تصویر: سیمون دوبووار، ژان پل سارتر و ارنستو چه گوارا(کوبا، 1960)
جان جراسی، نویسنده امریکایی در کتاب فلسفی خود: «نقدی بر منطق دیالکتیک» (١٩٦٠)، در مصاحبه با ژان پل سارتر برنامه انقلابی خود را به صورتی تصویری تلخیص می کند.

سرکوب خونین در مصر و سوریه، جاسوسی همگانی در ایالات متحده، سختگیری ها و عملکردی زیانبار در ارتباط با حقوق پناهندگی در اروپا، فروکوفتن مخالفان در شیلی: دولت هائی که سبکسرانه اصول حقوقی مدون در عهدنامه هائی را پایمال می کنند که خود تنفیذ کرده اند، از شمار بیرون اند. آیا وقت آن نرسیده است که، نه به زور توپچی ها، بلکه از راه توسل به سلاح حقوق، این قواعد را به کار بندند؟

تصویر: رئیس جمهور آلنده در آخرین لحظات حیات در حال دفاع از جمهوری
روز ۶ نوامبر١٩٧٠، ریچارد نیکسون رئیس جمهور آمریکا در برابر شورای امنیت ملی کشور با تحکم می گفت: «نباید بگذاریم که آمریکای لاتین بیانگارد که می تواند این مسیر را بدون تحمل نتایج آن بپیماید». دو روز پیش از آن سالوادور آلنده، رئیس جمهور سوسیالیست به زمامداری رسیده

بازگشت جدل های مرسوم درباره میزان رشد، مهاجرت یا آخرین حادثه ها به این فکر قوت می بخشد که نظم لیبرال نو آهنگ چرخشی خود را بازیافته است.  به نظرنمی آید که بحران مالی آنرا به صورت مداوم تکان داده باشد.  اگر در انتظار رخداد ناگهانی قیام های خودجوش نباشیم، که پاسخی کلی ارائه می کنند، چه اولویت ها و روشی برای تغییر کارت های بازی می توان تصور کرد؟