تصویر: آل احمد و ساعدی در تبریز
چکیده: اغلب پژوهشگران سال های 1330 تا اواسط 1350 خورشیدی را دوران طلایی ادبیات مدرن ایران می دانند. در مدتی کمتر از 30 سال، از نظر کمی به ناگاه حجم تولید ادبی در ایران چند برابر شد، و از منظر کیفی نیز آثاری پدید آمدند که برای همیشه در تاریخ ادبیات ایران ماندگار خواهند بود. در مقاله ی پیش روی تلاش شده است به یاری نظریه ی ادبی پیر بوردیو، طرحی از میدان ادبی ایران در سال های پیش گفته ارائه، و وضعیت گروه های فعال در این میدان تحلیل شود. سپس با نقد تقسیم بندی های موجود، دسته بندی جدیدی مبتنی بر عوامل درونی و بیرونی، از جریانات ادبی ایران ارائه خواهد شد.

واژگان کلیدی:

ادبیات معاصر ایران، ساختار گرایی تکوینی، نظریه ادبی پیر بوردیو، ادبیات متعهد، میدان ادبی.

مقدمه:

ظهور ادبیات داستانی، محصول مدرنیزم و منوط به درجه ای از نوسازی فکری و اجتماعی است. همینجا باید بلافاصله تمایزی بنیادین میان قصه گویی و حکایت پردازی با داستان نویسی در معنای خاص آن برقرار ساخت. "مبنای نظری ادبیات قدیم، فلسفه ی قدیم بود که مفهوم «فرد» از آن غایب بود. «شخصیت های» شعر فارسی نسبتی با «فردی» که «ذهنیت» او موضوع ادبیات جدید است، ندارند. ادبیات جدید امکان پدیدار شدن فرد در دنیاست و نه «شخص» ادبیات قدیم که در دنیا اما از آن بیگانه است." (طباطبایی 1385: 365)[تاکید از پژوهشگر است]

دوست و همکار گرامی

چنانکه از مطالب و مقالات منتشر شده به وسیله «انسان شناسی و فرهنگ» بهره می برید و انتشار آزاد آنها را مفید می دانید، دقت کنید که برای تداوم کار این سایت و خدمات دیگر مرکز انسان شناسی و فرهنگ، در کنار همکاری علمی، نیاز به کمک مالی همه همکاران و علاقمندان وجود دارد. برای اطلاع از چگونگی کمک رسانی و اقدام در این جهت خبر زیر را بخوانید

http://anthropology.ir/node/11294

پیوست: 

golden age-1-1- Last last.doc