هفتم تیر ماه 1366، است. شهر سردشت. چند هواپیما، صدای گنگ چند انفجار و دودی که به هوا بلند می شود: بوی ترش لیمویی که هوا را پر می کند.  جنگی ناخواسته، مرگی که گویی نباید هر گز از راه برسد، اما حالا درست زمانی که در انتظارش نیستی، از راه می رسد؛ اما نه برای آنکه زندگی ات را بگیرد و یک بار برای همیشه خلاصت کند.

مزاحمت خیابانی بخش جدایی ناپذیر تجربه ی روزمره ی زنانه از شهر است. تجربه ای که بسیاری از ابعاد نظری خشونت مانند خشونت روانی، جسمانی و جنسی را یک جا در بر می گیرد. روایت زنان قربانی از رخدادهای خیابانی حاکی از آن است که قربانیان علاوه بر تجربه های روانی استرس و احساس حقارت ناشی از مزاحمت، فعالیت های اجتماعی خود را نیز به دلیل ترس از وقوع مجدد چنین رخدادهایی محدود می کنند.

انسان­شناسی حس­ها را به کار برده ­ام تا شهر تبریز را بر اساس فرهنگ حسی آن از نو طراحی کنم. طراحی حسی شهر باعث خواهد شد تا از یک طرف ساکنان آن از زندگی در شهر لذت ببرند و هم جاذب­هایی برای گردشگران فراهم آید. کاربردی کردن انسان­شناسی حسی گردشگری متکی بر گشتن در بوها، مزه­ ها، صداها، بافت­ها و منظره­ ها خواهد بود تا از خلال آن درگیری کامل حسی صورت گیرد و گردشگر به طور بدنمندی با شهر درگیر شود.

شاید نخست لازم باشد تعریف خود را از جامعه و به خصوص جامعه معاصر ارائه دهیم تا سپس بتوانیم به این پرسش که در جامعه معاصر تا چه حد حق دارد در تولید فرهنگی اعضای خود دخالت کند، پاسخ دهیم. تاکید بر معاصر بودن جامعه،  ضرورت یک تفکیک را روشن می کند: جامعه باستانی، جامعه صنعتی  و جامعه پسا مدرن یا اطلاعاتی که هم اکنون در آن زندگی می کنیم هر یک می توانند تعاریف متفاوتی داشته باشند،