وقتی مجادله بر سر «آیشمن در اورشلیم»، پس از چاپ آن در 1963 در نیویورکر و سپس در شکل کتاب (تجدید نظر شده در 1965)، به زندگی آرنت وارد شد، دوران آرام و پربارش به پایان رسید. دوره‌ای هنوز پربار ولی همچنین پرتلاطم آغاز شد که در طول آن غرق دعوت‌نامه‌هایی به سخنرانی بود ولی در گفت‌وگوهای عمومی همواره حالت تدافعی داشت. همزمان با آن که واکنش‌های وی به وقایع سیاسی، توسط شمار روزافزونی از

زمانی که کتاب تشکیل طبقه‌ی کارگر انگلستانِ ای. پی. تامپسون در 1963 منتشر شد، همچنان فرهنگ ضد-امپریالیستی پویایی در چپ روشنفکر وجود داشت که از قدرتی ویژه در میان تاریخ‌نگاران مارکسیست بریتانیایی، گروه قابل توجهی که تامپسون به آن تعلق داشت، تغذیه می‌کرد. در خلال کمی بیش از یک دهه، به‌رغمِ (یا شاید به علت؟) جوشش‌های ستیزگرانه‌ی 1968 و مبارزات مهیّج و گوناگون کارگران در سال‌های متعاقب

تصویر: پینوشه پس از کودتا به استقبال کیسینجر می رود
مقدمه مترجم: «رئال پولیتیک» یا اسم رمز سیاست فرصت‌طلبانه‌، نه تنها امروز که در طول تاریخ معاصر جهان همواره طرفداران بسیاری داشته است. کودتاچیان، تفرقه‌افکنان، و آنانی که پیوسته سعی در القای «فرصت‌طلبی» به عنوان یگانه شکل «عقلانی» سیاست‌ورزی داشته‌اند، حاملان تاریخی «رئال پولیتیک» بوده‌اند. ترجمه‌ی این مقاله‌ تقدیم می‌شود به تمام «رئال پولیتیک‌دانان وطنی» که حتی هنگامی که سازمان «سیا» اسناد