زمانی که نلسون ماندلا خاموش شود، می توان پایان قرن بیستم را اعلام کرد.  مردی که امروز درغروب زندگی خویش است، یکی از چهره های نمادین قرن بیستم است.  به استثنای فیدل کاسترو، او شاید آخرین نفر ازشمار مردان بزرگ درحال ناپدید شدن است زیرا دوران ما برای رهاکردن اسطوره ها شتاب بسیار دارد.

اکنون بیش از دو دهه از انقلاب اینترنت می‌گذرد و در این دو دهه گواه گسترش سرگیجه‌آور ارتباطات بوده‌ایم، از وبسایت‌های جهانی گرفته تا تلفن‌های همراه که به‌رغم کوچکی‌شان، رفته‌رفته به کامپیوترهای پرقدرت تبدیل می‌شوند. بنگاه‌هایی مانند گوگل، آمازون، کرگزلیست و فیس‌بوک فرا‌گیر شده‌اند. تنها راه موفقیت در جامعه، غرق شدن در دنیای دیجیتال است. دیگر کسی اینترنت را از نظر گسترش فن‌آوری برابر با تلویزیون

از الماس ها و گشت و شکار در افریقا خبری نیست،مقامات عالی رتبه کنسولگری ها راه کج می کنند
دویست و سی هزار نفر جابجا شده در داخل کشور، شصت و دو هزار پناهنده در کشورهای همسایه ...جمهوری افریقای مرکزی از زمان کودتای ۲۴ مارس، در هرج و مرج فرو رفته است. به نظر می رسد هشدارهایی که در طول تابستان از سوی سازمان ملل داده شده بود بالاخره « جامعه ی

من کاملاً از مفهوم انقلاب‌های سیاسی مطّلعم. با این همه، انقلاب سیاسی چیزی بود که امیدوارم بودیم در اتحاد شوروی و اروپای شرقی رخ دهد اما آنچه در واقع اتفاق افتاد بازگشت سرمایه‌داری بود. موضعم را در مورد ویژگی انقلاب‌ها در بحث چند ماه پیشم با آصف بیات در نیو لفت ریویو توضیح دادم و کسانی که علاقه‌مندند می‌توانند هر دو طرف بحث را در اینجا مشاهده کنند.

*مقدمه‌ی مترجم: لوچیو کولتی، فیلسوف برجسته‌ی ایتالیایی، مقاله‌ی پیش رو را در بحبوحه‌ی سال‌های 1967 که می‌رفت جهان شاهد اوج‌گیری طغیان جنبش‌های ضدامپریالیستی و دانشجویی باشد و به همین سبب امکان تصرّف قدرت توسط شورشیان و انقلابیون جوان وجود داشت، به رشته‌ی تحریر درآورد. صحبت از دولت و انقلاب لنین، متنی که در روزهای پرآشوب اوت و سپتامبر 1917، یک ماه پیش از انقلاب اکتبر، نوشته شد،

با وجود سنگینی این سنت و با وجود اضطرار حتی شدیدتر تجربه‌های خود ما، که هر دو در جهت یکسان جدایی آزادی از سیاست فشار می‌آورند، به نظر من، هنگامی که در آغاز گفتم علت وجودی سیاست، آزادی‌ست و این آزادی نخست

چند ماهی است که فعالیت های سازمان های جاسوسی کشورهای "پیشرفته" جهان در میان خبرهای نخست رسانه های خبری بین المللی قرار دارد. زنجیره ای از رسوایی های اطلاعاتی که با افشا شدن شنود مکالمات و ایمیل های مردم توسط "سازمان امنیت ملی" آمریکا آغاز شد.

گذار از ۳۵ ساعت کار در هفته به چهل ساعت ، بالا رفتن سن بازنشستگی... با برنامه جدید ریاضتی که در ۱۲ ماه مه گذشته به تأئید رسید، اوضاع پرتغال همچنان رو به وخامت می رود. چه کشور را ترک کنند و چه بمانند، اهالی این کشور می بایست فاتحه رؤیاهای آینده خود را بخوانند.

ارتش مصر به عنوان یکی از قدرت‌مندترین و پرنفوذترین کنش‌گران از بدو کار دولت مدرن مصر پدید آمده است. به‌رغم این موضوع، از اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ به بعد، آثار نسبتاً کمی در مورد زمینه‌مند کردن و تاریخی کردن ارتش وجود داشته، در حالی که ارتش همواره در حیات سیاسی و اقتصادی مصر به منزله‌ی یک نهاد و انجمنی از نخبگان ایفای نقش کرده است.(۱) در لحظه‌ی کنونی ما، اهمیت چنین خط پژوهشی

وقتی مجادله بر سر «آیشمن در اورشلیم»، پس از چاپ آن در 1963 در نیویورکر و سپس در شکل کتاب (تجدید نظر شده در 1965)، به زندگی آرنت وارد شد، دوران آرام و پربارش به پایان رسید. دوره‌ای هنوز پربار ولی همچنین پرتلاطم آغاز شد که در طول آن غرق دعوت‌نامه‌هایی به سخنرانی بود ولی در گفت‌وگوهای عمومی همواره حالت تدافعی داشت. همزمان با آن که واکنش‌های وی به وقایع سیاسی، توسط شمار روزافزونی از

در مقاله‌هایی که او در 1946 و 1950 نوشت و در کتابش استدلال کرد که عناصری – از جمله دولت-ملت – در اروپا گسترش یافته است که در نهایت در آلمان به شکل توتالیتاریسم متبلور می‌شود (و همچنین در بسط بیشتر استدلالش به اتحاد جماهیر شوروی، دیگر دولت امپریالیستی قاره‌ای،اشاره می‌کند.)توتالیتاریسم به عنوان نوع جدیدی از دولت، نمی‌توانست بدون بسط بنیان توتالیتری پا به عرصه بنهد.او جزئیات بغرنج اینکه

جنبش‌های رادیکال-رهایی بخش و دلایل نادرست برای جنگ
همان‌گونه که پیش‌تر نوشته‌ام، همه ی ما چهره‌ی خندان و پر از امید و اطمینان پرزیدنت اوباما را آن‌گاه که پیاپی شعار کمپین انتخاباتی اولش را تکرار می‌کرد به یاد می‌آوریم: "بله، ما می‌توانیم!" ما می‌توانیم از شرِ کلبی‌مسلکیِ (cynicism) دوره‌ی بوش خلاص شویم و عدالت و رفاه را برای

سالگردها یکی پس از دیگری می رسند : بیستمین سالگرد شروع محاصره سارایوو، به زودی پانزدهمین سال آغاز جنگ کوزوو ... با این همه معلوم نیست زمان نوشتن تاریخ رسیده باشد ؟ پس از آنهمه شهادت های تکان دهنده، تحلیل های درهم، جانبداری از این یا آن کشمکش، آیا مطالعه ای بدون تعصب درباه آخرین نزاع مسلحانه در قرن بیستم در قاره اروپا، امکان پذیر است؟ آیا سرانجام دوران گفتمان های تبلیغاتی و ضدتبلیغاتی به سر آمده

شرح رابطه آزادی و سیاست در زمانی به کوتاهی یک درسگفتار تنها به این دلیل توجیه‌پذیر است که یک کتاب هم برای این کار کفایت نمی‌کند. چه بدانیم چه ندانیم، همواره به هنگام سخن‌رانی درباره مسأله آزادی، مسأله سیاست نیز حاضر می‌شود؛ ما به سختی می‌توانیم بر یک موضوع سیاسی منفرد انگشت نهیم،

زمانی که کتاب تشکیل طبقه‌ی کارگر انگلستانِ ای. پی. تامپسون در 1963 منتشر شد، همچنان فرهنگ ضد-امپریالیستی پویایی در چپ روشنفکر وجود داشت که از قدرتی ویژه در میان تاریخ‌نگاران مارکسیست بریتانیایی، گروه قابل توجهی که تامپسون به آن تعلق داشت، تغذیه می‌کرد. در خلال کمی بیش از یک دهه، به‌رغمِ (یا شاید به علت؟) جوشش‌های ستیزگرانه‌ی 1968 و مبارزات مهیّج و گوناگون کارگران در سال‌های متعاقب

 «بازگشت هائی به الجزایر» (١)، پیش از هر چیز مربوط به بازگشت خود نویسنده است : اکرم بالکئید، همکار لوموند دیپلماتیک، در سالهای ١٩٩٠ به دلیل تهدیداتی که روزنامه نگارها با آن روبرو بودند، کشور خود را ترک کرد و تا سال ٢٠٠٩ به آنجا بازنگشت. سپس ماجرای بازگشت صد نفر که اغلب خوانندگان هفته نامه «زندگی» (La Vie) بودند که پیش از استقلال در الجزیره زندگی می کردند پیش آمد که وی در سال ٢٠١٢

حقوق و علوم انسانی به‌طور عام، و علوم اجتماعی به طور خاص، رابطه‌ای کلیدی و مهم با یکدیگر دارند. این رابطه اگر به صورتی موفق انجام بگیرد، بسیاری از موضوعات حوزه‌های اجتماعی و قانونی و حقوقی به خوبی در جامعه شکل می‌گیرند و مسائل و مشکلات این حوزه‌ها نیز حل خواهند شد.

از هر سویی که نگاه کنیم، همه چیز در اطراف ما گذشته‌ای دارد. از پدیده‌های طبیعی مانند کوه و دشت و دریا و آسمان و غیره گرفته تا حیات وحش و گیاهان و همه و همه و البته انسان! گذشته جز ماست اگرچه به ظاهر غیرقابل دسترس باشد و ما هرچه باشیم بخشی از گذشته‌ایم زیرا  اگر گذشته را به شکل دیگری بنا می‌کردیم، حال دیگری داشتیم و به تبع آن آینده‌ی متفاوت دیگری. گذشته را فراموش می‌‌کنیم شاید چون قدرت رویارویی با آن

واندا کوچولو و روبان‌هایش: ویلنا، نمونه بود، از این جهت که عموماً جوانان بودند که می‌خواستند بجنگند و سالخوردگان اغلب درباره سختی‌های ناشی از مبارزه اندرز می‌دادند. اکثر رهبران و مبارزان چریکی جوان بودند.
نیوتا تایتل‌باوم (Niuta Teitelbaum) زن زیبای بیست‌وچهار ساله یهودی لهستانی بود، که شانزده ساله می‌نمود. او در نقل و انتقال مردم و

جنبش «تسخیر وال استریت» ـ در حال حاضر این یک جنبش است ـ مهم‌ترین رخداد سیاسی در ایالات متحده از هنگام خیزش‌های 1968 و حاصل یا استمرار آن است.
هیچ‌گاه به‌یقین نمی‌توان گفت که چرا این جنبش در این زمان در ایالات متحده آغاز شد ـ و نه سه روز، سه ماه، سه سال دیرتر یا زودتر. شرایط مهیا

در سال 1822، وزیر امور خارجه بریتانیا، جورج کنینگ، طی یادداشتی به نخست‌وزیر آن‌ زمان، دوک ویلینگتون، آن‌چه که به نظر وی باید به عنوان اصل سیاست خارجی بریتانیا در نظر گرفته می‌شد را این‌گونه ترسیم کرد:
"ما نباید خواسته هیچ دولت و یا منافع هیچ ملت دیگری را مدنظر قرار دهیم به‌جز مواردی که این خواسته‌ها و منافع، امکان هم‌سویی با منافع انگلیس