Wikipedysta:Godai/Leśni
Leśni (skrót od Leśni ludzie) – jedno z nieoficjalnych określeń, jakimi nazywano grupy partyzanckie, działające w okupowanej Polsce w czasie II wojny światowej. Były tworzone głównie z ludzi zmuszonych do porzucenia swojego miejsca zamieszkania i ukrywania się w lasach. W odróżnieniu od bardziej zorganizowanych form ruchu oporu, takich jak Armia Krajowa, której oddziały zbierały się przed akcją, a po jej dokonaniu rozformowywały się i udawały do domów, leśni ludzie tworzyli raczej stałe formacje.
Pierwsze tego typu grupy sformowały się w 1939 roku, wkrótce po napaści hitlerowskiej na Polskę, głównie z niedobitków Wojska Polskiego oraz innych osób, którym udało się uniknąć aresztowania przez władze nazistowskie lub sowieckie. Najsłynniejszą z takich grup była ta dowodzona przez Henryka Dobrzańskiego. Z biegiem czasu dołączały do nich duże ilości Żydów i innych osób zagrożonych przez działania niemieckie i sowieckie.
Największe jednostki leśnych :
- Armia Krajowa (AK)− początkowo Związek Walki Zbrojnej (ZWZ), największa organizacja podziemia. 300 tys. ludzi.
- Bataliony Chłopskie (BCh) − druga co do wielkości formacja podziemna. 160 tys. ludzi.
- Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) − trzecia co do wielkości formacja podziemna. Od 1943 część oddziałów zaczęła kolaborować z okupantem. 75 tys. ludzi.
- Armia Ludowa (AL) − od marca 1942 do stycznia 1944 Gwardia Ludowa. Czwarta co do wielkości formacja podziemia. 50 tys. ludzi.
Mimo że większość oddziałów uznawała formalnie zwierzchnictwo ZWZ a potem AK, ze względu na działalność w odmiennych warunkach wiele pozostawało bardzo niezależnymi.
W początkach roku 1943 siły "leśnych" ocenia się na ok. 40 grup, liczących w sumie 1200-4000 żołnierzy; liczba ta wzrosła znacznie w czasie Akcji Burza w 1944[1].
Po II wojnie światowej, coraz mniejsze poparcie ludności, nękanej często równocześnie przez "leśnych" i oddziały pacyfikacyjne, prowadziło do wyradzania się oddziałów, do narastania wzajemnej wrogości między "leśnymi" a społeczeństwem. Grupy "leśnych" pozbawione żywności, pieniędzy i zaopatrzenia sięgały do przemocy jako sposobu zdobywania środków egzystencji[2].