Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης''' ([[ιταλική γλώσσα|ιταλικά]]: ''Giovanni Battista Serpieri'', [[Ρίμινι]], 1832<ref name="skok">[http://xantho.lis.upatras.gr/test2.php?art=12723 Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης (Σκιαγραφία)]{{Dead link|date=Φεβρουαρίου 2022 }}, [[Ημερολόγιον Σκόκου|Ημερολόγιον]] του 1899, [[Κωνσταντίνος Σκόκος|Κ. Φ. Σκόκου]]</ref> – [[Αθήνα]], 1897<ref group="Σ">Στη βιβλιογραφία αναφέρεται σε ορισμένες περιπτώσεις λανθασμένα ως ημερομηνία γέννησής του το 1815</ref>) ήταν Ιταλός επιχειρηματίας, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στο [[Λαύριο]], αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, με μεταλλευτικές εργασίες. Ήταν ένας από τους πρώτους επιχειρηματίες που ασχολήθηκαν με τη [[μεταλλευτική]] στη νεώτερη Ελλάδα και υπαίτιος για τον φόνο 4 ανθρώπων.

Στην Ελλάδα ίδρυσε το 1864 την εταιρεία Roux - Serpieri - Fressynet C.E., με συνέταιρο το γαλλικό τραπεζικό οίκο I.Roux - Fressynet με έδρα τη Μασσαλία, για να εκμεταλλευθεί μεταλλεύματα [[άργυρος|αργυρούχου]] [[μόλυβδος|μολύβδου]] (αλλά και τα υπολείμματα από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις) στο Λαύριο, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του στη Σαρδηνία, αναβιώνοντας τα [[Μεταλλεία Λαυρίου]] τα οποία είχαν μείνει ανενεργά από την αρχαιότητα. Η εταιρεία λειτούργησε έως το 1873, οπότε μετά το [[Λαυρεωτικό ζήτημα]], εξαγοράσθηκε από την [[Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως]] με κύριο μέτοχο τον [[Ανδρέας Συγγρός|Ανδρέα Συγγρό]] και δημιουργήθηκε η Ε.Ε.Μ.Λ. [[Ελληνική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου]] με έργο την εκμετάλλευση των [[Σκωρία|σκωριών]] και των εκβολάδων από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις στην οποία συμμετείχε και ο Σερπιέρης. Δυο χρόνια αργότερα, ο Σερπιέρης ίδρυσε το 1875 την ''Compagnie Française des Mines du Laurium'' (ή αλλιώς [[Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου]]) με έργο την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρίου<ref>[http://www.eranet.gr/lavrio/html/gwords.html Λαύριο, ευρετήριο] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20130811130730/http://www.eranet.gr/lavrio/html/gwords.html |date=2013-08-11 }}, eranet.gr, ανάκτηση 4/8/2013</ref>. Η μεν Ελληνική Εταιρεία λειτούργησε μέχρι το 1917, μέχρι δηλαδή την εξάντληση των υλικών που εκμεταλλευόταν, των σκωριών και των εκβολάδων (το 1930 πούλησε τις εγκαταστάσεις της), ενώ η Γαλλική μέχρι το 1982 (όταν αυτή ενοικίασε τις εγκαταστάσεις της στην κρατική ΕΜΜΕΛ [[Ελληνική Μεταλλευτική Μεταλλουργική Εταιρία Λαυρίου]] η οποία έκλεισε το 1989)<ref>[http://www.bbem.edu.gr/lavreotiki/neoter_met_laurio.html Νεώτερο Μεταλλευτικό Λαύριο] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20131104225334/http://www.bbem.edu.gr/lavreotiki/neoter_met_laurio.html |date=2013-11-04 }}, Ιστοσελίδα του Βιοτεχνικού – Βιομηχανικού Εκπαιδευτικού Μουσείου, ανάκτηση 4/8/2013</ref> Για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν στα ορυχεία, αποτέλεσμα των οποίων ήταν συχνάσοβαρά εργατικά ατυχήματα και παρουσίαση ασθενειών στους εργάτες, έχει κατακριθεί από πολιτικούς και παρατηρητές της εποχής καθώς από ιστορικούς. Σύμφωνα με την Λαυριακή <<οι μεταλλωρύχοι έπεφταν συχνά θύματα εργατικών ατυχημάτων. Σε έκθεση κυβερνητικού υπευθύνουν αναφερόταν πως μόνο το 1892 υπήρξαν 32 θανατηφόρα ατυχήματα, άρα 3 ανά μήνα. Όπως γράφει ο Γιάννης Κορδάτος η εταιρεία <nowiki>''</nowiki>είχε φτάσει το δεύτερο πάτωμα της Καμάριζας πλάι στην μηχανή, μια μαρμαρένια κάμαρα, κι εκεί κρύβοντας τα πτώματα των σκοτωμένων από τα φουρνέλα και τα βουλιμέντα. Τη νύχτα ο καροτσέρης Κάλιος Μάνθος, από τους σπιτικούς του Σερπιερή, μαζί με άλλους πιστούς της Εταιρείας βγάζανε κρυφά τα πτώματα και τα πήγαιναν και τα παράχωναν στα πεύκα του Άη Κωνσταντίνου<nowiki>''</nowiki>>>.

Ο Σερπιέρης, μέσω της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου δραστηριοποιήθηκε και στη [[Σίφνος|Σίφνο]], με τη μεταλλευτική εταιρεία «[[Compagnie Française Mines de Siphnos & Eubée|Σίφνος-Εύβοια]]» (με πλήρες όνομα «Compagnie Française Mines de Siphnos & Eubée»<ref>[http://oldpaper.delcampe.net/page/item/id,0192336447,language,E.html Grèce - Mines de Siphnos & Eubée 1882]{{Dead link|date=Ιανουαρίου 2021 }}, Mετοχή της εταιρείας Mines de Siphnos & Eubée</ref>) η οποία ιδρύθηκε το 1882<ref name="Agrant">Στην αναφορά (δες παραπάνω) «Η περίπτωση του Αιγαίου (1860-1960)», αναφέρεται ως πηγή: Χρ. Αγριαντώνη, Οι απαρχές της εκβιομηχάνισης στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα, Αθήνα 1986, σ. 244-245, 260-263</ref><ref>[http://www.sme.gr/home/poreia-metalleias/1901-1925 Πορεία Μεταλλείας Περίοδος 1901-1925] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20130903115218/http://www.sme.gr/home/poreia-metalleias/1901-1925 |date=2013-09-03 }}, [[Σύλλογος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων]] (ΣΜΕ)</ref>.