Golęszyce

Grodzisko Gołężyców w Lubomi (powiat wodzisławski)

Golęszycy, Gołęszycy, Golęszyce, Gołęszyce, Gołężyce (cz. kmen Holasiců, Holasicové, niem. Golensizen) – słowiańskie plemię z grupy lechickiej, żyjące na Śląsku Cieszyńskim i na Górnym Śląsku u źródeł Odry, na południowy wschód od pasma Jeseników, na północny zachód od źródeł rzeki Wisły.

Po raz pierwszy wymienione w poł. IX wieku w Geografie Bawarskim razem z innymi zasiedlającymi Śląsk plemionami słowiańskimi. Posiadali 5 grodów, z których najważniejszymi były Lubomia, Grodziec (obecnie czes. Hradec), opisany w 1155 jako Gradice Golenzicezke, Racibórz ? , który był najstarszym grodem na terytorium Gołężyców oraz tzw. Stary Cieszyn (w dzisiejszej wsi Podobora, kilka kilometrów na północ od Czeskiego Cieszyna) oraz Międzyświeć koło Skoczowa.

Podobnie jak większość plemion śląskich, w IX wieku Golęszycy byli zależni od państwa wielkomorawskiego aż do jej upadku w wyniku najazdów madziarskich (907), po czym przeszli w orbitę wpływów czeskich. U schyłku X wieku tereny zamieszkiwane przez Golęszyców stanowiły pole rywalizacji państw Piastów i Przemyślidów czeskich. W latach 990-1032 leżały w obrębie państwa Bolesława I Chrobrego i Mieszka II. Stanowiły ciągły przedmiot sporów polsko-czeskich. Po 5-letniej wojnie stoczonej w latach 1132-1137 pomiędzy Bolesławem Krzywoustym i Sobiesławem I zawarto pokój kłodzki, w wyniku którego ziemie te zostały podzielone pomiędzy oba państwa. Znaczna ich część, wraz z resztą Śląska, znalazła się w granicach państwa polskiego (dzisiejszy Śląsk Cieszyński), a pozostała część w granicach Czech (dzisiejszy Śląsk Opawski).

Zobacz też

• Plemiona polskie
• Słowianie zachodni
• Prehistoria ziem polskich