Kazimierz Bielski (1860–1939): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodano kategorię "Urodzeni w 1860" za pomocą HotCat Znacznik: Wycofane |
Szereg błędów, w tym: usunięcie infoboksu oraz niezrozumiałe zmiany redakcyjne. Znacznik: Anulowanie edycji |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Naukowiec infobox |
|||
[[Plik:Kazimierz Bielski.jpg|mały|Kazimierz Bielski]] |
|||
|imię i nazwisko = Kazimierz Bielski |
|||
⚫ | |||
|grafika = Kazimierz Bielski.jpg |
|||
|opis grafiki = |
|||
|państwo = |
|||
|wariant flagi = |
|||
|data urodzenia = 29 lipca 1860 |
|||
|miejsce urodzenia = [[Bodiaczów]] |
|||
|data śmierci = 23 maja 1939 |
|||
|miejsce śmierci = [[Poznań]] |
|||
|stopień lub tytuł naukowy = profesor |
|||
|jakich nauk = technicznych |
|||
|specjalność = |
|||
|almamater = Instytut Politechniczny w Petersburgu (1977) |
|||
|doktorat data = |
|||
|doktorat uczelnia = |
|||
|doktorat dyscyplina = |
|||
|habilitacja data = |
|||
|habilitacja uczelnia = |
|||
|habilitacja dyscyplina = |
|||
|profesura data = |
|||
|aktywność zawodowa = Nauczyciel akademicki |
|||
|jednostka1 typ = Uczelnia |
|||
|jednostka1 nazwa = Szkoła Morska w Tczewie (Państwowa Szkoła Morska w Gdyni) |
|||
|okres zatr1 = 1920–1935 |
|||
|odznaczenia = {{order|KZ|Z}} {{order|MDON}} {{order|ŚA|2}} {{order|CiKOŚSt|2}} |
|||
|commons = |
|||
|wikicytaty = |
|||
}} |
|||
⚫ | '''Kazimierz Bielski''' (ur. 29 lipca 1860 w Bodiaczowie, zm. 23 maja 1939 w Poznaniu) – polski inżynier technolog, profesor i kierownik Wydziału Mechanicznego [[Szkoła Morska w Tczewie|Szkoły Morskiej w Tczewie]] i [[Uniwersytet Morski w Gdyni|Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni]]<ref name=":1" />{{r|rg}}. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Urodził się 29 lipca 1860 r. w majątku rodziny Bielskich w Bodiaczowie, w powiecie |
Urodził się 29 lipca 1860 r. w majątku rodziny Bielskich w Bodiaczowie, w późniejszym [[Powiat horochowski|powiecie horochowskim]] na [[Wołyń|Wołyniu]]. Był pierworodnym synem Władysława Bielskiego, [[powstanie styczniowe|powstańca styczniowego]], zesłanego na Syberię i Józefy z Kosińskich. Miał trójkę rodzeństwa: Władysława, Wiktora i Amelię<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Jan Kazimierz Sawicki (red.) |tytuł = [https://www.chanko.pl/books/pdf/bielski.pdf Profesor Kazimierz Bielski. Materiały biograficzne] | wydawca = Akademia Morska w Gdyni |data = 2003 | isbn = 83-88583-07-7}}</ref>. |
||
Edukację rozpoczął w siedmioklasowej szkole realnej w |
Edukację rozpoczął w siedmioklasowej szkole realnej w [[Równe]]m, a następnie zdał egzamin konkursowy do renomowanego [[Petersburski Uniwersytet Politechniczny Piotra Wielkiego|Instytutu Politechnicznego w Petersburgu]], który ukończył z nagrodą i złotym medalem (nie korzystał zupełnie z pomocy finansowej matki, zarabiał na życie korepetycjami)<ref name=":0" />. |
||
Pracę zawodową rozpoczął w 1887 |
Pracę zawodową rozpoczął w 1887 roku w czesalni i prasowalni bawełny w [[Buchara|Bucharze]], następnie przez dwa lata (1887—1889) pracował jako inżynier technolog w Newskich Zakładach, a po ich likwidacji – w petersburskich Zakładach Putiłowskich<ref name="rg">{{Cytuj stronę | url = https://rocznikgdynski.pl/s-p-inz-kazimierz-bielski-m-k-morskie-wiadomosci-techniczne-1939-nr-2-s-4-9-il/ | tytuł = Ś. p. Inż. Kazimierz Bielski / M. K. // Morskie Wiadomości Techniczne. – 1939, nr 2, s.18-19. – Il. | data = 27 września 2017 | opublikowany = rocznikgdynski.pl (Towarzystwo Miłośników Gdyni) | data dostępu = 2020-08-12}}</ref>. W tym okresie odbył staże w kilku znanych stoczniach m.in. [[Schichau-Werke|Schichaua w Elblągu]], Normana w Hawrze oraz Yarrowa i Thornycrofta w Anglii. W roku 1892 przeniósł się do warsztatów naprawczych Towarzystwa „Kaukaz i Merkury” w miejscowości Spasskij Zaton. Pełnił tam funkcję kierownika i głównego mechanika. Wtedy też opracował sposób remontu statków podczas zimy, bezpośrednio w lodzie, bez konieczności wyciągania ich na ląd. |
||
W 1987 roku założył wraz z pięcioma wspólnikami fabryczkę wyrobów kutolanych, w [[Siestrorieck|Siestroniecku]] pod [[Petersburg]]iem. Funkcjonowała ona do połowy 1900 roku, specjalizowała się w budowie kotłów typu Belleville'a. Od połowy 1900 roku rozpoczął pracę we Franko-Rosyjskiej Fabryce Maszyn i Kotłów Okrętowych w Petersburgu, w której pracował do 1916 roku, pełniąc kolejno funkcje: kierownika biura konstrukcyjnego, zastępcy dyrektora technicznego i dyrektora technicznego. W trakcie pracy w tym zakładzie projektował napędy i mechanizmy okrętowe dla różnego typu okrętów dla floty rosyjskiej, m.in. „Oleg”, [[Admirał Makarow (1906)|„Admirał Makarow”]], [[Bajan (1900)|„Bajan”]], [[Gangut|„Gangut”]], „Nawarin”, [[Pancerniki typu Borodino|„Borodino”]], [[Andriej Pierwozwannyj|„Andriej Pierwozwannyj”]], „Wołga”, „Chiwiniec”, [[Aurora (1900)|„Aurora”]] (konserwacja). Pod jego kierownictwem zakończono modernizację i przygotowanie zakładu do produkcji turbin parowych i zbudowano około 350 kotłów okrętowych. Brał także udział w próbach odbiorczych okrętów budowanych dla Rosji w stoczni w Tulonie oraz pełnił funkcję inspektora nadzoru dla fabryk produkujących wyposażenie okrętowe na terenie Rosji i Finlandii. Ostatnim zakładem pracy na terenie Rosji była fabryka „Dynamo” w Petersburgu, gdzie pełnił funkcję dyrektora technicznego<ref name=":0" />. |
|||
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Kazimierz Bielski, znalazł się w 1919 roku Warszawie i został głównym inżynierem warsztatów naprawczych Żeglugi Wiślanej, należał także do Stowarzyszenia Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”. W czerwcu 1920 roku został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Mechanicznego, tworzonej w Tczewie, Szkoły Morskiej. W okresie istnienia Szkoły w Tczewie, rodzina Kazimierza Bielskiego inspirowała życie kulturalne miasta, zorganizowała teatr amatorski, a ich dom był jednym ze znanych ośrodków polskości, często gościł uczniów, którzy nazywali Kazimierza Bielskiego „Dziadkiem”. W pierwszym okresie pracy inżynier nie tylko wykładał, ale ustalał programy nauczania, starał się o pomoce naukowe, sprowadzał fachowe książki i czasopisma zagraniczne, które tłumaczył na język polski, pisał własne skrypty i podręczniki. Szkoła Morska została w 1930 roku przeniesiona do nowo wybudowanej siedziby w Gdyni, a wraz z nią wszyscy Profesorowie, Kazimierz Bielski wraz z rodziną zamieszkał w Domu Profesorskim mieszczącym się obok Szkoły, z którą nie chciał się rozstać, mimo że w 1926 roku otrzymał propozycję objęcia Katedry na Politechnice Warszawskiej. W 1935 roku, w wieku 75 lat, przeszedł na emeryturę, uroczyste pożegnanie miało miejsce na fregacie szkolnej „Dar Pomorza”, po jej powrocie z rejsu dookoła świata. Profesor Kazimierz Bielski w okresie swojej pracy w szkole wypromował 190 oficerów mechaników oraz był autorem podręczników, które służyły kształceniu na uczelniach polskich, a w latach wojny w Londynie i Southampton, ułatwiały przygotowanie nowych oficerów do żeglugi alianckiej. Kazimierz Bielski był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 1927 r. oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości w 1929 r. W Rosji za osiągnięcia jako inżynier konstruktor w budowie okrętów otrzymał dwa ordery: Order św. Anny II kl. z mieczami i Order św. Stanisława II kl. z mieczami.<ref name=":0" />[[Plik:Szkola Morska w Tczewie wykladowcy.jpg|mały|284x284px|Wykładowcy Szkoły Morskiej w Tczewie. Stoją od lewej: Stanisław Dłuski, [[Antoni Halka-Ledóchowski|Antoni Ledóchowski]], Aleksander Maresz, Aleksy Majewski, Witold Komocki, Tadeusz Kokiński. Siedzą od lewej: Kazimierz Bielski, [[Mamert Stankiewicz]], [[Antoni Garnuszewski]], Gustaw Kański, [[Jan Roiński]]]] |
|||
[[Plik:Grób Kazimierza Bielskiego.jpg|mały|Grób Kazimierza Bielskiego. Cmentarz Górczyński kwatera:VPg rząd:2 miejsce:19]] |
|||
[[Plik:Szkola Morska w Tczewie wykladowcy.jpg|mały|284x284px|Wykładowcy Szkoły Morskiej w Tczewie. Stoją od lewej: Stanisław Dłuski, [[Antoni Halka-Ledóchowski|Antoni Ledóchowski]], Aleksander Maresz, Aleksy Majewski, Witold Komocki, Tadeusz Kokiński. Siedzą od lewej: Kazimierz Bielski, [[Mamert Stankiewicz]], [[Antoni Garnuszewski]], Gustaw Kański, [[Jan Roiński]]]] |
|||
Po zakończeniu pracy zawodowej, zamieszkał w Poznaniu, przy ulicy Artura Grottgera ze swoją córką Joanną i jej mężem Tadeuszem Chrząszczewskim oraz wnuczkami. Zmarł w maju 1939r. i został pochowany na Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu, w ceremonii pogrzebowej uczestniczyła delegacja ze Szkoły Morskiej w Gdyni. |
|||
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości znalazł się w 1919 roku Warszawie, gdzie został głównym inżynierem warsztatów naprawczych Żeglugi Wiślanej oraz przystąpił do [[Stowarzyszenie Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”|Stowarzyszenia Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”]]. W czerwcu 1920 roku został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Mechanicznego, tworzonej w Tczewie, Szkoły Morskiej. W okresie istnienia Szkoły w Tczewie rodzina Kazimierza Bielskiego inspirowała życie kulturalne miasta, zorganizowała teatr amatorski, a ich dom był jednym ze znanych ośrodków polskości. Często gościł uczniów, którzy nazywali Kazimierza Bielskiego „Dziadkiem”. W pierwszym okresie pracy nie tylko wykładał, ale ustalał programy nauczania, starał się o pomoce naukowe, sprowadzał fachowe książki i czasopisma zagraniczne, które tłumaczył na język polski, pisał własne skrypty i podręczniki. |
|||
⚫ | |||
⚫ | Żonaty z Eugenią Reutt (zm. 1929) pochodzącą z polskiego domu, z tzw. Inflant polskich, okolic |
||
Szkoła Morska została w 1930 roku przeniesiona do nowo wybudowanej siedziby w Gdyni, a wraz z nią wszyscy profesorowie. Kazimierz Bielski wraz z rodziną zamieszkał w Domu Profesorskim mieszczącym się obok Szkoły, z którą nie chciał się rozstać, mimo że w 1926 roku otrzymał propozycję objęcia katedry na [[Politechnika Warszawska|Politechnice Warszawskiej]]. W 1935 roku, w wieku 75 lat, przeszedł na emeryturę{{r|rg}}. Uroczyste pożegnanie miało miejsce na [[Dar Pomorza|fregacie szkolnej „Dar Pomorza”]], po jej powrocie z rejsu dookoła świata. |
|||
== Książki i publikacje == |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
W okresie swojej pracy w szkole Kazimierz Bielski wypromował 190 oficerów mechaników oraz był autorem podręczników, które służyły kształceniu na uczelniach polskich, a w latach wojny w Londynie i Southampton, ułatwiały przygotowanie nowych oficerów do żeglugi alianckiej. |
|||
⚫ | |||
== Publikacje == |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
* |
*''Turbiny parowe i zastosowanie ich do napędu statków oraz podstawowe wiadomości z termodynamiki,'' Kazimierz Bielski'','' 1929. |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
== Odznaczenia == |
|||
⚫ | |||
Był odznaczony [[Krzyż Zasługi|Złotym Krzyżem Zasługi]] (1927 r.) oraz [[Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości|Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości]] (1929 r.). W Rosji za osiągnięcia jako inżynier konstruktor w budowie okrętów otrzymał dwa ordery: [[Order Świętej Anny]] II klasy z mieczami i [[Order Świętego Stanisława (Rosja)|Order Świętego Stanisława]] II klasy z mieczami<ref name=":0" />. |
|||
⚫ | |||
⚫ | Żonaty z Eugenią Reutt (zm. 1929) pochodzącą z polskiego domu, z tzw. [[Łatgalia|Inflant polskich]], okolic [[Dyneburg]]a. Rodzina Reuttów posiadała na tych ziemiach spory majątek [[Jaunaglona|Kamieniec]], składający się z kilku folwarków, lasu i jeziora, po którym kursował statek parowy. Miał córkę Joannę (ur. 24 czerwca 1900) oraz dwie wnuczki: Aleksandrę i Annę<ref name=":0" />. |
||
== Upamiętnienie == |
== Upamiętnienie == |
||
⚫ | |||
* |
* 8 grudnia 2003 sala wykładowa na Wydziale Mechanicznym Akademii Morskiej w Gdyni otrzymała imię inżyniera technologa Kazimierza Bielskiego, pierwszego kierownika Wydziału Mechanicznego Szkoły Morskiej w Tczewie od roku 1920<ref name=":1">{{Cytuj |tytuł = Akademia Morska w Gdyni (od 2002) {{!}} Uniwersytet Morski w Gdyni |data dostępu = 2020-07-29 |opublikowany = umg.edu.pl |url = https://umg.edu.pl/historia-amg}}</ref>. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
== Linki zewnętrzne == |
|||
* https://www.chanko.pl/books/pdf/bielski.pdf |
|||
* https://rocznikgdynski.pl/s-p-inz-kazimierz-bielski-m-k-morskie-wiadomosci-techniczne-1939-nr-2-s-4-9-il/ |
|||
{{SORTUJ:Bielski, Kazimierz}} |
{{SORTUJ:Bielski, Kazimierz}} |
||
[[Kategoria:Absolwenci Petersburskiego Uniwersytetu Politechnicznego Piotra Wielkiego]] |
|||
[[Kategoria:Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości]] |
|||
[[Kategoria:Polacy odznaczeni Orderem Świętej Anny]] |
|||
[[Kategoria:Polacy odznaczeni Orderem Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie)]] |
|||
[[Kategoria:Urodzeni w 1860]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1860]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w 1939]] |
|||
[[Kategoria:Polscy inżynierowie]] |
|||
[[Kategoria:Wykładowcy Szkoły Morskiej w Tczewie]] |
Wersja z 17:22, 14 paź 2020
Data i miejsce urodzenia |
29 lipca 1860 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
23 maja 1939 |
profesor nauk technicznych | |
Alma Mater |
Instytut Politechniczny w Petersburgu (1977) |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Szkoła Morska w Tczewie (Państwowa Szkoła Morska w Gdyni) |
Okres zatrudn. |
1920–1935 |
Odznaczenia | |
Kazimierz Bielski (ur. 29 lipca 1860 w Bodiaczowie, zm. 23 maja 1939 w Poznaniu) – polski inżynier technolog, profesor i kierownik Wydziału Mechanicznego Szkoły Morskiej w Tczewie i Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni[1][2].
Życiorys
Urodził się 29 lipca 1860 r. w majątku rodziny Bielskich w Bodiaczowie, w późniejszym powiecie horochowskim na Wołyniu. Był pierworodnym synem Władysława Bielskiego, powstańca styczniowego, zesłanego na Syberię i Józefy z Kosińskich. Miał trójkę rodzeństwa: Władysława, Wiktora i Amelię[3].
Edukację rozpoczął w siedmioklasowej szkole realnej w Równem, a następnie zdał egzamin konkursowy do renomowanego Instytutu Politechnicznego w Petersburgu, który ukończył z nagrodą i złotym medalem (nie korzystał zupełnie z pomocy finansowej matki, zarabiał na życie korepetycjami)[3].
Pracę zawodową rozpoczął w 1887 roku w czesalni i prasowalni bawełny w Bucharze, następnie przez dwa lata (1887—1889) pracował jako inżynier technolog w Newskich Zakładach, a po ich likwidacji – w petersburskich Zakładach Putiłowskich[2]. W tym okresie odbył staże w kilku znanych stoczniach m.in. Schichaua w Elblągu, Normana w Hawrze oraz Yarrowa i Thornycrofta w Anglii. W roku 1892 przeniósł się do warsztatów naprawczych Towarzystwa „Kaukaz i Merkury” w miejscowości Spasskij Zaton. Pełnił tam funkcję kierownika i głównego mechanika. Wtedy też opracował sposób remontu statków podczas zimy, bezpośrednio w lodzie, bez konieczności wyciągania ich na ląd.
W 1987 roku założył wraz z pięcioma wspólnikami fabryczkę wyrobów kutolanych, w Siestroniecku pod Petersburgiem. Funkcjonowała ona do połowy 1900 roku, specjalizowała się w budowie kotłów typu Belleville'a. Od połowy 1900 roku rozpoczął pracę we Franko-Rosyjskiej Fabryce Maszyn i Kotłów Okrętowych w Petersburgu, w której pracował do 1916 roku, pełniąc kolejno funkcje: kierownika biura konstrukcyjnego, zastępcy dyrektora technicznego i dyrektora technicznego. W trakcie pracy w tym zakładzie projektował napędy i mechanizmy okrętowe dla różnego typu okrętów dla floty rosyjskiej, m.in. „Oleg”, „Admirał Makarow”, „Bajan”, „Gangut”, „Nawarin”, „Borodino”, „Andriej Pierwozwannyj”, „Wołga”, „Chiwiniec”, „Aurora” (konserwacja). Pod jego kierownictwem zakończono modernizację i przygotowanie zakładu do produkcji turbin parowych i zbudowano około 350 kotłów okrętowych. Brał także udział w próbach odbiorczych okrętów budowanych dla Rosji w stoczni w Tulonie oraz pełnił funkcję inspektora nadzoru dla fabryk produkujących wyposażenie okrętowe na terenie Rosji i Finlandii. Ostatnim zakładem pracy na terenie Rosji była fabryka „Dynamo” w Petersburgu, gdzie pełnił funkcję dyrektora technicznego[3].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości znalazł się w 1919 roku Warszawie, gdzie został głównym inżynierem warsztatów naprawczych Żeglugi Wiślanej oraz przystąpił do Stowarzyszenia Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”. W czerwcu 1920 roku został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Mechanicznego, tworzonej w Tczewie, Szkoły Morskiej. W okresie istnienia Szkoły w Tczewie rodzina Kazimierza Bielskiego inspirowała życie kulturalne miasta, zorganizowała teatr amatorski, a ich dom był jednym ze znanych ośrodków polskości. Często gościł uczniów, którzy nazywali Kazimierza Bielskiego „Dziadkiem”. W pierwszym okresie pracy nie tylko wykładał, ale ustalał programy nauczania, starał się o pomoce naukowe, sprowadzał fachowe książki i czasopisma zagraniczne, które tłumaczył na język polski, pisał własne skrypty i podręczniki.
Szkoła Morska została w 1930 roku przeniesiona do nowo wybudowanej siedziby w Gdyni, a wraz z nią wszyscy profesorowie. Kazimierz Bielski wraz z rodziną zamieszkał w Domu Profesorskim mieszczącym się obok Szkoły, z którą nie chciał się rozstać, mimo że w 1926 roku otrzymał propozycję objęcia katedry na Politechnice Warszawskiej. W 1935 roku, w wieku 75 lat, przeszedł na emeryturę[2]. Uroczyste pożegnanie miało miejsce na fregacie szkolnej „Dar Pomorza”, po jej powrocie z rejsu dookoła świata.
W okresie swojej pracy w szkole Kazimierz Bielski wypromował 190 oficerów mechaników oraz był autorem podręczników, które służyły kształceniu na uczelniach polskich, a w latach wojny w Londynie i Southampton, ułatwiały przygotowanie nowych oficerów do żeglugi alianckiej.
Publikacje
- Mechanika teoretyczna, Kazimierz Bielski, 1928.
- Prawidłowe wykonywanie rysunków maszynowych podług Polskich Norm Kreślenia Technicznego, Kazimierz Bielski, 1928.
- Turbiny parowe i zastosowanie ich do napędu statków oraz podstawowe wiadomości z termodynamiki, Kazimierz Bielski, 1929.
- Mechanizmy okrętowe. Rozrząd pary, Kazimierz Bielski, 1934.
- Mechanizmy okrętowe. Atlas części maszyn i kotłów parowych, Kazimierz Bielski, 1935.
- Mechanizmy okrętowe. Moc i sprawność maszyn parowych. Kazimierz Bielski, przed 1935.
Odznaczenia
Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1927 r.) oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929 r.). W Rosji za osiągnięcia jako inżynier konstruktor w budowie okrętów otrzymał dwa ordery: Order Świętej Anny II klasy z mieczami i Order Świętego Stanisława II klasy z mieczami[3].
Życie prywatne
Żonaty z Eugenią Reutt (zm. 1929) pochodzącą z polskiego domu, z tzw. Inflant polskich, okolic Dyneburga. Rodzina Reuttów posiadała na tych ziemiach spory majątek Kamieniec, składający się z kilku folwarków, lasu i jeziora, po którym kursował statek parowy. Miał córkę Joannę (ur. 24 czerwca 1900) oraz dwie wnuczki: Aleksandrę i Annę[3].
Upamiętnienie
- 8 grudnia 2003 sala wykładowa na Wydziale Mechanicznym Akademii Morskiej w Gdyni otrzymała imię inżyniera technologa Kazimierza Bielskiego, pierwszego kierownika Wydziału Mechanicznego Szkoły Morskiej w Tczewie od roku 1920[1].
Przypisy
- ↑ a b Akademia Morska w Gdyni (od 2002) | Uniwersytet Morski w Gdyni [online], umg.edu.pl [dostęp 2020-07-29] .
- ↑ a b c Ś. p. Inż. Kazimierz Bielski / M. K. // Morskie Wiadomości Techniczne. – 1939, nr 2, s.18-19. – Il.. rocznikgdynski.pl (Towarzystwo Miłośników Gdyni), 27 września 2017. [dostęp 2020-08-12].
- ↑ a b c d e Jan Kazimierz Sawicki (red.), Profesor Kazimierz Bielski. Materiały biograficzne, Akademia Morska w Gdyni, 2003, ISBN 83-88583-07-7 .
- Absolwenci Petersburskiego Uniwersytetu Politechnicznego Piotra Wielkiego
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Polacy odznaczeni Orderem Świętej Anny
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie)
- Urodzeni w 1860
- Zmarli w 1939
- Polscy inżynierowie
- Wykładowcy Szkoły Morskiej w Tczewie