History of Turks and Mongols

12. ve 13. yüzyıllar, dünya tarihinin en hareketli dönemlerindendir. Çok büyük coğrafyalara etki eden savaşlar gerçekleşmiş, devletler yıkılmış ve yenileri kurulmuştur. Aynı zamanda bu dönem, büyük savaşların gerçekleşmesi hasebiyle çok fazla insan kanının aktığı bir dönemdir. Moğolların gücünün arttığı, Haçlıların sefer planlarına son sürat devam ettiği ve İslam Medeniyetinin savunuculuğunu yapan Türkiye Selçuklu Devletinin, 1243 yılında Moğollar’a boyun eğip, yıkılış sürecine girdiği bir dönemdir. Türkiye Selçuklu Devleti’nin, Moğol hâkimiyetine girmesi ile İslam coğrafyasının başsız kaldığı nidalarının dolaştığı zamanlarda Haçlılar, Türk hudutlarına ve daha güney kesimlere karşı yeni hazırlıklar yapmaya başladılar. İşte böyle bir ortamda, 1250 yılında Mısır, Suriye ve bir kısım Arabistan toprağı üzerinde Memlûk devleti ortaya çıktı.

Ismeretes, hogy az Ujgur Birodalom bukását követően, az ujgurok egy része, az uralkodó-család a
Yaγlaqar vezetésével a Selyemút egy kritikus szakaszán, a Kanszu-folyosó középső részén talált új
otthonra. Az ujgurok történetét, Kínával való kapcsolatát tárgyaló másodlagos szakirodalmak ritkán
és csak futólag említik meg, hogy nem ez volt az első alkalom, hogy ujgurok (szintén a Yaγlaqar-ok
vezetésével) telepedtek meg ezen a vidéken. Előadásomban a kínai krónikák közlései alapján

vizsgálom az ujgurok birodalomalapítást megelőző évtizedeit és igyekszem feltárni első Kanszu-
folyosó-béli tartózkodásuk és nem sokkal későbbi birodalomalapításuk körülményeit.

In 2020, the doctor of historical sciences V. V. Trepavlov turns 60 years old. The article describes the biography and career path of the scientist. Interest in the history of Eurasian nomads appeared in V. V. Trepavlov in his school and student years, and the first scientific result was his Candidate’s dissertation on socio-political continuity in the state system of the Great Mongol Empire of Genghis Khan. His doctoral dissertation was devoted to the famous history of the Nogai Horde. At the Institute of Russian History V. V. Trepavlov passed all stages of career growth, after graduate school he worked as a laboratory assistant, junior, senior, leading and chief researcher, now he is the head of the Center for the History of the Peoples of Russia and Interethnic Relations. For several years, he simultaneously served as deputy director of the Institute on scientific work. The main monographic works of the scientist of the day are briefly described.

Hint kıtasında yaklaşık sekiz asır süren Müslüman Türk hâkimiyeti döneminde, Hindu toplumuna yön veren düşünürler, kendi perspektiflerinden İslâm’ı ve müntesiplerini tahlil edip konumlandırmaya çalışmışlardır. Kimisi ötekileştirici bir dil kullanmış kimisi ise kuşatıcı bir söylem geliştirmiştir. Orta Çağ Hint kaynaklarında “Türk” tabiri etnik anlamından ziyade İslâm dinini ve müntesiplerini ifade etmek amacıyla şemsiye bir kavram olarak kullanılmıştır. Nitekim İslâm için “Türklerin dini” manasında Turuka dharma ifadesi tercih edilmiştir. Müslüman Türk idaresi altında bireylerin dinî inancına saygı gösterildiği de vurgulanmıştır. Bütün bu veriler, Türklerin, Hindular nazarında bıraktığı tesiri açık bir biçimde ortaya koymaktadır.

Hint kaynaklarından hareketle Hinduların, İslam ve Müslüman algısının objektif bir biçimde ortaya konması, hem bölgedeki Türk-İslam izlerinin tespit edilip gün yüzüne çıkarılmasına hem de Hindu-Müslüman ilişkilerinin daha sağlıklı bir bakış açısıyla analiz edilebilmesine katkı sunacaktır. Zira bir milyarı aşkın Hindu ile beş yüz milyondan fazla Müslümanın yaşadığı günümüz Hint coğrafyasında birlikte yaşama kültürünün istenilen düzeyde tesis edilebilmesi, ötekini anlamaya ve onun hakkında doğru bilgi edinmeye bağlıdır. Elinizdeki kitap böyle bir çabanın ürünüdür.

This booklet is by the late Professor/Dr Kwei-Sun Wei.

FOREWORD

With the posthumous publication of "THE MOGHULS, Chingizid and Timurid: Connections and Differences" by Professor Wei Kwei-Sun, the Society pays tribute to the scholarly achievements of an outstanding Chinese scholar who spent a large part of his life in this country.

Professor Wei came to India in 1943, with an M.A. from the National Ching-Hua University at Beijing, and was awarded a Ph. D. by the Aligarh Muslim University for his thesis on 'A History of the Mongol Dynasty in 1946. He joined the Cheena Bhavan at Visva-Bharati, where he served as Professor and Head of the Department of Chinese Language and Culture from 1976 to 1980. Professor Wei, who passed away in 1995, specialized in a field that remains an inadequately explored-the world of trans-Asiatic connections and movements, political and cultural. His publications include The Secret History of the Mongol Dynasty (1957), A Trans-Asiatic Link of Bud- dhist Chronology (1991), The Length of Fa Xian's Account of his Trav- els and the Chronological Data therein (1991). With his knowledge of several Asian languages, his painstaking study of manuscripts, and his analytic mind, he was able to bring to light several aspects of the history of the region that has remained undiscovered.

His last work, THE MOGHULS, Chingizid and Timurid : Connections and Differences, provides a rich store of information and insights that should contribute substantially to future studies in the field, particu- larly in terms of the clarifications that Professor Wei offers. The Society takes pride in being able to add yet another item to its prestigious list of publications.

The Asiatic Society Anil K. Sarkar
General Secretary (Acting)
2 December 1996

This is the preface and first chapter of Making Mongol History, Rashid al-Din and the Jami` al-Tawarikh (Edinburgh: Edinburgh University Press, 2019).  The full book is available from EUP: https://edinburghuniversitypress.com/book-making-mongol-history.html.

Elinizdeki kitabın temel iddiası da, en eski tarihî devirlerden ortaçağlara ve modern döneme, Türkler ve İskitlerin aynı halklar olduğudur. Bu iddia, atlı-savaşçı Türk-İskitlerin konar-göçer yaşam tarzı unsurları ve eklemeli dilleri üzerinden delillendirilmeye çalışılmıştır. Kıl çadırları, araba-evleri, ete dayalı beslenmeleri, kısrak sütü-kımız içmeleri, kadınların erkeklerle eşit konumu, Tûran taktiği, at üstündeyken geriye ok atmaları, giyim-kuşamları, yas törenleri, ölü gömme biçimleri, kanaatkârlık ve cesaretleri, bu çalışmada üstünde durulan karakteristik Türk-İskit yaşam tarzı unsurlarından bazılarıdır.

Doğrusu, dünya üzerindeki tüm varlıklar gibi topluluklar da tanımlanıp adlandırılmak için bir “ötekiye” ihtiyaç duymaktadır. Bu bağlamda konar-göçer Türk-İskitler ve yaşadıkları coğrafyayla ilgili ilk tanımlamalar, yerleşik eski İranlılardan da geriye, Sümer coğrafyasındaki yerleşik topluluklara kadar gitmektedir. Bununla beraber, tarih boyunca bir topluluğun, ötekisi saydığı bir diğerine karşı vehmettiği üstünlüğün zaman, mekân ve aidiyetle sınırlı olduğuna inanıyoruz. (Kitabın arka yazısı)

Köklü ve eski bir Güneydoğu Anadolu kenti olan Adıyaman bu özelliğine rağmen üzerinde az araştırmalar yapılmış şehirlerden birisidir. Adıyaman şehri cumhuriyet döneminde 1954 yılında bugünkü ilçeleri ile birlikte Malatya ilinden ayrılarak ayrı bir il olmuştur. Şehir ile ilgili yapılan tarihi çalışmaların zorluklarının başında daha önceleri Diyarbakır veya Urfa şehirleri gibi müstakil bir şehir olamaması ve de bugünkü ilçelerinin tarihte Güneydoğu Anadolu bölgesindeki farklı siyasi yapılanmalardan dolayı küçük şehirler olarak farklı vilayetlere bağlı olmasıdır. Bu nedenle Adıyman’la ilgili yapılan çalışmalarda kopukluklar ve zorluklar olmaktadır. Çalışmamızda daha önce bitirme tezi olarak hazırlamış olduğumuz “Adıyaman İlinin Samsat İlçesi’nin Tarihi ve Sosyo-Kültürel Özellikleri”  isimli tez ile Y.Lisans tezimiz olan “Selçuklular Zamanında Adıyaman” eserlerden geniş ölçüde faydalandık. Bu çalışmalar konuyu tanımamıza, kaynakları tanımamıza ve olayların nasıl bir kronoloji içerisinde cereyan ettiği konusunda bize kolaylık sağlamıştır. Elimizden geldiğince ana zemin olan bu çalışmaların ışığında ilkçağ dönemi gibi eksik yönlerini genişleterek zenginleştirmeye çalıştık. Böylelikle Adıyaman ilinin tarih öncesi devirlerini ve Yeniçağa kadar olan dönemlerini kaynaklar doğrultusunda ifade etmeye çalıştık. Ele aldığımız dönem Adıyaman tarihinin en hareketli dönemidir. Çünkü bu dönemde Adıyaman önemli bir geçiş noktası ve üzerinde sürekli mücadelelerin yaşandığı coğrafya olarak gündemdedir. Osmanlı egemenliğine girdiğinde ise sınır bölgesi özelliğini kaybetmiştir.  Bu nedenle Adıyaman’nın tarihinin ve gelişiminin en canlı olduğu dönem olan 1570 yılına kadar olan dönemi elimizden geldiğince toparlamaya ve ortaya çıkarmaya çalıştık. Bu çalışmamızda istemeden de olsa hatalarımız olacaktır. Bundan dolayı konu ile ilgilenen bütün araştırmacılardan ve okuyuculardan özür dileriz.

Regarding the context of the titles Qaghan (Khaqan) and Khan, and their relations with each other, a consensus has not been reached until now among scholars studying the organization of Turkic and Mongol polities. Some scholars are of the opinion that Khan was a title below in rank from Qaghan, while some scholars thought the opposite. The fact that the greatest ruler administrating the Mongol Empire held the title Qaghan while other members of the dynasty administrating various parts of the empire carried the title Khan seems to be supporting the former view. According to another opinion on this matter outside these two views, both of these titles were the same in the beginning but had differentiated in later periods. Starting from the Türks (Köktürks, Tujue 突厥) up to the Qarakhanids, it can be seen that the titles Qaghan and Khan did not have any differences yet, while Khan was actually used as an abbreviation of Qaghan. However, differences between these two titles began to emerge among the Qarakhanids. It was the title Khan that was generally used among groupings such as the Qara Khitans, Kereyids and Naimans that ruled during the 12th and early 13th centuries. Among the Mongols, Khan’s usage started in the 12th century and Qaghan’s usage started in the 13th century. Although it is understood that the Mongols differentiated between these two titles, it can be observed that there are some conflicting accounts in both Mongol and foreign sources regarding the usages of these titles among the Mongols. As to the Oghuz-Turkmens, usages of the titles Khan and Khaqan intensified during the Mongol period and afterwards. When it comes to the Ottoman period, these two titles started to be used for one another just like in the Türk-Uyghur periods. Besides, the title Khan was sometimes perceived as an equivalent of Beg during the post-Mongol period. In this study, emphasize has been put on the usages of the titles Qaghan and Khan in Turko-Mongol polities starting from the 12th century, relying on the cases of various historical sources alongside opinions of modern researchers, while the course of this process’ development is put forward.

Anadolu coğrafyasının merkezî denilebilecek ancak dağlarla etrafı çevrelenmiş bir
yerleşim yeri olan Ermenek’in tarihi Eski Çağ’a kadar uzanır. Stratejik konum açısından
önemli bir yerde bulunan Ermenek tarih boyunca Asurluların, Hititlerin, Perslerin, Makedonların,
Romalıların ve nihayetinde Türklerin ilgisini çekmeyi başarmıştır.

In Turkistan the two century period following the Mongol invasion was a time of ferment, crucial for the future of Islam in the region for, the immediate consequences of the Mongol conquests had been the displacement of Islam as the state religion throughout the region. Islam had now to accommodate itself to non-Muslim rulers, Shamanists, Buddhists or Crypto-Christians. It was a time pregnant with meaningful possibilities and the outcome was the triumph of Islam as the dominant religion of Turkistan. By the mid 15 th century Sufi Sheikhs of Turkistan had become extremely influential and their spiritual prestige and religious authority was compounded with political and economic power. In this environment the Naqshbandi Tariqa was rapidly expanding and reached its zenith with Khawaja Ubaidulla Ahrar the third generation successor of Khawaja Bahaud-din. Furthermore his numerous Khalifas insured its wide diffusion throughout the Muslim world and turned into one of the most widely spread Sufi orders. Sufis' role in Turkistan was of considerable significance for, not only the common masses but even the rulers, often surpassing the Ulema, showed utmost allegiance and faith in the Sufi saints. It is significant that two of the first Mongol princes to adopt Islam, Berke and Ghazan, sought out a Sufi rather than an Alim before whom to make their public declaration of adhesion to Islam. Turkistan was therefore an area of mission. In the Sufi tradition of missionary activities, Naqshbandiyya played a distinctive role. Bahaud-din Naqshband, who gave Silsilat-al Khawajagan its name and form, simply carried on one of the most strongly established Sufi traditions. Its widespread appeal and acceptance resulted into its rapid progress, in second half of 15 th century, from Turkistan westwards into Anatolia and southwards into Indian sub-continent. In the proposed paper we shall elaborate on the life of Bahaud-din Naqshband and the development of Naqshbandi Silsila in Turkistan with a focus on the prominent Naqshbandi Sheikhs and their writings: Sukhari and others. Our paper will be lavishly enriched with primary as well as secondary sources.

Mongolian campaign histories were used to justify the distribution of appanages (nuntuq) among the descendants of Chinggis Khan. The notably lackluster record of Jochi, Chinggis Khan's eldest son, as seen in many of the standard accounts of Mongol history, stand out as an anomaly, given that he inherited by far the largest territory in the steppe of any of Chinggis Khan's sons. The anomaly, however, was one created by partisan historians of Tolui after the 1251 coup d'etat that brought them to power. As this paper's careful examination shows, Jochi's leading role in the early Western campaigns was systematically excised from the historical record, thus making Jochi's large appanage look anomalous. But the anomaly was one created by Toluid historians, who, even while allied with the Jochid lineage, were creating the conditions for delegitimizing its hold on western lands.

Türkmenlerin ilk olarak Anadolu’ya yerleşmeleri tartışmalı bir konudur.
Fakat bugün XI. yüzyıl olduğuna dair ortak bir noktada toplanma girişimleri
de artmaktadır. Bununla beraber, Anadolu’nun bu tarihte dağınık
bir imparatorluk bakiyesi altında kalmış olduğunu da görebilmekteyiz. Nitekim
ünlü Bizans Tarihçisi John Julius Norwich Bizans Tarihi adlı üç ciltlik
eserinde III. Cildin başlığını Gerileme ve Çöküş Dönemi olarak yazmayı uygun
görmüş ve bunun tarihlendirmesini 1082 – 1453 olarak belirtmiştir.1
Ayrıca bu dönemde, Anadolu’nun hızla Türkleşmesine binaen ortaya çıkan
bazı Türk beylikleri ve devletleri Bizans’ı yıpratmış ve bu durum bölgede
yeni bir merkezî devletin kurulması ihtiyacını doğurmuştur.

Türklerin İslâmiyete geçişleri ve bunun nedenleri konusunda farklı görüşler bulunmaktadır. Bu konuda öne sürülen görüşlerden birine göre, eski Türk inançları ile İslâmiyet arasında, özellikle de Teŋri ve Allah kavramlarında benzerlikler bulunması bu süreci hızlandırmıştır. Türklerin bu dönemdeki Teŋri algısı incelendiğinde, İslâm'daki Allah kavramıyla aralarında bazı benzerlikler olduğu görülmektedir. Ancak İslâm'daki katı Allah inancının tersine, Türklerin Teŋri algıları daha esnek olmuştur. Nitekim eski Türk inançları, İslâm'dan ve onun Allah kavramından benzerliklerin yanı sıra epey farklılıklar da göstermektedir. İki inanç arasındaki benzerlikler Türklerin İslâm'a geçişlerini belki kolaylaştırmış olsa da bu olayı zorlaştıran inançlar da var olmuştur. Türklerin Müslüman olmalarının pek çok farklı nedeninin bulunduğu da unutulmamalıdır. Çalışmamızda, dönemin kaynakları kullanılarak Türklerin İslâmiyete geçiş sürecindeki Teŋri algıları ile İslâm'daki Allah kavramı karşılaştırılmış, benzerlikler ve farklılıklar ortaya konulmuştur.

----------------

Different views exist on the conversion of Turks to Islam and its reasons. According to one of these views, the existence of similarities between ancient Turkic beliefs and Islam, especially in the concepts of Täŋri (Tengri) and Allah, speeded up this process. When the perception of Täŋri among the Turks during this period is examined, it can be observed that it possessed some similarities with the concept of Allah in Islam. However, contrary to the strict belief of Allah in Islam, the perception of Täŋri among Turks was more flexible. Indeed, ancient Turkic beliefs show quite many differences from Islam and its concept of Allah as well as they show some similarities. Even if the similarities between the two faiths may have made it easier for the conversion of Turks to Islam, beliefs that made this event more difficult also existed. It should also not be forgotten that the conversion of Turks to Islam had many different reasons. In our study, the perceptions of Täŋri among Turks during their process of Islamization and the concept of Allah in Islam have been compared using the sources of the period, while similarities and differences between the two have been demonstrated.

The nomadic people of Central Asia, including Mongols, lived in the vast area covering the forest-steppe zone and the desert for hundreds of years, engaged in nomadic cattle breeding. They have created a very special suit, adapted to the nomadic way of life and harsh environmental conditions. Written and material artefacts have been created at different stages of the history of Mongolia, among them - the costume: headdress, Deel (Mongolian traditional clothes) and shoes. In 13th-14th centuries Mongolian Empire included a significant part of Asia and Europe. Every year new archaeological findings surface over this huge territory, providing the main historical sources on the costume that gives essential materials for the analysis of clothing of Medieval Mongols.

Göktürk Kağanlığı'nın siyasî tarihini ele alan bazı araştırmacılar, bu devletin Doğu ve Batı Kağanlıkları olarak ikiye ayrılmasının 581'de yaşandığını, Batı Göktürk Kağanlığı'nın bu yılda Tardu Ḳaġan tarafından kurulduğunu, devletin temellerinin ise onun babası İştemi Yabġu Ḳaġan tarafından atıldığını kabul etmişlerdir. Ancak araştırmacıların bir kısmı, bazı yeni bulgulara dayanarak Batı Göktürk Kağanlığı'nın Tardu Ḳaġan tarafından değil, onun desteğini alan ve *Buḳan Ḳaġan'ın oğlu olan Apa Ḳaġan (Daluobian) tarafından 583'te kurulduğunu belirtmişlerdir. Konuyla ilgili Çin kaynaklarını kullandığımız çalışmamızda vardığımız sonuca göre, Göktürk Kağanlığı 583'te ikiye bölünmüşse de yaşanan iç mücadele, hanedanın Yixiji Ḳaġan'ın soyu ile *Buḳan Ḳaġan'ın soyu arasında Büyük Kağanlık konumunu elde etmek amacıyla verilmiş ve ilk başta bağımsız bir Batı Göktürk Kağanlığı'nın kurulması amaçlanmamıştır. Bir "Hükümdar-Yapıcı" olarak hareket ettiği düşünülebilecek olan Tardu Ḳaġan, bu mücadelede uzun bir süre boyunca Yixiji Ḳaġan'ın soyuna karşı *Buḳan Ḳaġan'ın soyunu desteklemiş ve ancak 600 yılında Büyük Kağan olma iddiasında bulunabilmiştir. *Buḳan Ḳaġan'ın soyu hep doğuyu ele geçirmeye çalışmış, ancak bunda başarısız olmuştur. Tardu Ḳaġan'ın soyundan gelen Shegui Ḳaġan'ın 611'de Batı Göktürk Kağanlığı'nın tahtına oturmasıyla birlikte ise Büyük Kağanlık konumu için verilen mücadele sona ermiş ve Batı Göktürk Kağanlığı, amacı yalnızca batıya doğru yayılmak olan bağımsız bir devlete dönüşmüştür.

--------

Some of the researchers who studied the political history of the Türk (Gokturk) Qaġanate have concluded that the division of this empire occurred in 581, the Western Türk Qaġanate was founded by Tardu Qaġan in this year and the foundations of this state were established by his father Ištämi Yabġu Qaġan. However, relying on some new discoveries, several researchers have pointed out that the Western Türk Qaġanate was not founded by Tardu Qaġan, but it was founded in 583 by Apa Qaġan (Daluobian), *Buqan Qaġan's son, who received Tardu Qaġan's support. According to the conclusion we reached in our study, in which we used the Chinese sources related with the topic, even though the Türk Qaġanate was divided into two halves in 583, the civil war was fought between two different branches of the dynasty, one of them descending from Yixiji Qaġan and the other descending from *Buqan Qaġan. This civil war was fought with the aim of acquiring the position of Great Qaġan and the foundation of an independent Western Türk Qaġanate was not aimed in the beginning. Tardu Qaġan, who can be thought of acting as a "Kingmaker", supported the lineage of *Buqan Qaġan against the lineage of Yixiji Qaġan for a long time in this struggle and he could claim to become the Great Qaġan only in the year 600. The lineage of *Buqan Qaġan always attempted to conquer the east, but they always failed in this. With the ascend of Tardu Qaġan’s descendent Shegui Qaġan to the throne of the Western Türk Qaġanate in 611, the struggle for the position of Great Qaġan came to an end and the Western Türk Qaġanate transformed into an independent state with the sole aim of expanding towards the west.

Chengis Khan's portrait has never been that of a benevolent emperor and that has especially not been the case with Minhaj who presents an anti-Mongol account and criticizes them throughout his writings. The account captures with great detail the Mongol conquest of Central Asia in the 1220s.
The book forms a crucial source for the understanding of Mongol conquests in the muslim world.

На основе детального анализа целого комплекса письменных и изобразительных источников, рассматриваются причины, цели, условия создания книжных миниатюр в венгерских хрониках XIV-XV вв., содержащих сцены монгольского нашествия на Центральную Европу 1241-1242 и 1286 гг. Изображения анализируются, как важные источники не только в изучении средневековой модели восприятия христианскими книжниками «других» и «чужих», но и по истории Монгольской империи и постмонгольских государственных образований в целом. Впервые проводится сравнительный анализ венгерских изобразительных памятников с силезскими и французскими XIV-XV вв. Автором также исследуются этнические и социальные маркеры, которыми наделяли монголов средневековые миниатюристы, а также делается попытка определить их семантическое значение и роль в формировании образа монголов в исторической мысли европейцев эпохи позднего Средневековья.

This PhD dissertation is accessible via the link below.

ABSTRACT

There are arguably two ways of understanding the fundamental processes of military history. One emphasizes unchanging principles in warfare and that conduct of war is largely dictated by the physical realities. The other claims that the ways of war are more-or-less cultural constructs. I approach this “military culture debate” by analysing the land and naval warfare in the area that surrounded the Aegean Sea, which had belonged to the Byzantine empire in the late twelfth century. The period discussed extends from the Fourth Crusade (1202–1204) to the early 1420s.

The region and era in question are suitable for testing different understandings of military history. It is a geographical and geopolitical region where two major groups of conquerors arrived in the thirteenth century. The Catholic Christian Latins represent the western European ways of war of the time and the military traditions of the Muslim Turks originated from the steppe and from the east. Both settled in the region and founded realms. Therefore, they had to adjust themselves to the environment. Similarly, local Orthodox Christian, mostly Byzantine, rulers had to adapt to the situation.

I compare the composition of armed forces and willingness to engage in battles of the above-mentioned three groups fighting in the region. My study analyses what influence their cultural background had on their conduct in these matters. I provide new information about the warfare of the study era and increase our understanding of why the Ottoman Turks were able to conquer most of the region.

I found that the “culturalist” understanding of military history usually had the best explanatory potential in the scope of my research. The belligerents tried to construct their armed forces and fight their wars in a manner guided by their cultural background. To a certain extent they had to adapt to the local conditions, but in the issues dealt with here it was mainly a question of adapting to the social structures and the adversaries, rather than to the climate and geography of the region. The armies shared a growing number of similarities as time went by, but the influx of troops from outside the region and religious doctrines contributed to differences in the composition of armed forces and thus how wars were waged.

The Ottomans apparently made the best use of the military potential of regions they controlled. This was probably one of the key reasons why they prevailed in the study area. For cultural reasons, the Christian powers tended to neglect the use of certain groups of people in the military. Thus their forces were more often supplemented with mercenaries and allies whose reliability was uncertain and this had adverse consequences, particularly for Byzantium.

As regards engaging in battles, an important issue was how reliable the people living in fortified towns were perceived to be, which influenced how necessary it was to fight in the open. Transporting of siege-equipment, on the other hand, hampered the possibility of  avoiding battles. The Latins showed more battle-willingness in their warfare than the other belligerents in the conflicts of the region. There were cultural reasons behind this. It should nevertheless be noted that there was variation in the battle-willingness of the Byzantines depending on commanders, circumstance, period, and adversary. Much of the Turkish and steppe nomad warfare consisted of raids in which battles were usually avoided. However, battle-willingness was more apparent in the conflicts of the great Muslim dynasties, and when the Muslim leaders faced one another, or when they repulsed invasions of Christian powers in their own regions. This battle-willingness of the Turks could come as surprise to the latter.

In academia.edu you can read the introduction and content. The full work is in the address: https://helda.helsinki.fi/handle/10138/335952?fbclid=IwAR2fdr-1l31x5qX2exQLkuHGMRLUqe8mHxNQUe_VFEoHcg7NvygTINZ-1rM

Kültür, bir milletin ortak yaşam tarzıdır. Kültürün en önemli unsurları, gelenek, görenek ve inançlardır. Her milletin sahip olduğu gelenek, görenek ve inançların sosyal yaşama yansıyan yüzü ise bayramlardır. Milletler tarihsel süreç içersinde yaşanılan önemli olayları anmak, örf ve adetlerini yaşatmak ve dini inançlarını yerine getirmek itibariyle özel günler yaşar. İşte Nevruz da Türk dünyası için tarih boyunca yaşatılan bu özel günlerden biridir. Türk dünyasının milli bayramıdır. Türklerin Nevruz gelenekleri, Orta Asya-Selçuklu-Osmanlı-Cumhuriyet çizgisinde ele alınırsa süreklilik gösterir. Bugün büyük Selçuklu Devleti’nin tarihi sınırları içinde bulunan Türkiye, İran, Afganistan, Pakistan, Türkmenistan, Tacikistan, Kırgızistan, Azerbaycan ve Kazakistan’da Nevruz Bayramını aynı coşku ile kutlamaya devam etmektedir. Bu yönü ile Türk dünyasında binlerce yıldan beri yaşayan bu gelenek Türklerin ortak kültür mirasıdır. Türklerin ailesine, örf ve adetlerine, geleneklerine ve devletlerine olan sadakatleri Nevruz’u bugünlere taşımıştır.

Bu Çalışmada; İslam’ın ilk ortaya çıktığı Yakın Doğu coğrafyasın da XIII. Yüzyıl’a gelindiğinde, Doğu’da; önünde hiçbir gücün duramadığı ve geçtiği her toprakta baş üstünde baş taş üstünde taş bırakmayan Moğolların adeta İslam’ı ilk ortaya çıktığı coğrafyaya hapsetmeye veya tamamen ortadan kaldırmaya yöneldikleri,  Batı’dan ise Moğolların Türk- İslam Dünyasında açtıkları derin yaraları iyice deşmek ve Moğollarla beraber hareket ederek Türk- İslam Sancaklarını tarihten silmek için Haçlıların Yakın Doğu’da boy gösterdikleri bir zamanda; Yakın Doğu’ya, Batıdan gelen Haçlılara ve Doğudan gelen Moğollara diz çöktürerek yere düşmüş Türk- İslam Sancaklarını tekrar burçlara diken ve Yakın Doğu’da Türk- İslam hâkimiyetini tekrar tesis eden Memlûklerin  mücadelesi anlatılmıştır.

Öz Hızır inancı farklı şekillerde de olsa birçok toplumda görülmektedir. İslam toplumlarında bu düşüncenin kabul görmesinde nasların doğrudan katkısı olmuştur. Türk halk inancında önemli karşılığı olan bu inanç Alevi-Bektaşi düşüncesine tesir etmiştir. Hızırnâme, Hızır ve ricalü'l-gayb denilen veliler hakkındaki telakkilere ait manzum eserlerin ortak adıdır. Hızır-nâmler, ihtiva ettikleri özellikleri bakımından, Alevi-Bektaşi düşüncesinde buyruklar kadar önemlidir. Bu eserlerde Alevi-Bektaşi düşüncesinde önemli olan çok sayıda inanç ve kavram-lara yer verilmektedir. Bunlardan bazıları; dört kapı kırk kam, üç sünnet, yedi farz, musa-hiplik, kurban, dâr, on iki imam, tecellâ ve teberrâ, Ali-Muhammed, Hasan, Hüseyin gibi kavramlardır. Eserde çeşitli oranlarda Şii etkileşimi görülmektedir. Hızır'ın uzun yaşaması ile On İkinci İmam'ın gaybeti arasında irtibat kurulmaktadır. Bu makalede Seyyid Alizâde'ye ait Hızırnâme'deki Hızır inancı ve Hızır tipolojisi ele alınmaktadır. Abstract The faith of the Khidr, with different names, can be seen in many societies. The Qur'an and hadiths have directly contribute the acceptance of this faith in the Islamic societies. Khidr faith has an important place in Turkish folk beliefs and this has influenced the Alevi-Bek-tashi thought. Khidrrname is the common name for poetic works about the Khidr and ri-calü'l-gayb (Unseen dervishes). Khidrnames, with the features they contain, are as important as the buyruklar in the faith of Alevi-Bektashi. These works include numerous beliefs and concepts that are important in the Alevi-Bektashi faith. Some of them are as follows: four doors forty rank, three sunnahs, seven obligations, companionship, sacrifice, dâr, twelve imams, tajalla and tabarra and Ali-Mohammed, Hasan, Huseyin etc. There is a connection between the Khezr's longevity and Imam's occultation. Shi'a effects can be seen in the work at various rates. In this article, it is discussed the Khezr belief and Khezr typology in Sayid Alizadeh's work named as Khezrname.

Karakoyunlu kabilesinin adı, totemlerinin koyun olması ile alakalı sayılıyorsa da, eski Türklerde olduğu gibi totem olarak kabul edilen hayvanın etinin yenmesi yasak olduğundan, bu adın onlara ait sürülerin rengi ile ilgili olması daha muhtemeldir. Anadolu'daki Moğol egemenliğinin çöküntüye girmesiyle faaliyete geçen Doğu Türkmenlerinin en belli başlı gruplarından biri olan Karakoyunlu boyunun 24 Oğuz boyundan hangisine mensup olduğuna dair kesin bir bilgi bulunmamaktadır. Ancak XV. yüzyılın Osmanlı tarihçilerinden Mevlâna Şükrullah'ın eserinde Karakoyunlu oymağının Deniz Han'dan geldiği söylenmekte ve bu ifadenin bizzat bu hanedanın en büyük hükümdarlarından Cihanşah'dan alındığı belirtilmektedir. Nitekim Oğuz Han ananesine göre Deniz Han evlâdından sayılan Yiva boyu ile Karakoyunlular arasında kabilevi bir akrabalığın mevcut olduğu hakkında bazı izler bulunduğu anlaşılmaktadır. Ayrıca yaygın bir kanaat olarak Karakoyunlular'ın mensup olduğu boyun adı Bahani veya Buranlu olarak da geçmektedir. Bu adın bir şahıs veya oymak adından mı, yoksa bir yer adından mı geldiği kesin olarak anlaşılamamaktadır. Bununla beraber bu ismin bir yer adından gelmiş olduğu görüşü ileri sürülmektedir. Bugün Muş vilâyetinde Baran adında iki köy adının bulunması ve Karakoyunlular'ın Muş ile ilişkilerinin olması, bu fikre kuvvet kazandırmaktadır.

A törökségnek arra a korai korszakára vonatkozóan, amikor a tételes vallások még nem terjedtek el széles körben, egyetlen olyan belső keletkezésű (ótörök nyelvű) forráscsoport áll rendelkezésünkre, amely alapján a korabeli vallásos világképre következtethetünk. Az orhoni feliratok a 8. század első felében, a Második Türk Kaganátus időszakában keletkeztek, és sporadikusan tartalmaznak olyan utalásokat, amelyek alapján körvonalazható egyfajta világkép. A cikk az eddigi szakirodalom kritikájával igyekszik ezeket megvizsgálni.

The identification of the various peoples who lived on the medieval Eurasian Steppe has
always been an engaging problem among scholars of the early history of this territory.
The Arabs came into contact with Central Asian peoples from the beginning in the
seventh century, during the course of the Islamic conquest. Hence, one finds many
details about the peoples of the Steppe in the Arabic sources.
The Arabic geographer Ibn Rusta mentions the Hungarians among the Turkic peoples
in the beginning of the tenth century. However, according to the Arabic sources, there
were many Turkic tribes or peoples in different regions, such in Ferghana, Khorasan,
Transoxania, Samarqand, and near Armenia. Based on this fact, the term “Turk” can be
interpreted in different ways. My aim is to indicate some of the difficulties concerning
the translation and interpretation of the terms referring to peoples or tribes, such as
“jins” and “qawm,” and to give some examples of occurrences of the ethnonym “Turk”
in medieval Arabic texts.
I begin with a discussion of the relevant methodological questions and then argue that
the designation “Turk” should be used more cautiously as a group-identifying term in
the wider context of the early Medieval world of the Eurasian Steppe.

The role of the Oirat Khoshuts people in the history of Tibet in the middle 17th – first third of the 18th centuries is known: due to their military support, the Dalai Lama has taken power thus finishing multiyear competition of various sects of the Tibetan Buddhism in the country. However, many aspects related to their dominance in Tibet, e.g. interactions between the Tibetan leaders with the Oirat Khohut princes and khans, foreign policy of the Khoshuts, role of religion and religious institutions etc. remain poorly explored. This paper is devoted mainly to the influence of the Khoshuts on political and religious history of Tibet at the pointed period period, which specificity, in turn, influenced the Oirat history.

The problems of working with data of such historical source as “Wèi Shū” 魏書 (The [Official] History of the Wèi [Dynasty]) are well known because the original version of the work was lost. The reconstructed version was largely based on the works, combined data of the initial version “Wèi Shū” 魏書 and data from other sources. Periodically, in the course of studying particular issues, scholars turn to textual analysis of “Wèi Shū” 魏書 in comparison with other, later works to identify a chain of continuity in the data texts. This article examines the data of “Wèi Shū” 魏書 about the Türks, which find parallels in some other texts. Although this is understandable logically that the data to be considered as only interpolations in a later version of the source, the analysis should show this clearly.

Сул и Чола – два топонима из разных историографических традиций. Среди ис-следователей средневековой истории Кавказской Албании и ее взаимоотношений с кочевниками практически нет разногласий по поводу того, что эти термины являются Sasanian fortifications in the NorthEastern borderland of the Caucasian Albania with nomadic peoples have been known in historical records written in Armenian language under the name of Chola pass, Chola gates, and Chola fortress. There is an agreement among scholars that the Armenian Chola used to be transliterated in early Arab sources as Sul. The present article argues for the identity of Sul in the Caucasus with the geographic and ethnic name Sul reported by early Arab historical works and geographers concerning the SouthEastern Caspian littoral province Gorgan (Jurjan). Scrupulous analysis of data from Arab sources and finds of archaeological excavations of Derbent fortifications enable to assert strengthening of Sul fortress as a part of the Derbent defense system construction under Khosrow I Anushirvan (531–579) as well as resettlement of a group of Turkic nobility from Gorgan to the newly constructed fortress to safeguard the Sasanian borders in the Caucasus. Сасанидские укрепления на северо-восточной границе Кавказской Албании с кочевни-ками известны по армяноязычным источникам под названием прохода, врат и крепости Чола. Принято считать, что арабские авторы передавали этот термин в своих географи-ческих и исторических произведениях в форме Сул. В предлагаемом исследовании устанав-ливается связь между топонимом Сул на Кавказе и созвучными географическими и этниче-скими терминами, встречающимися в сведениях арабских авторов о южно-прикаспийской области Джурджан (Горган). Анализ текстов ранних арабских историков и географов, а также материалы археологии средневековых дербентских фортификаций позволяют сде-лать вывод об укреплении крепости Сул в процессе возведения дербентского оборонитель-ного комплекса при Хосрове I Ануширване (531–579) и о заселении крепости выходцами из тюркского населения Южно-Прикаспийской области Джурджан с целью охраны сасанид-ской границы на Кавказе.

Sasanian fortifications in the North-Eastern borderland of the Caucasian Albania with nomadic peoples have been known in historical records written in Armenian language under the name of Chola pass, Chola gates, and Chola fortress. There is an agreement among scholars that the Armenian Chola used to be transliterated in early Arab sources as Sul. The present article argues for the identity of Sul in the Caucasus with the geographic and ethnic name Sul reported by early Arab historical works and geographers concerning the South-Eastern Caspian littoral province Gorgan (Jurjan). Scrupulous analysis of data from Arab sources and finds of archaeological excavations of Derbent fortifications enable to assert strengthening of Sul fortress as a part of the Derbent defense system construction under Khosrow I Anushirvan (531–579) as well as resettlement of a group of Turkic nobility from Gorgan to the newly constructed fortress to safeguard the Sasanian borders in the Caucasus