به خدمت گرفتن سربازان یونانی مزدور (دستمزد-بگیر یا همان قراردادی به معنی امروزین کلمه)، به گواه شواهد تاریخی، نزد پادشاهان هخامنشی غیرمعمول نبوده است. حضور عده‌ای از جنگجویان یونانی در نبرد ماراتن که دوشادوش ایرانیان با هم‌وطنان خود جنگیدند، از معروف‌ترین نمونه‌ها به شمار می‌رود. نمونه‌ی دیگر، که گزارش دقیق آن محتوای یکی از تاریخ‌نوشته‌های بزرگ کلاسیک را تشکیل می‌دهد، سرگذشت گُردانی بزرگ...

شواهد مادی و تجسمی به‌جامانده از فرهنگ‌های باستانی، از بناهایی مانند پرستشگاه‌ها و مقبره‌ها و کتیبه‌ها و نقش‌برجسته‌های در و دیوار آنها گرفته تا اشیای کاربردی در زندگی روزمره مانند ظرف‌ها و گلدان‌های سفالی تا اشیای تزئینی و تقدیمی مانند تندیس‌ها و پیکرک‌ها، علاوه بر تعبیرهای زیبایی‌شناختی به‌عنوان نوعی رسانه یا کارگزار  نیز گفتنی‌های زیادی برای ما دارند. این بحث که شواهد تصویری مانند نقاشی‌ها و..

پیوست: 

چوبینه.pdf

آیا یونانیان و رومیان باستان اهل مُد بودند؟ ادعای سنتی متخصصان تاریخ پوشاک این است که مُد به معنای امروزین آن در یونان و روم باستان وجود نداشت، ولی مبنای این حکم بر نوعی برداشت نادرست از نگرش‌های نسبتن پیچیده‌ی یونانی – رومی نسبت به ظاهر اشخاص استوار شده، ضمن این‌که دامنه‌ی تعریف دو مفهوم «لباس» و «مُد» نیز بسیار محدود درنظر گرفته شده است.

مورد خاص: یونان
شاید بتوان گفت که بررسیِ بازتابِ شخصیتِ سرور مردگانِ هندواروپاییان باستان در اساطیر یونان، پیچیده‌تر از دیگر موارد است. نخست این که اساساً اساطیر یونانی فاقد شخصیت مهمی هستند که بتوان او را نخستین انسان نامید، اگرچه که قهرمانان بنیانگذارِ فراوانی وجود دارند که نخستین انسانِ شهرهای خاص محسوب می‌شوند، مانند کادموس، بانیِ شهر تب، کِکروپس بانیِ شهر آتن و از این قبیل. این قهرمانان معمولاً ربطی به میراث

بازشناسی جایگاه شخصیت آنتیگونه، در تراژدی سوفوکل، مطابق مفهوم هستی و نیستی  - از اصول فلسفه ی هگل - ما را به مرزی نزدیک می کند که الگوی حضور آنتیگونه در برابر کرئون را برای دیگر پدیده های اجتماعی نیز قابل تعمیم بدانیم؛ از جمله یک پدیده ی تاریخی مانند انقلاب فرانسه. درباره ی نظر هگل نسبت به تعادل دو نیروی قدرتمند در تراژدی آنتیگونه، بسیار سخن گفته شده است؛ همچنین درباره ی نظر هگل نسبت

... آن‌هایی که به رغم همه نظریات، هنوز هنگامی که واژه «سیاست» به گوش‌شان می‌خورد، به آزادی می‌اندیشند، باور ندارند که امر سیاسی صرفاً سرجمع منافع خصوصی است و در نتیجه وظیفه سیاست کنترل تضاد میان منافع است. این افراد همچنین به این عقیده که نقش حکومت شبیه نقش بزرگ خاندان است، تمایلی ندارند. در هر دو نمونه، سیاست با آزادی ناسازگار است. آزادی فقط به این شرط علت وجودی سیاست است:

با وجود سنگینی این سنت و با وجود اضطرار حتی شدیدتر تجربه‌های خود ما، که هر دو در جهت یکسان جدایی آزادی از سیاست فشار می‌آورند، به نظر من، هنگامی که در آغاز گفتم علت وجودی سیاست، آزادی‌ست و این آزادی نخست

شرح رابطه آزادی و سیاست در زمانی به کوتاهی یک درسگفتار تنها به این دلیل توجیه‌پذیر است که یک کتاب هم برای این کار کفایت نمی‌کند. چه بدانیم چه ندانیم، همواره به هنگام سخن‌رانی درباره مسأله آزادی، مسأله سیاست نیز حاضر می‌شود؛ ما به سختی می‌توانیم بر یک موضوع سیاسی منفرد انگشت نهیم،

اشاره: این یادداشت نخستین شماره از مجموعه یادداشت‌هایی است که بنا دارد به بازخوانی ردپای برخی فلاسفه در حوزه‌های مختلف فکری-فرهنگی بپردازد، در دور اول مطالب نگاهمان متوجه گوشه‌هایی از نظریات برخی از برجسته ترین فلاسفه غربی است که اندیشیدن ما را روشمند کردند. در یادداشت پیش رو، ابتدا نگاه کوتاهی به زندگی و روش پرسش-محور سقراط در جستجوی معرفت داشته‌ایم؛ سپس به "روش سقراطی" به عنوان یکی

تصویر: نبرد رستم و اسفندیار
در جهان بیکران اندیشه­ ی بشری همه­ چیز از نیک و بد و زشت و زیبا از وحدتی عجیب برخوردار است؛ و آنچه برخی از اندیشه­  ها را هم جاودانه می­ سازد، همان پیوندی است که ایران را به یونان، یونان را به مصر، مصر را به روم و نهایتاً تمام جهان را فراتر از حدومرز و رنگ و نژاد به هم متصل می­ سازد، و کمربندی شگفت از اندیشه­  های روشن و تیره و نشانه­ های فرهنگ­ های متفاوت بر کمر حیات بشری می­ بندد.

... سنت هرگز این نکته را درک نکرد که سیاست با آزادی یکسان است، نه این‌که وسیله‌ای باشد برای آزادی؛ این را درک نکرد که عمل، ماهیتِ انسان است، و نه نظرورزی، سازندگی یا زحمت؛ و این را درک نکرد که سیاست دقیقاً از این رو ممکن می‌شود که انسان‌ها از یکدیگر متمایزند و هر اقدام و کوششی برای الغا یا کنترل گوناگونیِ آنان به فاجعه می‌انجامد. بزرگترین تراژدی قرن بیستم – ظهور جنبش‌های توتالیتر و اختراع

آرنت بر این باور است که سنت اندیشه سیاسی هنگامی آغاز شد که محاکمه و مرگ سقراط، افلاطون را از حیات سیاسی ناامید و نسبت به بسیاری از آموزه‌های خود سقراط مشکوک کرد. خودِ سقراط با شهر (Polis) دشمنی نداشت. این مسأله را می‌توان از علاقه‌مندی او به گفتگو با مردم در میدان اصلی (agora) و پیشینه خوبی که به عنوان شهروند آتنی داشت، فهمید.

تصویر: نخستین چاپ شهریار با اجازه ی پاپ کلمنت هفتم
شهریار (به ایتالیایی : Il Principe) رساله ای سیاسی نوشته ی دیپلمات، مورخ و نظریه پرداز سیاسی، نیکولو ماکیاولی است. از نامه های ماکیاولی چنین بر می آید که یک نسخه در 1513، با عنوان لاتین De Principatibus ( درباره ی شهریاری ها) توزیع شده باشد. با این حال،

آرنت علاقه زیادی به نقل قول از کتاب مقدس دارد، هرچند خود او نه یک یهودی راست‌آیین و نه یک مسیحی به‌زبان‌آورده است. در وضع بشر (The Human Condition/HC)، او ادعا می‌کند "به وضع بشریِ عمل، در ابتدایی‌ترین شکل آن، حتی در کتاب پیدایش (Genesis) نیز به طور تلویحی اشاره شده است

پیش از همه ادیپوس نزدیک آمد، با مشعلش، با لباسش و با کلامش و این سه در خلوص و پاکیزگی، مقدمه ساز و آشکارکنندۀ نحو اجرا تا پایان کار هستند. در باب "زبان"، این اجرا برانگیزاننده آن است که بگوییم تمایل بر آن بوده که نقش‌ها به حد کلامشان حاضر باشند و نه البته به اندازه "بیان". که نقش‌ها نه به کار بیانگری بل مدام به کلامی فاخر در کار حضور خویش در زبان شده‌اند. و این به کلی خصلت‌نمایی نقش‌ها را که اغلب به چون

اودیپوس به روایت سنکا، 14 فروردین تا 4 اردیبهشت 1392، ایوان شمس- تالار حرکت 
وقتی کتاب اودیپوس به روایت لوکیوس آنئوس سنکا و بازخوانی تدهیوز، توسط امین اصلانی به فارسی برگردانده شد و از چاپ درآمد هرگز گمان نداشتم که بتوان سنکا را به‌صحنه برد. مترجم فارسی در مقدمه‌ی کتاب می‌نویسد که تئاتر ملی انگلستان در 1967با سر لارنس اولیویه

*توضیح مترجم: متن زیر ترجمه‌ی بخشی از قسمت دوم مدخل تاریخ اسطوره‌شناسی دانشگاه ایالتی یانگس‌تاون امریکا است که نویسنده‌ای برای آن ذکر نشده است.
غالباً زبان شناس شهیر سوئیسی، فردیناند دو سوسور (1913 -1857) را پدر زبان شناسی مدرن می دانند. سوسور سعی داشت علمی را

میشل کاکویانیس سه فیلم بر اساس نمایشنامه های اوریپید تولید و کارگردانی کرد: الکترا(5) (1961)، زنان تروا(6) (1971) ، افی ژنی(7) (1977). آخرین این ها ، افی ژنی که بر اساس نمایشنامه افی ژنی در اولیس اوریپید ، مخاطبانش را به چالش می کشد تا یک تراژدی باستانی و الگوهایی که ارایه می دهد را تحسین کند بجای آنکه آن را به عنوان یک داستان ساده ی قابل درک تبدیل کند. کاکویانیس مسائل را برای ما عجیب و

شهروند کیست؟
در کتاب سوم سیاست ارسطو برای فهم شهر رویکردی متفاوت را در پیش می گیرد. او دوباره این سوال را طرح می کند که شهر به واقع چه چیزی است، اما در اینجا روش او فهم و درک اجزایی است که شهر را می سازند، یعنی شهروندان. «بنابراین چه کس را باید بحق شهروند نامید و ماهیت

هدف شهر
ارسطو اثر خود «سیاست» را با تعریف موضوع آن، یعنی شهر یا اجتماع سیاسی، آغاز می کند. چنین آغازی مستلزم آن است که او هدف شهر را شرح دهد. (واژه یونانی شهر، polis است که به ما واژگان انگلیسی politic  و policy را می دهد).

تصویر: اسکندر(آلکساندر)
در مرز میان افغانستان و پاکستان، «کالاش»ها ساز خویش را در دستگاه نمادین تاریخی برآشفته و سردرگم و بازنوشته کوک کرده اند.
بازدید از دره دورافتاده چیترال در کوهپایه های هندوکش در مرز افغانستان، به یقین نقطه اوج دیدار غربی هائی است که همچنان دل به دریا می