کلارینت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:YamahaLeitner+Kraus Clarinet320 YCL-457II-2230.tiffjpg|30px200px|وسط|;ghvdkj]]

[[پرونده:Clarinet range.svg|150px|وسط|وسعت صوتی ]]

'''کلارینت'''<ref>{{یادکرد فرهنگستان | مصوب=کلارینت | بیگانه=clarinet | بیگانه در فارسی= | حوزه=موسیقی | دفتر=دوم | بخش=فارسی | سرواژه=کلارینت}}</ref> یکی از [[سازهای بادی]] [[قمیش (موسیقی)|قمیشی]] است که انواع حرفه‌ای‌اش معمولاً از چوب سیاه آفریقایی ساخته می‌شود. کلارینت یک قمیش، یک مجرای استوانه‌ای و یک سوراخ تقریباً استوانه ای دارد و از دسته [[ساز انتقالی|سازهای انتقالی]] محسوب می شودمی‌شود. به کسی که این [[ساز]] را می‌نوازد، کلارینتیست گفته می‌شود.<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/119843/clarinet دانشنامهٔ بریتانیکا <!-- Bot generated title -->]</ref>

عموماً معتقدند که یوهان کریستوف دنر، کلارینت را در [[آلمان]] در حوالی سال ۱۷۰۰ با اضافه کردن قطعه ای به ساز «شالوماو» اختراع کرده استکرده‌است. در طول زمان نیز، کلیدها و صفحه‌هایی اضافه شدند تا صدا و نواختن ساز را بهبود بخشند.{{سخ}}کلارینت انواع زیادی دارد که روی‌هم آنهاآن‌ها را «خانواده کلارینت» می‌خوانند. معمولاً منظور از کلارینت نوع [[سوپرانو|سوپرانوی]]ی آن است. کلارینت نشان داد که یک ساز انعطاف‌ پذیرانعطاف‌پذیر استثنائی است و همان‌طور که می‌توان در خانه در سبک کلاسیک با آن نواخت در گروه‌های کنسرت، گروه‌های نظامی و [[جاز]] نیز به همان خوبی به کار می‌رود.

مجرای استوانه‌ای مسئول صدای خاص کلارینت است که می‌تواند بین سه بازه صدایی با نام‌های «شالوماو»، «کلاریون» و «آلتیسیمو» تغییر کند. کیفیت صدا با توجه به [[نوازنده]]، [[آهنگ]]، ساز و قمیش می‌تواند به صورت وسیعی تغییر کند. تفاوت در سازها و عایق‌سازی آنهاآن‌ها باعث شد از اواخر قرن ۱۸، چندین مدرسه مختلف نواختن تأسیس گردند. کلارینت بیشترین [[نواک|محدوده صدایی]] را در بین سازهای بادی رایج دارد.

* کلارینت [[سی بمل]] (رایج‌ترین نوع کلارینت): یک فاصلهٔ [[دوم بزرگ]] بم تر از نت نوشته شده صدا می‌دهد.

* کلارینت لا: یک فاصلهٔ [[سوم کوچک]] بم تر از نت نوشته شده صدا می‌دهد.

* کلارینت می بملمی‌بمل (کلارینت کوچک): یک فاصلهٔ سوم کوچک زیرتر از نت نوشته شده صدا می‌دهد.

در [[موسیقی کلاسیک]]، کلارینت، جزئی از [[ارکستر|سازهای ارکستر]] استاندارد و گروه‌های [[کنسرت]] می‌شوند. ارکستر به طوربه‌طور عمده دو نوازنده کلارینت را شامل می‌شود که دو قسمت مجزا را بنوازند. قسمت نوازندگان کلارینت در دهه‌های آخر قرن ۱۹، با به کارگیریبه‌کارگیری سه کلارینت به طوربه‌طور معمول بزرگتر شد. در قرن ۲۰، آهنگسازانی مانند [[ایگور استراوینسکی]]، [[ریشارد اشتراوس]]، [[گوستاو مالر]] و [[الیویه مسیان]] نوازندگان کلارینت را با به کارگیریبه‌کارگیری کلارینت‌های مختلف در کارهایشان به نه نفر نیز رساندند.

کلارینت اصالتاً یک ساز مرکزی در جاز بوده که با نوازندگان نیو ارلئان در دهه ۱۹۱۰ آغاز شد و به عنوان یک ساز برجستهٔ موسیقی جاز در دوره [[گروه بزرگ]] تا دهه ۱۹۴۰ باقی ماند. [[سیدنی بشی]]، آلفونسه پیکو، لری شیلدز، جیمی نوونه و جانی دادز، نوازندگان آمریکایی این ساز در موسیقی جاز بودند. [[سوپرانو]]<nowiki/>ی سی بمل رایج‌ترین ساز کلارینت بود، اما تعداد معدودی از نوازندگان جاز از قبیل لوییس نلسون دلیسله و آلکاید نونز [[سوپرانو]]<nowiki/>ی دو را ترجیح می‌دادند. [[دوک الینگتون]] که از دهه ۱۹۲۰ تا دهه ۱۹۷۰، به صورت حرفه ایحرفه‌ای فعالیت می‌کرد، از کلارینت به عنوان ساز اصلی در کارهای خود استفاده می‌کرد.