Vojislav Pejović (Titograd, 1972.) se bavi pisanjem naučnih radova, uglavnom iz neurologije i interne medicine. Na srpskohrvatskom je objavio roman Život i smrt Milana Junaka (2008.), prevode poezije Charlesa Simića (2010.) i četrdesetak tekstova za Vijesti i portal Peščanik. Američki sfumato, novela iz devet priča, je u pripremi za štampu u Crnoj Gori i Srbiji. Živi u Evanstonu, Illinois, SAD, sa suprugom i dva sina.
Odlomak iz priče Do kraja svijeta
Moj rodni grad je negdje drugo. Nekad sam ga, adolescentski samouvjereno, nazivao Macondo, Buenos Aires. Sva tamošnja proljeća su raskošna, komplikovana, prožeta mučninom. Ljeta su takođe nalik jedno drugom: prepuna neuzvraćenih uzdaha na vjetrovitim plažama, klimaksa radosti, ludila, jada. Da je jesen stigla može se pogoditi po koži koja se ljušti sa ramena djevojaka, po boji od sunčanja koja u flekama nestaje sa njihovih lica, po još jednoj srednjoškolskoj ljubavnoj aferi, konzumiranoj tek dopola. I svaka zima je kratka, toliko kratka i nedovršena da se čini da postoji samo zato da bi bila otriježnjujuća, što dostojnija zaborava. Nakon srednje škole počinje vojni rok: jednogodišnji odmor od stvarnosti ispunjen knjigama, žalosnim pokušajima poezije, te udarničkim masturbatorskim naporima – tim osnovnim atributima dječakove epske borbe sa samim sobom. Čim dječak skine uniformu, rat, onaj pravi, počinje.
Dobar dio svog brucoškog staža provodim u potkrovlju zgrade s početka dvadesetog vijeka, tik uz zdanje gradske filharmonije. Naša sasušena profesorka kičmenjačke zoologije —lica već nalik sopstvenoj lobanji, s rebrima i pršljenovima jasno vidljivim kroz gazu nekad modernih bluzona— sjedi uz otvoreni prozor i napinje svoj tanani glas, ponekad sa strašću, nadmećući se s probama orkestra. Pokušaji da privuče našu pažnju neminovno bivaju osujećeni navalama Brahmsa ili Beethovena, ili pak prigušeni mirisma slasti, daljina, latinskih kvartova, koji se šire iz obližnje picerije i uviru pravo u našu svijest, već pomućenu teškim vonjem formalinske marinade u kojoj su nam servirani raskupusani ostaci životinjskih tkiva. Jednog oktobarskog popodneva, nakon krajnje zbunjujućeg predavanja o cirkulatornim sistemima (ljudska srca su, činilo se, mnogo manje podložna nervno-hormonskoj kontroli nego što to knjige kažu), odlučujem da zakoračim u uzani prolaz između naše zgrade i zdanja filharmonije. Ona picerija, kaže moj nadraženi nos, mora biti tu negdje, i zaista, eno se ukazuju vrata u nepoznato, ukrašena stilizovanim Verdijevim imenom i odgovarajućim, umašćenim logom: muzičkim ključem koji se rastapa u pušljivoj grudvi tijesta.