Andrea Orlando: Różnice pomiędzy wersjami

Andrea Orlando
Data i miejsce urodzenia	8 lutego 1969 ; La Spezia
	Minister pracy i polityki społecznej Włoch
Okres	od 13 lutego 2021
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Nunzia Catalfo
	Minister sprawiedliwości Włoch
Okres	od 22 lutego 2014; do 1 czerwca 2018
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Annamaria Cancellieri
Następca	Alfonso Bonafede
	Minister środowiska Włoch
Okres	od 28 kwietnia 2013; do 22 lutego 2014
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Corrado Clini
Następca	Gian Luca Galletti
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:59, 28 wrz 2022

Andrea Orlando (ur. 8 lutego 1969 w La Spezii^[1]) – włoski polityk, działacz partyjny, parlamentarzysta, od 2013 do 2014 minister środowiska w rządzie Enrica Letty, w latach 2014–2018 minister sprawiedliwości w rządach Matteo Renziego oraz Paola Gentiloniego, od 2021 minister pracy i polityki społecznej w gabinecie Maria Draghiego.

Życiorys

Uzyskał wykształcenie średnie, kończąc liceum egzaminem maturalnym^[1]. Został etatowym działaczem partyjnym, od 1989 kierował prowincjonalnymi strukturami organizacji młodzieżowej przy Włoskiej Partii Komunistycznej. Od 1990 był radnym miejskim w La Spezii. W 1991 przystąpił do powołanego na bazie PCI nowego ugrupowania – Demokratycznej Partii Lewicy. W latach 1997–2002 był asesorem w administracji miejskiej. Wraz z PDS przystąpił do Demokratów Lewicy, stopniowo awansując w partyjnej hierarchii^[2].

Mandat poselski po raz pierwszy uzyskał w 2006 do Izby Deputowanych XV kadencji. Utrzymywał go w 2008, 2013, 2018 i 2022 na XVI, XVII, XVIII i XIX kadencję^[1]^[3]^[4]. Z Demokratami Lewicy w 2007 przystąpił do nowo powołanej Partii Demokratycznej. W 2008 został rzecznikiem prasowym partii^[2].

27 kwietnia 2013 kandydat na premiera Enrico Letta ogłosił jego nominację na urząd ministra środowiska^[5]. Funkcję tę objął następnego dnia. 22 lutego 2014 przeszedł na stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie Matteo Renziego^[6]. Funkcję tę utrzymał również w utworzonym 12 grudnia 2016 rządzie Paola Gentiloniego^[7]. W kwietniu 2017 bez powodzenia ubiegał się o przywództwo w Partii Demokratycznej, otrzymując w prawyborach około 10% głosów^[8]. 1 czerwca 2018 zakończył pełnienie funkcji rządowej.

13 lutego 2021 powrócił do rządu, premier Mario Draghi powierzył mu stanowisko ministra pracy i polityki społecznej^[9]^[10].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Andrea Orlando na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
↑ ^a ^b Andrea Orlando. partitodemocratico.it. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
↑ Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd). today.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
↑ Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. ilsole24ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
↑ Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
↑ Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
↑ Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%. ilfattoquotidiano.it, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-01]. (wł.).
↑ Governo, ora il primo Cdm. Draghi e i suoi 23 ministri hanno giurato al Quirinale. Mascherine e nessuna stretta di mano: è la prima cerimonia in era Covid. repubblica.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).
↑ I Ministri del Governo Draghi. governo.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).

[camera-1] Andrea Orlando na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).

[pd-2] Andrea Orlando. partitodemocratico.it. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).

[3] Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd). today.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).

[4] Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).

[ilsole-5] Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. ilsole24ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).

[6] Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).

[7] Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).

[8] Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%. ilfattoquotidiano.it, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-01]. (wł.).

[9] Governo, ora il primo Cdm. Draghi e i suoi 23 ministri hanno giurato al Quirinale. Mascherine e nessuna stretta di mano: è la prima cerimonia in era Covid. repubblica.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).

[10] I Ministri del Governo Draghi. governo.it, 13 lutego 2021. [dostęp 2021-02-13]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

@@ Linia 29: / Linia 29: @@
 Uzyskał wykształcenie średnie, kończąc liceum egzaminem maturalnym<ref name="camera" />. Został etatowym działaczem partyjnym, od 1989 kierował prowincjonalnymi strukturami organizacji młodzieżowej przy [[Włoska Partia Komunistyczna|Włoskiej Partii Komunistycznej]]. Od 1990 był radnym miejskim w La Spezii. W 1991 przystąpił do powołanego na bazie PCI nowego ugrupowania – [[Demokratyczna Partia Lewicy (Włochy)|Demokratycznej Partii Lewicy]]. W latach 1997–2002 był asesorem w administracji miejskiej. Wraz z PDS przystąpił do [[Demokraci Lewicy|Demokratów Lewicy]], stopniowo awansując w partyjnej hierarchii<ref name="pd" />.
-Mandat poselski po raz pierwszy uzyskał w [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2006 roku|2006]] do [[Izba Deputowanych (Włochy)|Izby Deputowanych]] XV kadencji. Utrzymywał go w [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2008 roku|2008]], [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2013 roku|2013]], [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2018 roku|2018]] i [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2022 roku|2022]] na XVI, XVII, XVIII i XIX kadencję<ref name="camera">{{Cytuj stronę|url=http://www.camera.it/leg17/29?tipoAttivita=&tipoVisAtt=&tipoPersona=&shadow_deputato=301463&idLegislatura=17|tytuł=Andrea Orlando na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji|data dostępu=2013-04-28|język=it}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.today.it/politica/elezioni/politiche-2018/eletti.html|tytuł=Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd)|data=6 marca 2018|opublikowany=today.it|data dostępu=2018-03-06|język=it}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=https://www.iltempo.it/politica/2022/09/26/news/elezioni-2022-lista-nomi-eletti-deputati-camera-senatori-33229739/|tytuł=Elezioni 2022, la lista degli eletti: i nomi dei deputati e senatori|data=26 września 2022|opublikowany=iltempo.it|data dostępu=2022-09-26|język=it}}</ref>. Z Demokratami Lewicy w 2007 przystąpił do nowo powołanej [[Partia Demokratyczna (Włochy)|Partii Demokratycznej]]. W 2008 został rzecznikiem prasowym partii<ref name="pd">{{Cytuj stronę|url=https://archive.is/20130702161637/http://www.partitodemocratico.it/utenti/profilo.htm?id=2950|tytuł=Andrea Orlando|opublikowany=partitodemocratico.it|data dostępu=2013-04-28|język=it}}</ref>.
+Mandat poselski po raz pierwszy uzyskał w [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2006 roku|2006]] do [[Izba Deputowanych (Włochy)|Izby Deputowanych]] XV kadencji. Utrzymywał go w [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2008 roku|2008]], [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2013 roku|2013]], [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2018 roku|2018]] i [[wybory parlamentarne we Włoszech w 2022 roku|2022]] na XVI, XVII, XVIII i XIX kadencję<ref name="camera">{{Cytuj stronę|url=http://www.camera.it/leg17/29?tipoAttivita=&tipoVisAtt=&tipoPersona=&shadow_deputato=301463&idLegislatura=17|tytuł=Andrea Orlando na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji|data dostępu=2013-04-28|język=it}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.today.it/politica/elezioni/politiche-2018/eletti.html|tytuł=Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd)|data=6 marca 2018|opublikowany=today.it|data dostępu=2018-03-06|język=it}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=https://www.ilriformista.it/tutti-i-candidati-eletti-alla-camera-e-al-senato-chi-entra-e-chi-esce-dal-nuovo-parlamento-320841/|tytuł=Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento|data=27 września 2022|opublikowany=ilriformista.it|data dostępu=2022-09-28|język=it}}</ref>. Z Demokratami Lewicy w 2007 przystąpił do nowo powołanej [[Partia Demokratyczna (Włochy)|Partii Demokratycznej]]. W 2008 został rzecznikiem prasowym partii<ref name="pd">{{Cytuj stronę|url=https://archive.is/20130702161637/http://www.partitodemocratico.it/utenti/profilo.htm?id=2950|tytuł=Andrea Orlando|opublikowany=partitodemocratico.it|data dostępu=2013-04-28|język=it}}</ref>.
 kwietnia 2013 kandydat na premiera [[Enrico Letta]] ogłosił jego nominację na urząd ministra środowiska<ref name="ilsole">{{Cytuj stronę|url=http://www.ilsole24ore.com/art/notizie/2013-04-27/nuovo-governo-oggi-giornata-094439.shtml?uuid=AbAeKyqH/|tytuł=Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri|opublikowany=ilsole24ore.com|data=27 kwietnia 2013|data dostępu=2013-04-28|język=it}}</ref>. Funkcję tę objął następnego dnia. 22 lutego 2014 przeszedł na stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie [[Matteo Renzi]]ego<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.repubblica.it/politica/2014/02/21/news/governo_21_febbraio-79208364/|tytuł=Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa|opublikowany=repubblica.it|data=21 lutego 2014|data dostępu=2014-02-22|język=it}}</ref>. Funkcję tę utrzymał również w utworzonym 12 grudnia 2016 rządzie [[Paolo Gentiloni|Paola Gentiloniego]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.ilfattoquotidiano.it/2016/12/12/governo-gentiloni-lista-ministri-alfano-esteri-minniti-interni-lotti-sport-fedeli-istruzione-boschi-sottosegretario/3253738/|tytuł=Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario|data=12 grudnia 2016|opublikowany=ilfattoquotidiano.it|data dostępu=2016-12-12|język=it}}</ref>. W kwietniu 2017 bez powodzenia ubiegał się o przywództwo w Partii Demokratycznej, otrzymując w prawyborach około 10% głosów<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.ilfattoquotidiano.it/2017/05/01/primarie-pd-risultati-ufficiali-e-definitivi-laffluenza-18-milioni-perso-un-milione-rispetto-al-2013-renzi-vince-col-70/3554477/|tytuł=Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%|data=1 maja 2017|opublikowany=ilfattoquotidiano.it|data dostępu=2017-05-01|język=it}}</ref>. 1 czerwca 2018 zakończył pełnienie funkcji rządowej.