Chrystalla Loizou

Οι μεσαιωνικοί πύργοι αποτελούν κυρίαρχο διαχρονικό στοιχείο του τοπίου της Εύβοιας. Η πυκνότητα κατανομής τους είναι αξιοσημείωτη σε περιοχές με γόνιμη καλλιεργήσιμη γη. Η σημασία τους δεν έγκειται μόνο στον αριθμό τους αλλά και στο γεγονός ότι η κατασκευή τους θυμίζει την πρακτική του encastellation ή incastellmento της Δυτικής Ευρώπης. Οι πύργοι αποτέλεσαν το ορόσημο του δυτικού φεουδαρχικού συστήματος, το οποίο οι Λατίνοι εισήγαγαν στην Εύβοια ή στο Βασίλειο του Νεγρεπόντε μετά την κατάκτηση του νησιού το 1205 από τον Βονιφάτιο τον Μονφερατικό. Στο παρόν άρθρο υποστηρίζεται ότι οι πύργοι αποτελούσαν το διοικητικό κέντρο μίας φεουδαρχικής ιδιοκτησίας και συμβόλιζαν την συγκέντρωση των νομοθετικών, των δικαστικών και των εκτελεστικών αρμοδιοτήτων της περιοχής στο πρόσωπο του φεουδάρχη. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό είναι το ότι οι πύργοι χρησίμευαν ως μόνιμη ή εποχιακή οικία του φεουδάρχη με δύο έως τρεις διαφορετικούς ορόφους για τη στέγαση των καθημερινών οικιακών και κοινωνικών δραστηριοτήτων των ενοίκων.

Οι μεσαιωνικοί πύργοι αποτελούν κυρίαρχο διαχρονικό στοιχείο του τοπίου της Εύβοιας. Η πυκνότητα κατανομής τους είναι αξιοσημείωτη σε περιοχές με γόνιμη καλλιεργήσιμη γη. Η σημασία τους δεν έγκειται μόνο στον αριθμό τους αλλά και στο γεγονός ότι η κατασκευή τους θυμίζει την πρακτική του encastellation ή incastellmento της Δυτικής Ευρώπης. Οι πύργοι αποτέλεσαν το ορόσημο του δυτικού φεουδαρχικού συστήματος, το οποίο οι Λατίνοι εισήγαγαν στην Εύβοια ή στο Βασίλειο του Νεγρεπόντε μετά την κατάκτηση του νησιού το 1205 από τον Βονιφάτιο τον Μονφερατικό. Στο παρόν άρθρο υποστηρίζεται ότι οι πύργοι αποτελούσαν το διοικητικό κέντρο μίας φεουδαρχικής ιδιοκτησίας και συμβόλιζαν την συγκέντρωση των νομοθετικών, των δικαστικών και των εκτελεστικών αρμοδιοτήτων της περιοχής στο πρόσωπο του φεουδάρχη. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό είναι το ότι οι πύργοι χρησίμευαν ως μόνιμη ή εποχιακή οικία του φεουδάρχη με δύο έως τρεις διαφορετικούς ορόφους για τη στέγαση των καθημερινών οικιακών και κοινωνικών δραστηριοτήτων των ενοίκων.

The Medieval towers have been dominant diachronic feature in the landscape of Euboea. Notably, their density distribution is quite remarkable in areas of fertile agricultural land. The towers’ importance lies not only in their numbers, but it also related more with the fact that their construction is reminiscent of the Western European practice of encastellation or incastellmento. Towers were the striking landmarks of the Western feudal system, which the Latins introduced into Euboea or Regno di Negroponte after the conquest of 1205 by Boniface of Montferrat. It is proposed that the towers served as an administrative centre of the fief and symbolized the status of the lord by marking his position as ruler on his domain. Last but not least, the towers served as a temporary or permanent residence of the lord, providing two to three different storeys for the accommodation of the daily domestic and social activities of the dwellers.