پیشگفتار مترجم: متن زیر که در هفتم اسفند 1391 (25 فوریه 2013) نگاشته شده است، ماحصل تلاش های روزنامه نگاران یونانی است که توجه جهانیان را به آنچه در یونان اتفاق می افتد جلب کردند. مهمترین چهره در میان این روزنامه نگاران یورگس میترالیس است که معتقد است کشورهای اروپایی در حال یونانی شدن (Greecization) هستند و همزمان با این اتفاق سوسیال دموکراسی های اروپایی در حال فروپاشی اند.
در شبه جزیره بالکان، سرشماری ساکنان یک کشور کوچکترین شباهتی به عملیات پیش پا افتاده آمارگیری ندارد: از آنجا که شمردن آحاد جمعیت، به سنجش توازن نیروها راه می برد، سرشماری ها در کانون تمام ستیزه های سیاسی جای دارند. هدایت آنها، همانند نتایجشان، به عریانی یک پرتو نگاری، هویت ها، تخاصم و دشمنی ها اما همچنین آرزوهای منطقه ای را به چشم می کشند که با نهادن مرحم بر زخم های خویش، دوران نقاهتی را
چکیده: بر خلاف افسانه انفعال یهودیان، بسیاری از آنان در دوران وقوع هولوکاست به مبارزه برخاستند. یهودیان، اردوگاه نابودسازیِ سُبیبُر (Sobibor) را بستند، در گتوی ورشو (Warsaw Ghetto) شورش کردند و در جنگلها و مردابهای سراسر اروپای شرقی جنگیدند. در واقع، یهودیان بیش از هر مردم دیگر در دوران سلطه نازیها مقاومت کردند. تجربه هولوکاست نشان میدهد که چرا یهودیان و همه مردمان خوشنیت،
عدمتوافق، نزاع میان کسی که میگوید سیاه با آن دیگری که میگوید سفید نیست، بلکه نزاع بین کسی است که میگوید سفید و دیگری که او هم میگوید سفید اما درک مشابهی از آن ندارد.
ژاک رانسیر
حدود یک سال قبل، یکی از دوستانم به طور اتفاقی گفت مایل است شاهد بحثی بین نوام چامسکی و اسلاوی ژیژک، این ناراضیان پرآوازه، باشد. به وی اطمینان دادم که چنین بحثی هرگز رخ نخواهد داد و اگر هم رخ ده
بیستوپنج سال پیش، زمانی که اتحاد جمهوریهای شوروی، یکی از دو ابر قدرت زمان، درگیر بحرانی بود که در تاریخ به نام گلاسنوست و پرسترویکا ثبت شد و در نهایت به فروپاشی امپراتوری شوروی انجامید، در ارمنستان هم حرکتی آغاز شد که ابعاد گوناگون آن همچنان نیازمند بررسی است.
*مقدمهی مترجم: مقالهی پیش رو، که به قلم یکی از تاریخنگاران مشهور تاریخ قرن بیستم فرانسه نگاشته شده، هر چند سعی دارد صحبت از «می 68» و میراثداران آن را با نگاهی تردیدآمیز نسبت به دستاوردهای جنبش روایت کند، اما خود از تردید و دودلی در ارائهی همین روایت رنج میبرد. ژیلدا یکجا از نامربوط بودن مطالبهی «بدیل» به واقعیات در جهان لیبرال/نولیبرال کنونی میگوید و جای دیگر از «امید» به الگوگیری
گوستاو یانوش/ ترجمهی مصطفی اسلامیه/ آمادهسازی برای انتشار: نسرین راستگو
عکس:
درودهای فراوان من از سیاهچال کاغذ شما باد!
در بهار 1921 دو ماشین عکاسی خودکار که تازه اختراع شده بود در پراگ به کار افتاد. این ماشینها شش عکس مختلف از آدم میگرفت. من یک سری از این عکسها را به کافکا نشان دادم و با خوشحالی گفتم: «با چند کرون آدم می تواند از زاویه های مختلف عکس خودش را بگیرد. این ماشینها وسیلهای برای
زاگرب در تدارک آمادگی خویش برای پیوستن به اتحادیه اروپا در اول ژوئیه ٢٠١٣، برنامه گسترده خصوصی سازی هائی را به راه انداخته بود که به ویژه بر یکی از قدیمی ترین صنایع کشور اثر می گذارد: صنعت کشتی سازی
«چرا اروپا می خواهد کروآسی را از ادامه کشتی سازی بازدارد؟» این پرسش را Duje Kovacic مهندسی که از چهل سال پیش به خدمت کارگاه
روش تفکر ژیژک، دیالکتیکی است. در خوانش ژیژک، دیالکتیک، تضاد از وضعیت های درونی هر هویتی است. از نظر ژیژک حقیقت همواره در تضاد یافت می شود، نه در پاک کردنِ یک دستِ تفاوت ها. آثار ژیژک، سرشار از ترکیب های متضاد اند و بیان گر آن رویکردی به تفکر اند که ژیژک آن را دیالکتیکی می نامد.
آیا سیاست های اقتصادی تحمیلی برای حمایت از یورو همچنان با عملکردهای دمکراتیک سازگارند ؟ تلویزیون دولتی یونان در سال ۱۹۷۳ بوجود آمد. بدون مجوز پارلمان، دولتی که در آتن مجری فرمان های اتحادیه اروپاست، تصمیم گرفت که پرده ای سیاه بر این تلویزیون بکشد. پیش از آنکه سیستم قضائی یونان این تصمیم را باطل کند، کمیسیون بروکسل می توانست به این دولت موازین اتحادیه اروپا را یادآوری کند که براساس آن
منتسکیو: قانون به طور عام یعنی عقلانیت انسانی به مثابه عقلانیتی که [بتواند] بر تمام مردمان جهان حکم براند و قوانین سیاسی و مدنی هر ملتی نباید جز مواردی خاص باشند که این عقلانیت انسانی حکم می راند. (روح تلقوانین)