourselves, this course will take you on a journey to get a taste of classical Persian literature and its various genres, themes, and imagery, in English translation, from the 10 th century (when the New Persian language emerged) to the mid-19th century (when Persian literature started undergoing a major paradigm shift, later on associated with Persian literary modernity). Having no prerequisites, the course provides you with the opportunity to read many instances of classical Persian literature created by poets and authors both in " the greater Iran, " that is, in regions which today would include the present-day Iran, Central Anatolia, and Central Asia; and in India. The course readings are organized chronologically, covering a variety of poets, authors, forms and themes. Though briefly, we will also discuss what is lost (or gained) in translation as well as how classical Persian literature has contributed to world literature. The course will include lectures, group discussions and activities, and video screening. By the end of the semester, the students will have put together a Digital Anthology of Classical Persian Literature in
English Translation. (Note: This course presumes no prior knowledge of the Persian literary or cultural traditions on the part of the students.)

ادبيات تعليمي  آثاري را عرضه مي‌كند كه روشنگر مسائل اخلاقي ، مذهبي ، فلسفي ، كلامي و به طور كلي دانش‌هاي عملي و نظري باشد؛ بدين ترتيب عرصة كاربرد اصطلاح ادب تعليمي بسيار وسيع است، يعني هر اثر تعليمي مطلبي را با هدف رساندن نتيجه آن اثر به خواننده تعليم مي‌دهد و در واقع هدف آشكار اين اثرپردازان، تعليم فني خواننده در زمينه‌اي خاص است  . از نظر نوع ادبي (Genre) اشعار پروين اعتصامي در زمرة ادب تعليمي مي‌گنجد . هدف خاص شاعر ، پند و اندرز به خواننده و ستايش صفات اخلافي مطلوب و نكوهش صفات نامطلوب از نظر اخلاقي است . خواننده اشعار پروين اعتصامي درهر عنوان شعري اوآهنگ زير و بم‌دار اخلاق را احساس و در اثناي اشعار آن را تجربه مي‌كند . در يك نگاه كلي از نظر درونمايه به ترتيب پنج درونماية عمده در اشعار پروين ديده مي‌شود. اين پنج عنوان به اجمال : اعتقاد به جدايي روح و تن و ارزش روح و پستي نفس ، علم‌اندوزي ، توكّل و تسليم ، انسان‌دوستي در مقام اخلاق و نظرية انقلابي دفاع از حقوق انساني است كه در يك عنوان « توصية بهتر زندگي كردن قشر انسان در مقام عمل به اخلاقيات در معناي وسيع آن » خلاصه مي‌شود . اين درونمايه‌ها از درونمايه‌هاي كلي‌تري که به چند دستة : ديني ، عرفاني ، فلسفي ، كلامي ، اخلاقي و اجتماعي تقسيم شده اخذ شده است ، بدين معني كه پروين از تمام مظاهر ادب تعليمي مضموني گرفته و مفهومي را پرداخته است .

Author: Domenico Ingenito
Beholding Beauty: Saʿdi of Shiraz and the Aesthetics of Desire in Medieval Persian Poetry explores the relationship between sexuality, politics, and spirituality in the lyrics of Saʿdi Shirazi (d. 1292 CE), one of the most revered masters of classical Persian literature. Relying on a variety of sources, including unstudied manuscripts, Domenico Ingenito presents the so-called “inimitable smoothness” of Saʿdi’s lyric style as a serene yet multifaceted window into the uncanny beauty of the world, the human body, and the realm of the unseen.

The book constitutes the first attempt to study Sa‘di’s lyric meditations on beauty in the context of the major artistic, scientific and intellectual trends of his time. By charting unexplored connections between Islamic philosophy and mysticism, obscene verses and courtly ideals of love, Ingenito approaches Sa‘di’s literary genius from the perspective of sacred homoeroticism and the psychology of performative lyricism in their historical context.

https://brill.com/view/title/57745

An eagle reaching the end of his life seeks the advice of a crow regarding how to elongate his life. What he hears is not what he expects to hear. So they part.
See On Academia:  https://www.academia.edu/video/jW4Xz1 or
https://www.youtube.com/watch?v=sVLjMmB-BxQ&t=56s

While listing out the sources (Chronicles or travelogues) for reconstructing the history of Delhi Sultanate, one might note out important sources like Kitab-ul-Kamini, Tarikh-ul-hind, Tabaqat-i-Nasiri, Tarikh-i-Ferozshahi, and Tarikh-i-Salatin-i-Afghana, to name a few. This historical literature poses an important role for historians to be able to revisit the concerning time frame and space to infer upon these sources and the varied aspects of social and cultural or even political and economic scenarios they cover.
Vaqi’at, Premakhyan, Malfuzat, TabaqatandTarikhenlist the elements of sultanate’s historiography. And according to Harbans Mukhia, our evaluation based on the limited information is crippled as not much is at our disposal. And to contradict the former view, Sunil Kumar  presents his point on the availability of sources: “there is no dearth of writing on the Delhi sultanate.” He confirms that the period of the sultanate is well surveyed and inferred upon by historians all around.
This essay will attempt to study Vaqi’at, Malfuzatand Premakhyan as elements of the sultanate’s historiography and will infer how these sources help reconstruct the history of the concerned period.

Franklin Lewis, "A Book of Kings as the King of Books:  The Shahnameh of Ferdowsi,”
commissioned article for A Companion to World Literature, edited by Ken Seigneurie, with Susan Andrade, Chris Lupke, B. Venkat Mani, Wen-chin Ouyang, and Dan Selden (Hoboken, NJ: Wiley-Blackwell, 2020), 13pp.  Covers the Middle Persian pre-history, and Persian as a vernacular language, Ferdowsi's role in the composition of the narrative, the literary reception history over a millenium, the iconographic (miniature painting) traditions and their reception, the political significance, the traditions of scholarship, etc. .

KIMIĀ-YE SAʿĀDAT (Alchemy of happiness), a composition (taṣnif) of Abu Ḥāmed Moḥammad Ḡazāli (q.v.; 450-505/1058-1111), a scholar of the Sha ʿite school of law and a prominent Persian thinker of medieval Islam. The Kimiā-ye saʿādat was written during Ḡazāli's Khorasan period, after his return from his wanderings to his native Ṭus (see ḠAZĀLI i. BIOGRAPHY), and completed between 495-99/1102-6. The Kimiā-ye saʿādat was one of Ḡazāli's works composed in Persian during the period of the Saljuq sultanate, when Persian was the o cial language of its vast empire and was gradually becoming a lingua franca for Muslim scholars.