Ve böylece, 2009 yılından bu yana “ha yapıldı, yapılacak, ay tamam bu sefer yapıyoruz” diye heyecan yaptığımız İzmir Opera Binası fısıltıları yine alevlendi.
Sekiz yıl önce Aziz Kocaoğlu tarafından müjdelenen bina, ne olduysa epey bir askıya alınmıştı. 2010’da tekrar gündeme gelmiş ve 2012’de yapımına başlandığı duyurulmuştu. Ocak 2017’de ise bu ihaleye başvuran beş teklifin de beğenilmemesi üzerine yeniden ihale açılacağı açıklanmıştı.
Gel zaman git zaman aradan geçen 8 yılın sonunda İzmir Büyükşehir Belediyesi, “Türkiye’nin opera sanatına özel” olacak ilk binasının ihalesini sonuçlandırdı. (Bu işler kolay değil, hele bir şehre yıllarca konuşulacak bir eser kazandırmayı hedefliyorsanız).
DÜNYADA İMZASI VAR
Avrupa’nın sayılı opera binalarından olması hedeflenen bina için konsorsiyumu kim kazandı biliyor musunuz? Aralık ayında ve bu yıl içinde yapılan iki ihaleyle projeyi kazanan isim Çağdan Mühendislik Müteahhitlik Sananayi ve Ticaret A.Ş. & Waagner-Biro Austria Stage Systems AG Konsorsiyumu...
Önce harçlıklarımdan sırt çantasıyla “interrail” (gençler için ucuza trenle Avrupa turu) ardından üniversiteden mezun olup çalışmaya başlayınca maaşımla ucuz uçak bileti peşinde koştum hep. Ne uçak bulduysam uçtum, ne hostel (Avrupa’da öğrencilerin ucuza konaklayabilmesi için öğrenci yurtlarına benzer bir sistemle çalışan pansiyonlar, ama şimdi artık her yaştan insan konaklayabiliyor) bulduysam kaldım.
Belki bir küçük ev ya da bir araba parası harcadım bu 20 yıl içinde seyahate. Hala bir evim yok. Ama hiç pişman olmadım. Asla olmayacağım. Tüm bunları yaparken dünyayı görmek dışında bir amacım daha vardı. “Dünyadaki festivalleri görmek”. Ya festival bulup gittim ya da gideceğim şehirlerde o ara ne festival var diye araştırdım. Torino Çikolata Festivali’nden tutun da Hong Kong Film Festivali’ne kadar pek çok etkinliği, yerinde yaşama şansı verdi bana hayat.
Sonra geçtiğimiz hafta ulusal bir seyahat dergisi röportaj yaptı benimle, temmuz sayısı için. Sorulardan biri, “dünyada en sevdiğiniz festival hangileri”ydi. Bir anda ağzımdan hem de hiç planlamadan Uluslararası İzmir Festivali çıkıverdi.
Röportajı yapan da belli ki, dünyanın çok havalı bir şehrinden cevap bekliyor olmalıydı ki şaşırdı. “Evet ya” dedim kendi kendime. Dünyadaki en sevdiğim sanat festivallerinden biri, Uluslararası İzmir Festivali benim.
Düşünsenize, dünyanın en ünlü müzisyenlerini, orkestralarını, bale temsillerini bu şehirde izledim ben İKSEV sayesinde. Omara Portuanda’yı Çeşme Kalesi’nde, New York Flormoni Orkestrası’nı Adnan Saygun’da, Paris’te parasızlıktan, New York’ta bilet bulamamaktan gidemediğim Martha Graham Dans Company’yi evimin dibindeki Kültürpark Açık Hava Tiyatrosu’nda izledim. Hayatta daha büyük zenginlik olabilir mi?
Baha gelmiştir Kordon’una, Konak Pier’ine, Balçova’na, dağlarına, denizine, insanına şimdi... Hele Urla, hele enginar festivali. 26 Nisan’da önce Hürriyet yazarları #İzmiriKeşfet sloganı ile şehrin altını üzerine getirecek, sonra da ben soluğu Urla’nın çarşılarında ve enginar pazarlarında alacağım. Bakın festivalde bu yıl neler var...
Şifa kaynağı enginar, uluslararası Michelin Yıldızlı şeflerin elinde dünya mutfağı lezzetine dönüşecek. İzmir Büyükşehir Belediyesi, Urla Belediyesi, İzmir Ekonomi Üniversitesi, Reseau Delice Dünya Gurme Şehirler Birliği tarafından bu yıl 28 - 30 Nisan arasında 3’üncüsü gerçekleştirilecek Uluslararası Urla Enginar Festivali’ne dünyanın 10 farklı kentinden 25 ünlü şef, Ege’nin vazgeçilmez lezzeti enginarı yeniden yorumlayacak.
Urla Cumhuriyet ile Malgaca meydanlarında kurulacak atölyelerde, Paris, İtalya, Beyrut, Belçika, Tunus, Girit, İtalya, İsveç ve Türkiye’den ünlü şefler, vücut hücrelerini yenileyen, kolesterolü düşüren, romatizma şikâyetlerini azaltan, sindirim sistemine katkıda bulunan enginarı tariflerine katacak. Türkiye’nin En İyi Festivali ödülüne layık bulunan etkinlikte, Urla yüz binlerce kişiyi ağırlayacak.
ÜÇ GÜNLÜK FESTİVAL
İEÜ Mutfak Sanatları ve Yönetimi Bölümü Koordinatörü, Uluslararası Enginar Festivali Direktörü, Reseau Delice İzmir Temsilcisi Sırma Güven, Urla sokaklarında birbirinden lezzetli enginar yemeklerinin dünyaca ünlü eğitmen şefler tarafından yapılacağını belirterek, “Festival boyunca Urla’nın bütün sokakları atölyeler, mutfak sohbetleri, müzik dinletileri ile şenlenecek. Üç gün boyunca 65 atölye ve sanat çalışmaları olacak. Dünya Gurme Şehirler Ağı’na üye olan kentimizde festival süresince Fransa, Fas, Belçika, Tunus, Stockholm’den gelecek şeflerle Türk şeflerimiz sakız enginara kendi yorumlarını getirecek” dedi.
Boğatepe’deki değerli peynir üstadı İlhan Koçulu’nun mütevazı köy evinde kurulmuş olan sofrada, ailesiyle birlikte, olağanüstü güzellikte bir kahvaltı ettim.
Çünkü biliyor musunuz, bu topraklarda bu olağanüstü peynirlerin yapımı 1924’te başlamış ve burası hala bir mahrumiyet bölgesi.
Doğa üstü şartlarda, geleneksel yöntemlere birebir sadık kalarak, dünyanın en lezzetli kaşarını, gravyerini ve balını üretiyor Kars!
Ve çok gurur duyduğum, buraları görüp hikayesini dinleyince gözlerimi dolduran bir başarı:
KARS KAŞARI DÜNYANIN HER YERİNDE GEÇERLİ BİR COĞRAFİ İŞARET BELGESİ ALDI!
Geçtiğimiz haftalarda uzun zaman sonra ilk kez sonbaharda gittiğim Bodrum’a alıcı gözle baktım! 35’lerine gelmiş dayanmış (kadınlar için 20’ler, 30’lar ve 35’ler vardır; o 40’lar gelmez hiç) bir birey olarak, şunu sordum kendime; bir gün gelip de Bodrum’a da (evet Bodrum’a ‘da’) yerleşir miyim?
Cevaplara bakalım; 1) Hava lokum. İstanbul’da kar yağarken, Bodrum’da paçaları dize sıvayıp güneşleniyorsun (İskandinav olsan bikini giyersin) 2) Meyve-sebze-semt pazarı bol 3) Deniz var, deniz bol, üstelik Temmuz- Ağustos harici hiç bir denize para ödemek zorunda değilsin 4) Kışın da açık olan pek güzel lokanta var (aşağıda değindim) 5) Yazın bana fena halde batan, Bodrum’u büyük şehire çeviren zincir marketler, kışın batmıyor, sonuçta meşgale lazım 6) Yaz aylarındaki o çılgın trafik yok 7) Eş dost tanıdık var 8) O aynı eş dost tanıdıktan bir süre sonra fenalık gelebilir 9) Muhtemelen gıybet bol 10) Uzun yürüyüşler, doğa, yoga, kendinle kalmalar var 11) Düşündükçe şimdiden Bodrumlu deyimiyle ‘içlerim şişti’ 12) Herkes yerinde güzel (daha Bodrum yaşım gelmemiş) 13) Zaten nereye gidersen git, bu ülke peşinden gelecek, o nedenle sessizce dağılalım beyler.
Bodrum’dan 3 güzel kış lokantası
Orfoz: Zeki Müren Müzesi bitişiğindeki Orfoz, gerçek bir kabuklu deniz ürünü lokantası. Balıkçı değil. Balık da yok zaten. Bölgede çıkan en taze kabuklu ne varsa, usulüne göre pişirip masaya koyuyor iki kardeş. Zeytinyağı baş tacı. Çağlar ve Çağrı, nam-ı diğer Orfoz Kardeşler. İkisi de İTÜ mezunu.
Bodrum’a ve yaptıkları işe tutkuyla bağlılar. Kabuklu yakalamak ve pişirmek; önce Saroz Körfezi, ardından Bozburun’daki Orfoz’a dayanan bir anne-baba mesleği. Tek bir iş yapıyorlar; onu da güzel yapıyorlar. Kış boyunca Bodrum’da yaşayanlarla tanışmak için farklı tadım mönüleri ve geceleri düzenliyorlar, sosyal medya hesaplarını takip edin derim. Rezervasyon: +90 (544) 316 4285
Yelken kariyerimin ilk macerası; çeşitli kusmalar, kafamı yelken direğine geçirmeler, dalga yemeler, açıkta demirli teknenin merdivenine, altımda fışır fışır hareket eden lastik bottan sebep bir türlü tırmanamamalar, denize düşmeye ramak kalmalar, üşümeler, üşütmeler ile böylelikle tamamlanmış olacak.
7 milletten 1500 yelkenci, 125 tekneye nasıl sığar
Siz benim beceriksizliklerime bakmayın, Era Bodrum Yelken Kulübü çatısı altında düzenlenen 28. The Bodrum Cup Uluslararası Deniz Festivali ve Regatta, tahminimin çok ötesinde bir organizasyonmuş meğer. Geçtiğimiz yıllara dek, kendi halinde ama kesintisiz gerçekleşen, kendi yağı ile kavrulan organizasyon; bu yıl Palmarina, TAV, Nef, Bodrum Belediyesi, Türk Hava Yolları gibi sponsorların katılımı ile uluslararası bir boyuta ulaştı ve diplomasinin bile beceremeyeceği bir işe imza attı. 7 milletten insanı Ege Denizi’nde buluşturmak! Hollanda, İsrail, İsveç, İtalya, Yunanistan, Türkiye ve daha sayamadığım pek çok ülkeden 1499 yelkenci ve Türkiye’den katılan tek tatlı su yelkencisi ben, 5 gün boyunca inanılmaz bir yolculuk yaptık ve diplomasinin asla beceremediği bir şey başardık, kardeş olduk.
5 gün 5 etap; buna can mı dayanır
Yarışların ilk etabı, 18 Ekim günü Bodrum – Gümüşlük arası gerçekleşti ve ben hem fotoğraf, hem video çekmek üzere kendimi deli gibi rüzgarda giden, dört bir yandan rüzgar ve su yiyen bir zodyak botunun içinde buldum. Dört bir yanım yelkenliler, teknelerin içinde oradan oraya koşturan yelkenciler ve bir yandan da olan biteni görüntülemek üzere fotoğraf açısı kollayan habercilerle dolu. İkinci gün Gümüşlük’ten Yunanistan’ın Leros Adası’na doğru yelken açtık ve 2 gün boyunca orada iki farklı etap gerçekleşti. Neyse ki, hava biraz olsun sakinledi de benim gibi acemiler derin bir nefes aldı.
Hem Bodrum, hem Leros esnafı kazandı
Türkiye’nin yıldızı eğitimde hiç bir zaman parlamadı. Kız çocuklarının okutulmaması ya da büyük şehirde üniversite kazanıp maddi imkansızlıklardan okun değil fabrikaların yolunu tutan ya da sırf üniversite okumak uğruna başımıza büyük çorap ören o cemaatin pençesine düşen “yıldız zekalar” konusuna hiç girmiyorum bile.
Bu ülkenin 80 ve 90 kuşağı olarak, hep bir gün eğitim sisteminin düzeleceği vaadiyle büyütüldük biz. Hiç bir zaman düzelmedi. Sınıflarımız 50-60 kişinin altına düşmedi, beslenmemiz kantinde yediğimiz kuru kaşarlı tosttan ileri gitmedi, beden eğitiminde spordan, müzik dersinde blok flüt yüzünden müzikten soğuyarak büyüdük.
Ama en azından ekol okullarımız vardı bizim. Hepimiz o okullara girmek için deli gibi çalışır, o okullara girenleri biraz haset, biraz parmakla gösterir, mezun olunca kolayca iş bulur, geleceğimizi (nispeten) garanti altına alırdık. Diğerlerimiz de (ben dahil) ya vasat devlet okullarına gider ya ailemizin durumu az buçuk iyiyse biraz daha iyi eğitim veren kolejlere yazılır ve her iki durumda da hayatta el yordamı ile (ama ne yaparsak kendimiz yaparak) iyi kötü bir yerlere gelirdik.
Ama en azından ekol öğretmenlerimiz vardı bizim, bir çoğu hayat adamı olan. Derslerine girdiğinde sana biyoloji, fizik, kimya kadar hayattan, sanattan, edebiyattan ve insan olmaktan da bahseden... Algıları, zihni, dünyaya bakışı berrak, sana bakışı pırıl pırıl... Daha ilk bakışta, senin hamurunla ne pişireceğini anlayan.
Hiç unutmam, lise 1’de edebiyat öğretmenim babamı çağırıp “bu kızdan hukukçu filan olmaz hakim bey, bunun kalemi kuvvetli, verin güzel sanatlar fakültesine siz de rahat edin o da” demeseydi kim bilir şimdi, 3 yılda zorla kazandığım bir hukuk fakültesinden 10 yılda zorla mezun olmuş (ya da olamamış) nefret ettiğim bir işte çalışıyor olacaktım.
Kısacası yıllar yılı, bu ülkede eğitim sisteminin düzelmesini beklerken geldiğimiz nokta; PROJE OKULLAR! Nedir proje okul, bilen var mı? Anlatayım...
Sayıları 174 olan Proje Okullar listesinde önce Anadolu meslek ve imam hatip liseleri yer alıyordu. Son listede ise okulların sayısı 44 oldu. 20 ilden aralarında İstanbul (Erkek), Kabataş Erkek, Kadıköy Anadolu, Atatürk Fen gibi en yüksek puanlı okullar listede yer aldı. Proje okul ilan edilen, ülkenin en yüksek puanla giriş yapılan okullarına çok düşük puanlı öğrenciler yerleştirilmeye başlandı, projeye bakan yolu ile müdür atanmaya başlandı, çok sıkı elemelerden geçerek bu ekol okullarda çalışmaya başlanmış öğretmenler görevden alındı ve “eveet tüm liselerin imam hatip olma zamanı geldi” diyebilen müdür ve müdür yardımcıları kuralsızca bu okullara atandı.
Yok sayanlar, görmezden gelenler, görmemeyi tercih edenler. Peki, haberiniz var mı, Türkiye’de kaç milyon engelli yaşıyor? Ve bu insanlar her gün neler yaşıyor?
En iyimser tahmine göre Türkiye’de 2 milyona yakın engelli yaşıyor...
* Eğitimli olanlar dahil pek çoğu, aileleri tarafından genelde toplumsal yaşamdan uzak tutuluyorlar.
* Bizim kamuda yararlandığımız hakların hemen hiç birinden faydalanamıyorlar. (Örnek mi istiyorsun? Üst geçitler, alt geçitler, metro asansörlerini kullanan engelsizler)
* Gerekli altyapı çalışmaları yapılmadığında, insanlar, boğuştukları zorluklar dolayısıyla kendilerini daha küçük bir dünyaya hapsediyor.
* Bütün dünya sanki onların yokluğu üzerine inşa edilmiş gibi görünür.
* Herkes kendi konforunu ve hayatını düşünürken, engellilere öncelik tanınması gereken yerlerde bile bu durum kimsenin umurunda değil!
