انسان شناسان چگونه هنر را متفاوت از سایر دانشمندان علوم اجتماعی مطالعه می کنند؟  تفاوتهایی که هم در شکل ( اتکا بر روش مردم نگاری) وهم در محتوا (تمرکز بر جوامع حاشیه ای و غریب ) وجود دارد. انسانشناسان تقریبا همیشه از قوم نگاری به عنوان یک روش تحقیقی استفاده می کنند.  بدین معنی که بیشتر داده های اولیه ی خود را از طریق مشاهدات مستقیم

اداره گوناگونی فرهنگی و یا نژادی در جوامع مختلف طیف گسترده ای را در بر می گیرد. اشورت، گراهام و تون بریج (2007) در کتابی به نام "جمع بستن گذشته ها: میراث، هویت و مکان"  به معرفی پنج سیاست عمده در این زمینه پرداخته اند: همسانسازی (assimilation)، دیگ ذوب (melting pot)، اقماری (core plus)، ستونی (pillar) و متکثر فرهنگی (multiculturalism)- این مدل به نامهای دیگری چون ظرف سالاد، رنگین کمان، موزاییک و سمفونی نیز شناخته می شود.

"یک شهر، تنها محمل رویارویی تفاوتها نیست، بلکه مولد آن و گردآورنده هویتها می باشد. شهر را می توان ماشین تولید کننده تفاوت دانست، چرا که فضایی است متشکل از تقابل کلامی گروههای مختلف که در فرآیندهای ماندگاری مانند قرارگیری در موقعیتها، جهت گیری همسو و مقابل با یکدیگر، ابداع و تجمیع راهکارها و فن آوریها، تجهیز اشکال مختلف سرمایه و ادعای مالکیت بر آن فضا (شهر)، شکل گرفته و تولید می گردد