Karaman

Günümüzde dünya nüfusunun yarısından fazlası kentlerde yaĢamakta ve gün geçtikçe bu oran artıĢ göstermektedir. Bunun yanında kırsal alanlardan kente göç sürecinin önümüzdeki yıllarda da devam edecek olması; kentlerin kalabalıklaĢmasına ve daha karmaĢık bir yapıya bürünmesine de bağlı olarak; hava kirliliği, sağlık sorunları, trafik yoğunluğu ile altyapı yetersizliği ve atık yönetiminde daha büyük sorunlarla karĢı karĢıya kalınmasına neden olacaktır. Bu durum, kentlerin karĢılaĢılan yeni zorlukları yönetme yollarını bulmasını gerektirmektedir. Dünyadaki hızlı kentsel nüfus artıĢıyla birlikte daha yaĢanabilir koĢulların sağlanması, kentsel zorluklarla mücadele etmedeki hızlı çözüm arayıĢları, ülkeleri, dünyanın dört bir yanındaki kentleri daha “akıllı” hale getirmek için harekete geçirmektedir. Akıllı kent kavramı, teknolojinin kentsel problemlerin çözümünde aktif olarak kullanılmasıyla birlikte ortaya çıkmıĢtır. Bu bağlamda, akıllı kentin doğuĢunun ve geliĢmesinin teknolojiyle ilgili olduğu belirtilebilir. Ayrıca akıllı kent oluĢturmanın yolu, kentleri sürdürülebilir ve yaĢanabilir bir noktaya taĢımaktan geçmektedir. "Akıllı kent" kavramının son yıllarda daha sık kullanılır olmasına karĢın, uygulayıcılar ve akademisyenler arasında henüz bu kavramın açık ve tutarlı bir Ģekilde tanımlamasının yapılmamıĢ olduğu görülmektedir. Yeni bir kavram olan akıllı kent kavramının, yapılacak araĢtırmalarla daha zengin ve kapsayıcı bir tanıma kavuĢacağı düĢünülmektedir. Bu doğrultuda çalıĢmada, dünyadaki ve Türkiye‟deki iyi uygulama örneklerinden yola çıkılarak akıllı kentler ele alınıp incelenmiĢtir. Bu kapsamda, ilk olarak akıllı kent kavramının tanımı, unsurları ve özelliklerinin analizi yapılmıĢ, ardından dünyadaki ve Türkiye‟deki akıllı kent çalıĢmalarının ne düzeyde olduğu; dünyadaki uygulamaların Türkiye‟ye yansımalarının neler olduğu çalıĢma kapsamında ele alınmıĢtır. Bu amaçla Türkiye‟deki ilk akıllı kent projesi olan Karaman ilinde yapılan ya da yapılması düĢünülen uygulamalar ile dünyadaki en baĢarılı akıllı kent uygulamalarına sahip kentlerden biri olarak gösterilen Amsterdam‟daki akıllı uygulamalar incelenip değerlendirilmiĢtir.

Özet
Karaman özel coğrafi özellikleriyle birlikte, eskiçağlardan günümüze kadim bir kültüre sahiptir. Mevzubahis kültür içerisinde mutfak ele alınmaya değer birikimler içermektedir.
Bu çalışmanın amacı, Karaman’ın mutfak kültürü ve yemeklerini, günlük öğünlerde; geçiş dönemlerinde (doğumdan ölüme kadar); dinî günler ve hıdrellezde, istek/dilek sofralarında yapılan yemek alışkanlıklarının eskiden ve günümüzde neler olduğunu; ayrıca kışlık yiyecekler; sofra düzenleri; pişirme yöntemleri; servis düzenleri; içecekler; yemeklerini saptamak suretiyle tanıtmak ve yazılı kayıtlara geçirilerek kaybolmasını önlemektir.
Çalışmada nitel araştırma yöntemi kullanılmıştır. Karaman mutfak kültürü ve yemekleri, bölge kültürünü temsil eden 50 yaş ve üzeri yedi kaynak kişi ile yüz yüze görüşülerek derlenmiştir. Karaman yöresinin kışlık ve yazlık öğünleri; doğumdan ölüme kadarki geçiş dönemlerindeki yeme içmeyle ilişkili âdetleri; dilek istek sofraları; dini gün ve bayramlarında tüketilen yiyecek ve içecekler; kışlık besinler; yemekler ve tarifleri sistematik bir şekilde aktarılmıştır.
Gelecekteki çalışmalarda daha fazla kaynak kişi ile görüşülerek bilgilerin derinleştirilmesi; bu bilgi birikimiyle görseller üretilmesi; tariflerin birçoğunun uygulanarak standartlaştırılması ve diğer disiplinlere de hizmet edebilmesi amacıyla besin değerlerinin hesaplanması önerilmektedir.

Anahtar kelimler: gastronomi; mutfak kültürü; yöresel yemekler; Karaman; Karaman Mutfağı

Karaman Cuisine and Foods

Abstract
Karaman has an ancient culture from ancient times to the present day with its special geographical features. In this culture, the kitchen contains many special items that worthy of consideration.
This study aims that to promote and to prevent loss through written records by researching Karaman’s culinary culture and foods (meals, transition periods from birth to death, holy and entertaining days, wishing tables, foods for winters, table arrangements, cooking technics, serving patterns, drinks, foods and recipes from soups to deserts).
In this study qualitative research approach is applied; Karaman culinary culture and foods are collected from the seven people who are representing the culture of the region and over the age of 50. Winter and summer meals of Karaman region; rituals related to food and drink during transition periods from birth to death; wish-request tables; food and beverages consumed on religious days and holidays; winter foods; meals and recipes are transmitted in a systematic way.
Deepening knowledge by talking to more resource people in future studies; producing visuals with this knowledge; Standardization of the recipes by applying a number of recipes and the calculation of nutritional values in order to be able to serve other disciplines.

Keywords: gastronomy; culinary culture; resgional dishes; Karaman; Karaman Cuisine

Risâletü'n-Nushiyye ve Divân-ı Yunus Emre Karaman Nüshası en eski Yunus Emre Nüshalarındandır. Kanaatimize göre asıl eser olma ihtimali yüksektir. Karaman Nüshası bir tekkeye ait tek nüshadır. Yazısı Selçuklu nesihidir. Dil 13-14. yy Anadolu Türkçesidir.

Şimdiye kadar Karaman'da yaşayan birine bir armağan kitap hazırlanmamıştır. Armağan kitaplar, bir bilim ya da kültür alanında hizmetleri geçmiş kişilere hazırlanan kitaplardır. Talat Duru bir akademisyen olmasa da yaptığı çalışmalarla Karaman kültürüne ve Yunus Emre çalışmalarıyla üstün hizmetleri geçmiş biridir. Ve bu armağan kitabı fazlasıyla hak ediyor.
Oğulları Ziya Duru ve Rıza Duru ile bu çalışmayı hazırladık. İyi de oldu herhalde.

SUMMARY
Mustafayev Sh.M. From the Seljuks to the Ottomans. Ethno-political processes in the Turkic milieu of Asia Minor in the 11-15 centuries.

The monograph analyzes the complex ethno-political processes in Asia Minor on a broad chronological background since the time of the conquest of the region by the Oghuz-Turkmen tribes in the 11 century up to the final establishment of the Ottoman political hegemony at the end of the 15 century. It attempts to trace the stages of the ethnic history of the Turkish people in the Middle Ages, and to establish the connection between its ethnic integration and political changes in Anatolia. The book examines the formation of the Turkic ethnic milieu in Anatolia in the Seljuk period, its subsequent evolution following the collapse of the Seljuk Sultanate in Asia Minor under impingements of the Mongols, the fragmentation of political power in Anatolia and the establishment of a number of principalities, as well as the fierce struggle for leadership in the region between the new entities, and the gradual rise of the Ottoman State. It also assesses the impact of historical events on the dynamics of the Turkic ethnic consciousness and identity.
The book introduces a number of milestones in the evolution of Turkic ethnic milieu of Asia Minor. Seljuk conquest of the Middle East in the 11 century paved the way for the gradual formation of a Turkic ethnic milieu in a large geographical area from the Caspian coast in the east to the Aegean Sea coast in the west. In the second half of the 12 – early 13 centuries there was relative political integrity of this area, when a large part of Anatolia was united under the Seljuk Sultanate in Asia Minor. This fragile stability was breached in result of Mongol conquest in the mid-13 century. However, the political domination of the Mongols in Asia Minor lasted until the early 14 century. Last Seljuk sultans, vassals of Ilkhanid court in Azerbaijan, lost their power over Anatolia, as well as the legitimacy in the eyes of their subjects, particularly bellicose Turkmen tribes who settled in “uj” zone or the border with Byzantium. The Ilkhanid control over Asia Minor also gradually weakened, which opened the way for the appearance of new power centers on the scene. Thus the era of political fragmentation in Turkey’s medieval history began.
By the beginning of the 14 century the whole territory of Anatolia disintegrated into smaller state formations – principalities. New Turkic emirates were competing with each other for the military and political leadership and mission of the “gatherer” of the Anatolian lands or fragments of the Seljuk Sultanate. At the same time, in the public mind of Turkic Anatolia it was a replacement of cultural ideals of Seljuk era, inspired by the influence of Persian literature and art, by other values caused by new political realities. This was manifested in the growth of interest of political elites in the Anatolian emirates to the national language, the birth and rapid development of Turkish literature in Asia Minor, the start of translation activity in the courts of the rulers, the growth of the number of manuscripts in Turkish, etc.
Two main political centers or poles, which can be roughly described as “Western” and “Eastern”, gradually stood out in the course of the confrontation within the Turkic milieu in Asia Minor. The Western pole has always been associated with the Ottoman Empire, while the Eastern pole, which was opposing the Ottomans, was represented by traditional Turkic principalities in Asia Minor (Karaman principality, State of Kadi Burhan ad-Din Ahmed, Aqqoyunlu State) successively replacing each other. The question of which of them would be able to take on the mission of “heir” of the Seljuk Sultanate and accomplish the task of unification of Asia Minor under its own rule had crucial significance for the whole history of the Turkic Anatolia. In other words, there was a question about the guiding direction line of new centralization of Asia Minor – from west to east or vice versa? Thus, the struggle between the two poles determined all further historical evolution of the Turkic milieu of Asia Minor. The final victory of the Western or the Ottoman pole promoted further political consolidation and integration of the Turkic ethnic and cultural milieu of Asia Minor around the Ottoman Empire.


В книге на широком хронологическом фоне анализируются сложные этнополитические процессы в Малой Азии со времени завоевания региона в XI столетии огузо-туркменскими племенами и до окончательного установления османской политической гегемонии в конце XV в. На основе обширного круга источников делается попытка проследить различные этапы этнической истории турецкого народа, установить органическую связь процессов этнической интеграции с политическими изменениями в Анатолии. Выявляются особенности формирования в Анатолии тюркской этнической среды в сельджукский период, ее последующей эволюции после распада централизованного Сельджукского государства Малой Азии под ударами монголов, дробления политической власти в Анатолии и образования ряда эмиратов (бейликов); исследуются отношения и ожесточенная борьба за лидерство в регионе между этими государственными образованиями и постепенное возвышение Османского государства, оценивается влияние исторических событий на динамику развития тюркского этнического сознания и идентичности.

Yunus Emre'nin hayatına dair  birincil kaynaklar üzerinden en sağlıklı en temiz  bilgilerle hayatı. Doğum tarihi, doğduğu yer, ailesi, soyu, eğitimi, mesleği, mürşidi, mezar ve türbesi hakkında en sağlam kaynaklar üzerinden yapılan araştırmalar broşür halinde yayınlandı.

“Ḳayır Ḫān’ın asırlar sonra devlet kurma lûtfuna erişen kutlu torunu Osman Gâzî’nin, eski Ana yurttaki kadîm Türk sâlâr ve hânlarının temsilcisi olduğu için, yaşadığı asırda Türkmen emîr ve beylerinin yurt tuttuğu tüm diyarlarda hükmününün geçerli olduğu, varlığını kısa bir süre önce keşfettiğimiz oğlu Orhan Gâzî döneminden kalma çok önemli bir belge ışığında tarihî açıdan kuşkusuz bir biçimde kesinlik kazanır.”

Divân-ı Yunus Emre Karaman Nüshası'nı özel ve üstün kılan birçok özelliği vardır. Yazısı Selçuklu nesihidir. Dili 13.-14. yy Anadolu Türkçesidir. İmlasında Karaahanlı Türkçesi etkisi vardır. Bir tekkeye üstelik adı Yunus Emre olan bir tekkeye ait tek nüshadır.

hakkındaki belge bilgi sayısı sınırlı diye söylense de Yûnus Emre’nin hayatına dair sanılandan çok daha fazla ezber bozucu kaynak bulunmaktadır. Hacı Bektaş Vilâyetnamesi, Tezkiretü’l-Has gibi sadece menkıbe anlatan ikincil ve zayıf kaynaklardaki Yûnus Emre bilgisinin doğruluğu ve güvenilirliği de ayrı bir sorundur. Yûnus mre araştırmaları
ne kadar doğru ve tutarlı kaynağa dayandırılırsa o kadar muteberdir.
O sebeple onun hayatına Osmanlı Arşivi belgeleri, Yunus Emre
Divanı gibi ana kaynaklar ile bu kaynaklarla uyumlu ikincil kaynaklar
üzerinden bakmak en doğru yaklaşım olacaktır.

Karaman 150 Yıl Öncesine Bakış 30 Konya Vilayet Salnamesindeki Karaman bilgilerinin bir araya getirilmesi ile hazırlanmıştır. Buna göre Konya Vilayet Salnamesinde bulunan Karaman tarihi, ekonomisi, ticareti, ulaşımı, eğitimi, nüfusu, köy, şehir mekanları vb. birçok bilgi burada derlenmiştirr.

Asırlar gerisinden bugüne, Karaman’da Yunus Emre merkezli oluşan gerçek tarih!  Ya da cami, tekke, hazire, imaret, mezar taşları, çeşme ile Yunus Emre’nin somut kültürel mirası! Yunus Emre çevresinde menkıbe, hikaye ve rüya anlatımlarıyla ortaya çıkmış inanç örgülü sözlü kültürü! Seyyah notları, araştırma ve inceleme, hatıra, çizim, yayınlar ile Yunus Emre’ye dair yazılı kültür... Vakıf, mâlî, adlî vb.yollarla Osmanlı’nın bizzat kaydettiği arşiv! Yunus’un sonsuzluğa saldığı Divanı! Karaman Nüshası!

Her biri başka bir yerde olan bu kaynakları “Yunus Emre’nin Karaman’daki Kültürel Mirası” adı altında bir araya getirerek onun mirasını daha görünür hale getirdiğime inanıyorum.

Evliya Çelebi, Süheyl Ünver, Sapancalı Hasan Hüsnü, Ömer Lütfi Barkan, İbrahim Hakkı Konyalı, Feridun Nafiz Uzluk, Abdülbaki Gölpınarlı, Ahmet Talat Duru gibi birçok tarihi kişilik bu eserle Karaman’da Yunus Emre etrafında tekraren bir araya geldi. Onlara ait hatıra, inceleme, not vb. kayıtlar topluca bu esere taşındı.

Böylece bu eserle Yunus Emre’nin Kültürel Mirası’na ait tablo tamamlanmış oldu.

Eserde anlatım okuyucu merkezli gerçekleştirildi. Onlar için son derece açık, akıcı bir dil kullanılarak çok zor konular, anlaşılır hale getirildi.

Divan edebiyatında tüm şairler tarafından müşterek olarak kullanılan, standart, umumî ve bazen de belirsizlik gösteren bir coğrafya vardır. Hemen hemen her divan şairinin şiirinde Mısır, Şam, Rum, Çin, Hoten, Bedahşan gibi bu standart coğrafyaya ve bu coğrafya etrafında oluşturulan benzer söyleyiş ve hayallere rastlamak mümkündür. Bu coğrafya en küçük yerleşim biriminden en büyüğüne, en yakınından en uzağına kadar şairler için hazır bir malzeme olmuştur. Şairler gezip görmedikleri, içinde yaşamadıkları ve doğrudan bilmedikleri bu coğrafya yanında mahallî coğrafyalara da farklı yönleriyle yer vermişlerdir. Bu mahallî coğrafyalardan biri de Karaman‟dır. Karamanoğlu Beyliği‟nin önemli merkezlerinden biri olan Karaman divan şairleri tarafından coğrafî, tarihî, siyasî, kültürel ve bazı sosyal özellikleriyle ele alınmıştır. Şairler, Karaman‟ı sevgilinin çeşitli güzellik unsurlarıyla ilişkilendirmişler, bazen de çeşitli söz ve anlam oyunları içinde dekoratif amaçla kullanmışlardır. Karaman gerek gerçek bir coğrafya gerekse burada yaşayanları da kapsayan bir yer olarak övülen, yerilen, sevilen bir hususiyet arz etmiş, müstakil manzumelere konu olmuştur. Bu çalışmada divan şiirinde Karaman‟ın hangi durumlarda ve ne gibi yönlerden şiire malzeme olduğu, bu kelime etrafında ne gibi nükte, hayal ve söyleyişlerin oluşturulduğu incelenmiştir.

Butterflies of Karaman. Cesa News 50: 1-18, figs. This article deals with the butterfly fauna of Karaman Province (South Turkey). Among 159 species, 36 species are reported here for the first time based upon the field studies of the author between 2006 and 2009. The author takes photograph instead of using butterfly net during his field studies. In the text, all the species are listed with their mapping codes. Separately, 36 new records in 7 families are given with their photographs taken by the author in nature, their distributional maps, and remarks on their presences in the province.

Düşünceleri özlüce "Türkçeye giren yabancı kelimelerden o kadar da korkmayın. Çoğunlukla isim kökenli kelimeler giriyor. Bir dilin ana omurgasını fiiller oluşturur. Fiiller bozulmadığı sürece dil bozulmaz." biçimindeydi. Yüreklere su serpen bu tespit güzel de toplum olarak bizde bir sorun var gibi. Türkçe, İslam aracılığıyla Arapçadan, Farsçadan yüzyıllarca terimler, isimler, kavramlar almış. Kültürel ilişkilerle Türkçe'ye giren batı kökenli kelimelerin ucu bucağı yok. Toplumsal bilinçaltı; yabancı, özellikle de batı kaynaklı kelimeleri özentili kullanmamızı sürekli telkin ediyor. Hele şu spor sunucuları nasıl da allandıra ballandıra kullanıyorlar o sportif kelimeleri. Sanırsın allâme-i cihân! Oysa bir numara yok. Ağzının suyu akarak; "Harika bir dripling, nasıl ekarte etti, deplase olunca, neydi o rivörs, sürklase bir vuruş!" gibi sunucunun söylediği ucube kelimeleri izleyici de anlıyormuş gibi ağzı açık dinliyor. İşyeri tabelaları bir rüküş, üzerindeki isimler daha bir rüküş. "Türkche, watan, loqum, soqaq" biçiminde İngilizce yazımlı Türkçe kelimeler hastalıklı bir ruh halinin göstergesi. Gençlerin internet yazışma diline şu an diyecek bir söz bulunamıyor. Böyle Türkçe mücadelesi verilebilir mi! Hem Türkçeyi koruma geliştirme naraları atıp hem de yabancı kelimeleri hayatın her alanına sokmak, lakırdıdan öteye gitmez. Ataol Behramoğlu'na hak vermemek mümkün değil. Allah'tan Türkçe, dış etkilere karşı tepki verebilecek bir yapıda. Ne kadar yabancı kelime girerse girsin Türkçe, başka dil olamaz. Çünkü etkilendiği dillerin cümle ve ses yapısı farklı. Arapça yapım kalıpları olan çekimli bir dil. Batı dillerinin çoğu önden eklemeli. Farsça da öyle. Türkçe ise istisnalar dışında sondan eklemeli dil. Ki, bu sebeple Türkçeye ne kadar kelime girerse girsin kalıcı bir etkisi olmamaktadır. Eyyamcılık yapmaya gerek yok. Yeter ki, Türkçenin konuşma ve yazmada ana kuralları korunsun!

Karamanlı Türkmenleri Moğol baskısıyla Aral gölünün doğusundaki ana yurtlarını terk ederek önce Azerbaycan’ın Şirvan eyaletinde bir süre kalıp bazı mensuplarını burada bıraktıktan sonra günümüzde Taşeli olarak adlandırılan coğrafi bölgeye bilhassa Ermenek ve Mut yörelerine göç etmişlerdir. Karamanlı Türkmenleri, XIII. asrın ilk çeyreği I. Alaeddin Keykubad zamanında Taşeli’nde konar-göçer bir topluluk şeklinde örgütlenmişlerdir. Taşeli’ye yerleşen Karamanoğulları beyliğinin başında görülen ilk siyasi şahsiyet, Nure Sofî olarak zikredilen Nureddin b. Sadeddin Bey’dir. Karamanlı Türkmenlerin kökeni hakkında kaynaklarda farklı rivayetlerin aktarılması tarihçilerin muhtelif yorumlarda bulunmasına sebep olsa da araştırmacıların çoğunluğu Yazıcızade Ali’nin Tevarih-i Al-i Selçuk adlı eserindeki kayıtlara atıfta bulunarak Nure Sofî’nin 24 Oğuz boyundan Avşar boyuna mensup olduğunu zikreder. Nure Sofî babası Sadeddin Bey ile Anadolu’ya göç ederek önce Sivas bölgesine yerleşmiş, daha sonra kendisine tabi Karamanlı Türkmenler ile I. Alaeddin Keykubad tarafından yurt olarak verilen Ereğli, Ermenek, Mut ve Silifke bölgesinde hâkimiyet kurmuştur. Nureddin Bey’in “Sofî veya Sûfî’’ lakabını almasında Baba İlyas Horasani’ye intisabı ile siyasi hayattan uzaklaşarak yönetimi oğluna bırakıp Babailere bağlı bir derviş gibi münzevi hayatı tercih etmesinin rolü büyüktür. Onun bu harekete katılması zaten üzerinde bulunan siyasi kimliğine dini bir kuvvet eklemiş ve göçebe Türkmenler arasında siyasi ve manevi nüfuzunu güçlendirmiştir. Ancak Babai isyanına katılan Nure Sofî, Selçuklu kuvvetlerinin isyancıları şiddetle bozguna uğratmasından dolayı buradan Baba İlyas’ın oğlu Muhlis Paşa ile beraber kaçarak Ermenek yöresine, ailesinin ve oymak halkının yanına gelmiş, burada ölünceye değin münzevi bir hayat yaşamıştır. Karaman, Zeynü’l Hac ve Bunsuz adında üç veya dört oğula sahip olan Nure Sofî’nin ölüm zamanı bilinmemekle birlikte günümüzde kalıntıları hala görülebilen mezarı Mut ilçesine bağlı Değirmenlik yaylasındadır. Bu bildiride Nure Sofî ve ailesinin kökeni, siyasi ve menkıbevi kişiliği, Ermenek ve Mut yöresine gelişleri, Baba İlyas Horasani’ye bağlanması ve isyan sonrasındaki hayatı, ölümü ve öldüğü yer ile ilgili değerlendirmelerde bulunulacaktır.

Karamanli Turks that left their motherlands in the east of the Aral Sea due to the Mongol pressure firstly lived in Sirvan for a short period of time, a province of Azerbaijan region and later migrated to Ermenek and Mut territory in particular, a part of a greater region called Taseli. Karamanids were organized in a semi-nomadic way of life in Taseli during the reign of Aladdin Keykubad I in the first quarter of the 13th century. First political figure of Karamanids settled to Taşeli was Nureddin b. Sadeddin Beg who was called Nure Sofi. Although, there are different data in sources that caused various comments by historians over the origin of Karamanli Turkmens, majority of researchers citing to the work of Yazicizade Ali, Tevarih-i Al-i Selçuk, claims that Karamanids were related to Afshar tribe, one of twenty four Oghuz tribes. Nure Sofi who was migrated to Anatolia with his father Sadeddin Beg was settled firstly in Sivas. After that, he moved to the regions of Eregli, Ermenek, Mut and Silifke donated to himself by Aladdin Keykubad I with Karamanli Turkmens that was under his authority. Nureddin Bey's preference for his nickname as “Sofî or Sufi’ was mostly associated with the role of his ascetic life as a dervish loyal to the Babais after he was attached to the father İlyas Horasani and left the administration to his son. His attachment to this movement was further strengthened his political identity through a religious side and boosted his political and spiritual influence among nomad Turkmens. However, Nure Sofî, who participated in the Babai rebellion, escaped with Muhlis Paşa, the son of Baba İlyas, because of the Seljuk forces' violent repression of the rebels and came to the Ermenek region along with his family and the people of the tribe, and lived a reclusive life until his death. Nure Sofi’s death time who had three or four sons called Karaman, Zeynül Hac and Bunsuz is not known but his tomb that is visible today is Degirmenlik plateau of district of Mut. This study aims at evaluating the origin of Nure Sofî and his family, his political and moral personality, his arrival to the region of Ermenek and Mut, his attachment to Baba Ilyas Horasani and his life after his rebellion, his death and the place where he died.

Hadimî Hazretlerinin Karaman'a müftülük yapmış torunu Abullah Hasîb Efendi, kardeşleri, çocukları ve torunlarına ait 14 adet mezar taşı, bu makalede toplanmıştır. İçlerinde müftü, vali, mevlevi, darulhilafe muallimi var. Çok genç yaşta hastalıktan vefat edenler de. Mezar taşlarının genel tanımı yapılarak kitabe metni dil içi çevirisi ile beraber bu çalışmada verilmiştir. Hadimilerin Karaman kolu "şeber", ve "eren" soyadı ile devam etmektedir.

In this article, the data on the Cerambycidae fauna of Karaman province were evaluated. The samples evaluated in the study were collected from 27 different localities in Karaman province between the years 2009-2021. As a result of the evaluation, 82 species group taxa belonging to 34 genera from 7 subfamilies were identified for the Cerambycidae fauna of Karaman province and presented in the text. Among these taxa, 26 species group taxa are endemic to Turkey. Therefore, approximately 32% of the fauna consists of endemic taxa. 58 species groups, taxa, 25 genera and 3 subfamilies identified in the present study are recorded for the first time from Karaman province. In addition, photos of studied taxa are presented at the end of text.
KEY WORDS: Cerambycidae, fauna, new records, Karaman, Turkey

Bu araştırmada Maraş, Erzurum ve Karaman eyaletlerine ait 1 numaralı Ahkâm Defterleri'nde yer alan vakıflarla ilgili hükümler incelenerek bu defterlerin vakıf araştırmalarındaki yerinin ve öneminin tespit edilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Osmanlı Arşivi'nde yer alan Maraş, Erzurum ve Karaman eyaletlerine ait 1 numaralı Ahkâm Defterleri'nde yer alan vakıflarla ilgili hükümler tespit edilmiştir. Bu hükümler transkribe edildikten sonra konularına göre tasnif edilmiş, sonrasında her bir eyalete ait hükümlerle ilgili sayısal veriler içeren tablolar oluşturulmuş ve karşılaştırma yapılmıştır.