مورخ انگلیسی، اریک هابسبام (Eric Hobsbawm)، با تأثر ابراز می داشت : «تخریب گذشته، یا بهتر است بگوئیم تخریب مکانیسم های اجتماعی که معاصرین را به نسل های گذشته پیوند می دهد، یکی از مشخص ترین ویژگی ها و مرموزترین پدیده های اواخر قرن کوتاه بیستم است ». ما از این پس «در نوعی زمان حال دائمی» به سر می بریم.