Συνέδριο της Βιέννης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) |
|||
(17 ενδιάμεσες εκδόσεις από 11 χρήστες δεν εμφανίζονται) | |||
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:CongressVienna.jpg|δεξιά|μικρογραφία|280 px|«Το Συνέδριο της Βιέννης», πίνακας του Ιζαμπέ (Isabey, 1819). Διακρίνονται όρθιοι από αριστερά προς δεξιά οι: Γουέλινγκτον, Λόμπου ντα Σιλβέιρα, Σαλντάνια ντα Γκάμα, Λέβενγιελμ, Νοάιγ, Μέττερνιχ, Λα Τουρ ντυ Πεν, Νέσελροντ, Ντάλμπεργκ, Ρασουμόφσκι, Στιούαρτ, Κλάνκαρτυ, Βάκεν, Γκεντς, Χούμπολτ και Κάθκαρτ. Καθήμενοι από αριστερά οι: Χάρτεμπεργκ, Πλμέλα, Κάστερκ, Βέσενμπεργκ, Λαμπραντόρ, Τελεϋράνδος και Στάκελμπεργκ.]]
Το '''Συνέδριο της Βιέννης''' που διεξήχθη το [[1814]]-[[1815]] ήταν ένα από τα πλέον σημαντικά συνέδρια στην Ιστορία της [[Ευρώπη]]ς<ref>Βλ. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Π. Δρανδάκη τ. Ζ΄, σ. 257-258</ref><ref>Βλ. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα τ. 14ος, σ. 212</ref> που αποτέλεσε και σταθμό στην ιστορία του [[Διεθνές Δίκαιο|Διεθνούς Δικαίου]].<ref name=auto2>Βλ. Α. Ζιμπουλάκη σ. 13</ref><ref name=auto5>Βλ. Χαραλ. Νικολάου σ. 57.</ref> Στο συνέδριο αυτό που συνήλθε στη [[Βιέννη]], δυνάμει της πρώτης [[Συνθήκη των Παρισίων (1814)|Συνθήκης των Παρισίων (1814)]], συμμετείχαν όλες οι τότε ευρωπαϊκές Ηγεμονίες με 450 συνολικά
== Γενικά ==
Ως γεγονός το συγκεκριμένο συνέδριο ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης κατά τον [[19ος αιώνας|19ο αιώνα]]. Οι [[Μεγάλες Δυνάμεις]] που συμμετείχαν,
Οι εργασίες του Συνεδρίου της Βιέννης ξεκίνησαν στις [[18 Σεπτεμβρίου]] του [[1814]], υπό την προεδρία του Αυστριακού πολιτικού [[Κλέμενς φον Μέττερνιχ|Μέττερνιχ]], και έληξαν στις [[9 Ιουνίου]] του [[1815]]. Σε όλη τη διάρκεια του 9μηνου αυτού συνεδρίου μετείχαν ο Τσάρος της Ρωσίας, ο αυτοκράτορας της [[Αυστροουγγαρία|Αυστρίας]] (μετείχε τμηματικώς στη διάσκεψη) και οι Βασιλείς της Πρωσίας, [[Δανία]]ς, [[Βιτεμβέργη|Βυτεμβέργης]] και Βαυαρίας, όπως και ηγεμόνες άλλων, μικρότερων κρατών. Αρχηγοί των αντιπροσωπειών των Μεγάλων Δυνάμεων ήταν ο κόμης Μέττερνιχ της Αυστρίας, ο Νεσελρόντε της Ρωσίας (επικουρούμενος από τον [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]] και τον Άρδενμπεργκ), ο [[Λόρδος Κάσλρη|Λόρδος Κάσλρω]] της Αγγλίας, και αργότερα ο [[
Όλες οι συμφωνίες που συνάφθηκαν σε αυτό το Συνέδριο περιλήφθηκαν σε ένα και μόνο πρωτόκολλο - πράξη που ονομάστηκε επίσημα: '''Τελική Πράξη του Συνεδρίου Βιέννης''', και που συνυπογράφηκε
==Προσανατολισμός της διάσκεψης==
Ο εκπρόσωπος της [[Γαλλική Αυτοκρατορία|Γαλλίας]] [[Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ|Ταλλεϋραντ]] πέτυχε κατά τις συζητήσεις να επικρατήσει το πνεύμα που ο ίδιος εισηγήθηκε («''Αρχή της Νομιμότητας''»), το οποίο εκφραζόταν δια της παλινόρθωσης των αριστοκρατών, μετά την ήττα του Ναπολέοντα, δια της επικράτησης της επιρροής των ευρωπαίων ηγεμόνων επί των λαών τους και εντέλει με την πλήρη παγίωση της προηγούμενης εξουσίας τους.
==Αποφάσεις που πάρθηκαν στο συνέδριο<ref>Δ. Κόκκινος, ο. πρ.</ref>==
▲Οι εργασίες του Συνεδρίου της Βιέννης ξεκίνησαν στις [[18 Σεπτεμβρίου]] του [[1814]], υπό την προεδρία του Αυστριακού πολιτικού [[Κλέμενς φον Μέττερνιχ|Μέττερνιχ]], και έληξαν στις [[9 Ιουνίου]] του [[1815]]. Σε όλη τη διάρκεια του 9μηνου αυτού συνεδρίου μετείχαν ο Τσάρος της Ρωσίας, και οι Βασιλείς της Πρωσίας και Βαυαρίας. Αρχηγοί των αντιπροσωπειών των Μεγάλων Δυνάμεων ήταν ο κόμης Μέττερνιχ της Αυστρίας, ο Νεσελρόντε της Ρωσίας, ο [[Λόρδος Κάσλρη]] της Αγγλίας, και αργότερα ο [[Ουέλιγκτον]], ο κόμης Χάρντεμπεργκ της Πρωσίας και ο κόμης [[Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ]] της Γαλλίας. Εκτός των Ηγεμονιών αντιπροσωπεύθηκε επίσης και η Ελβετία.<br />
* Ανεξαρτητοποίηση της [[Ελβετία]]ς.
▲Όλες οι συμφωνίες που συνάφθηκαν σε αυτό το Συνέδριο περιλήφθηκαν σε ένα και μόνο πρωτόκολλο - πράξη που ονομάστηκε επίσημα: '''Τελική Πράξη του Συνεδρίου Βιέννης''', και που συνυπογράφηκε απ΄ όλους τους αντιπροσώπους, την ημέρα που έληξαν και οι εργασίες του Συνεδρίου, στις 9 Ιουνίου 1815.
* Καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων υπέρ της Αυστρίας.
* Αποκατάσταση του [[Βασίλειο των Κάτω Χωρών|βασιλείου των Κάτω Χωρών]].
* Παραχώρηση της [[Γένουα|Γένουας]] στη [[Βασίλειο της Σαρδηνίας|Σαρδηνία]].
* Ανακήρυξη του [[Κάτω Σαξονία|βασιλείου του Αννόβερου]].
* Απόδοση χαρακτήρα «[[Ελεύθερη Πόλη της Κρακοβίας|ελεύθερης πόλης]]» στην [[Κρακοβία]].
Κατά τη διάρκεια αυτού του συνεδρίου που ήταν και το πρώτο συνέδριο Ηγεμόνων της Ευρώπης, στη Βιέννη, την πρωτεύουσα του τότε ευρωπαϊκού κλασικισμού, διεξάγονταν παράλληλα και μεγάλες περίλαμπρες εορτές και στρατιωτικές τελετές με επιδείξεις και παρελάσεις για τις οποίες η αυστριακή κυβέρνηση δαπάνησε τεράστια ποσά. Μάλιστα λέγεται και το ακόλουθο χαριτωμένο, όταν ρωτήθηκε ένας ηλικιωμένος διπλωμάτης που συμμετείχε στο συνέδριο:
== Χωροταξία - σκοπιμότητες ==
Γραμμή 15 ⟶ 27 :
# <u>Η Πρωσία</u> αύξησε τη δύναμή της με σκοπό να εξισορροπήσει τη Γαλλική. Στον νότο το [[Σαρδηνία|Βασίλειο της Σαρδηνίας]] προσάρτησε τη [[Γένοβα]] και τη [[Σαβοΐα]].
# <u> η Αυστρία</u> ανέκτησε και πάλι τη βόρεια Ιταλία, παίρνοντας τη [[Λομβαρδία]], τη [[Βενετία]], την [[Τεργέστη]] και τις [[Δαλματικές ακτές]]. Με αυτόν τον τρόπο αύξησε την επιρροή της και πρόσθεσε 4.5 εκατομμύρια υπηκόους στην αυτοκρατορία της<ref>Αρβελέρ Ε.- Aymard M., 2000, 224.</ref>. Ο ρόλος της, επίσης, ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο, αφού μπορούσε να προεδρεύει σε μία χαλαρή συνομοσπονδία των 39 γερμανικών κρατιδίων που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Έτσι, από τη μία παρατηρείται οριστική διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (που μέχρι τότε υφίστατο απλά ως τίτλος) και από την άλλη την εξισορρόπηση δυνάμεων μεταξύ Αυστρίας και Πρωσίας, αφού καμιά από τις δύο δεν μπορούσε να ελέγξει πλήρως τον γερμανικό χώρο. Τούτο, βεβαίως, εξυπηρετούσε για άλλη μια φορά τα συμφέροντα όχι μόνο της Βρετανίας<ref>Davies Norman, 1997, 762.</ref>, αλλά και των άλλων δυνάμεων Ρωσίας και Γαλλίας.
# <u>Η Ρωσία</u> στο Συνέδριο αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην κατανομή των εδαφών, που ήταν και η μεγαλύτερη χερσαία δύναμη της εποχής. Ο [[Τσάρος]] Αλέξανδρος επιθυμούσε να διατηρήσει υπό την ηγεμονία του την [[Πολωνία]]. Τούτο όμως ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των Αυστριακών, οι οποίοι σε μία τέτοια περίπτωση θα χρειαζόταν να παραχωρήσουν τμήμα των πολωνικών εδαφών που κατείχαν. Οι Πρώσοι,
Καθίσταται εμφανές ότι μέσω των συμφωνιών και του παρασκηνίου το Συνέδριο της Βιέννης προσπάθησε να επαναφέρει το διαταραγμένο ευρωπαϊκό σύστημα διακυβέρνησης από τη [[Γαλλική Επανάσταση]] και τους Ναπολεόντειους Πολέμους<ref>Kedourie Ellie, 1961, 92-93.</ref>, δια της αρχής της «ισορροπίας των Δυνάμεων»<ref>Τσακαλογιάννης Π., 2002, 130.</ref>.
Γραμμή 29 ⟶ 41 :
=== Αγγλικό προσχέδιο ===
Κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου της Βιέννης ο Άγγλος αντιπρόσωπος κατέθεσε ένα ειδικό σχέδιο συνθήκης που αφορούσε ειδικότερα τα [[Επτάνησα]]. Το ειδικό εκείνο σχέδιο<ref>Βλ. Χαραλ. Νικολάου σ.558.</ref> περιελάμβανε σε περίληψη τα ακόλουθα:
# Η Επτάνησος μετά των εξαρτημάτων αυτής (νησίδων) θα κατέχονται του λοιπού δια παντός και
# Η Αγγλία παρέχει τις υποσχέσεις ότι θα εγκαθιδρύσει
# Όλα τα έξοδα των στρατευμάτων που θα εγκατασταθούν στις νήσους αυτές και που θα εξασφαλίζουν την προστασία τους θα επιβαρύνουν τους κατοίκους αυτών.
Γραμμή 36 ⟶ 48 :
=== Ελληνικό ζήτημα ===
Στο Συνέδριο της Βιέννης, στη ρωσική αντιπροσωπεία που συνόδευε τον Τσάρο Αλέξανδρο συμμετείχε και ο [[Ιωάννης Καποδίστριας]]. Σε κάποια στιγμή των εργασιών του συνεδρίου θεώρησε ότι ήταν και η καταλληλότερη στιγμή να θέσει υπόψη του συνεδρίου και το ζήτημα των Ελλήνων που παρέμεναν υπό τον τουρκικό ζυγό. Τότε πλησιάζοντας τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο του μίλησε ιδιαιτέρως προκειμένου εκείνος
Τότε ο Μέττερνιχ, που καλλιεργούσε αντιλαϊκά πνεύματα,<ref name=auto1 /> σηκώθηκε και απαντώντας στον Καποδίστρια με έντονο και προσβλητικό τρόπο<ref name=auto1 /> είπε:
Τότε ο Αυτοκράτορας Αλέξανδρος θεωρώντας ότι η προσβολή αυτή του αντιπροσώπου του στρέφεται και εναντίον του προσώπου του, εγέρθηκε και με έντονη φωνή διέκοψε τον Μέττερνιχ<ref name=auto1 /> λέγοντάς του:
Κατόπιν αυτών ο μεν Καποδίστριας δεν συνέχισε την ομιλία του αλλά και ούτε ο Μέττερνιχ τόλμησε
=== Επεισόδια ===
==
Δύο ήταν οι αρχές που απετέλεσαν τη βάση των διαπραγματεύσεων στο Συνέδριο της Βιέννης<ref name=auto5 />:
# Η <u>αρχή της νομιμότητας</u>: δηλαδή η αποκατάσταση των συνόρων των Ηγεμονιών όπως ήταν περίπου πριν
# Η <u>αρχή των αντισταθμισμάτων</u>: δηλαδή της παραχώρησης εδαφών στις νικήτριες Δυνάμεις στις περιπτώσεις που δεν ήταν δυνατή η πλήρης αποκατάσταση, (
* Σημειώνεται όμως παράλληλα ότι την <u>αρχή των εθνοτήτων</u>, που ήδη υφίστατο τότε ως διεθνής κανόνας, τον οποίο πρώτος είχε διατυπώσει ο [[Φραγκίσκος ντε Βιτόρια]], περίπου τρεις αιώνες πριν, το Συνέδριο συστηματικά αγνόησε.
Γραμμή 55 ⟶ 67 :
* δ) Κατάργηση της [[δουλεία]]ς και καταδίκη του [[δουλεμπόριο|δουλεμπορίου]].
==
* Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι αν και οι διάφοροι κανονισμοί που συνομολογήθηκαν στο Συνέδριο της Βιέννης υπαγορεύονταν από τις αντιλήψεις της εποχής (πρώιμες) περί
* Επίσης δεν εξετάσθηκε το θέμα περί της
* Στο Συνέδριο αυτό αν και επαναπροσδιορίστηκε το [[Ανατολικό Ζήτημα]], εντούτοις δεν το απασχόλησε, πλην όμως έξι χρόνια μόλις μετά τέθηκε ενώπιον των Ηγεμόνων της Ευρώπης με όλη την οξύτητά του, με το ξέσπασμα της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Επανάστασης των Ελλήνων του 1821]].
* Από τις προτάσεις που περιελάμβανε το αγγλικό προσχέδιο περί των Επτανήσων διαπιστώνεται ότι η μόνη επιδίωξη τότε των Άγγλων ήταν με τη δικαιολογία της παρεχόμενης προστασίας η μόνιμη πλέον παρουσία και ανάπτυξη ναυτικών βάσεων στη Μεσόγειο<ref name=auto5 />.
== Παραπομπές-σημειώσεις ==
<references />
== Βιβλιογραφία ==
* Martens
* Klauber
* Poselt
* Flasan
* Φραντζής Αμβρ.
* Lagarde
* Graf d' Angeberg
* Καρολίδου
*
*
* Ζιμπουλάκη Α.
* Νικολάου Χαραλ.
* Αρβελέρ, Ε.- Aymard, M., 2000, ''Οι Ευρωπαίοι:νεότερη και σύγχρονη εποχή'', τ.Β΄, Σαββάλας, Αθήνα.
* Davies, Norman, 1997, ''Europe: A History'', Pimlico, London.
Γραμμή 86 ⟶ 99 :
{{authority control}}
[[Κατηγορία:Ευρωπαϊκή ιστορία]]
|