امانوئل کانت با تمایز بین گزاره های تحلیلی و ترکیبی و شرایط متفاوت صدق این گزاره ها میراثی برای فلسفه باقی گذاشت که بحث و مناظره حول محور آن میراث به شکل گیری یکی از مهم ترین مناظره های فلسفه تحلیلی انجامید، مناظره ای بین کواین و کارناپ بر سر اعتبار گزاره های تحلیلی. کانت گزاره ای را تحلیلی می نامید که محمول آن شامل موضوعش باشد. این تعریف کانت از گزاره های تحلیلی تاثیر زیادی بر اثبات گرایان

«امر حاد واقعی امری فراسوی بازنمـایـی است، تنهـا از آن رو کـه در چارچـوب وانمایـی قـرار گرفتـه، در عرصـه ای که در آن حاملان بازنمایـی دیوانـه وار به سیلان می افتنـد، جنـون فروپاشـی ای کـه به جـای آنکـه بـرون - مرکزی باشـد، نگـاه خـود را به مـرکـز، به تکـرار ورطـه وار خـود می دوزد. حـاد واقـع گرایـی، همچـون فاصلـه گیـری درونـی از رویایـی که به مـا مجـال می دهـد تا بگوییـم کـه در حـال رویـا

این مقاله نخست در شماره‌ی چهارم انترناسیونال سوسیالیسم (بهار 1979) تحت عنوان «رفرمیسم ‘جدید’؟ نقد نظریه‌ی سیاسی نیکوس پولانزاس منتشر شد. امروز، در بستر جنبش ضدّسرمایه‌داری رادیکال‌شونده بسیاری از ایده‌های قدیمی به شرایط جدید باز می‌گردند. یک بار دیگر در مباحث مربوط به راهبردهای جنبش، به پولانزاس ارجاع می‌دهند و بسیاری از انتقاداتی که کالین بارکر مطرح‌شان کرد، همچنان مربوط هستند.

مقدمه: تاریخ اندیشه بی اغراق با یونانیان آغاز می شود. اندیشیدن و آن گونه که امروزه مرسوم است فلسفیدن، دغدغه یونانیان بود و حتی پیش از آن که سقراط دانش را عین فضیلت بخواند و فروتنانه خود را دانا به این دلیل که بر نادانی اش آگاه است بنامد، بسیاری از یونانیان در تلاش برای درک معنای هستی برآمدند. هراکلیتوس، پارمنیدس، زنون، تالس و بسیاری دیگر از پیشاسقراطی ها نخستین خشت های ساختمان بزرگ اندیشه را بنا

اکنون به سومین مسئله می رسم: تجزیه و تحلیل نویسنده ها از چهار «تکنولوژی سطح پایین تر» که به توانایی انسان ها برای تجسم جهان «به صورت اجتماعی» کمک کردند. WF تصدیق کردند که بسیاری از تکنولوژی ها غیر از آن هایی که به آن اشاره می کنند، را «به طور برابر» می توان «شرایط عملی سطح پایین تر برای ظهور جامعه شناسی» در نظر گرفت. شاید این حقیقت داشته باشد. اما هر قدر این شرایط سطح پایین تر

به ندرت پیش می آید که جامعه شناسان با علاقه و فعالانه به تاریخچه ی رشته ی خود بپردازند—چه رسد به تاریخچه ی پیش از پدید آمدن این رشته. این که گری ویکم و هری فریمنتل (که از این پس با WF  از آن ها یاد می شود) چنین می کنند، هم خوشایند و هم نیرو بخش است. حتی اگر هم جوانب استدلالات آن ها من را سر در گم کند، با آن ها در این که روایت های استاندارد جامعه شناسی از عمق تاریخی برخوردار نیستند

ویتگنشتاین شخصیتی منحصر به فرد و غیرمعمول داشت، تا حدی که بسیاری از افرادی که او را ملاقات کرده بودند درباره شخصیت او علاوه بر آرا فلسفی اش سخن گفته اند. به خصوص زمانی که در دانشگاه کمبریج بود، سخنان نوآورانه و روش تدریس غیرمتداول و روحیه اش همگی منجر به شکل گیری تصوری افسانه گونه از ویتگنشتاین شد. به عنوان مثال در سال 1932، کواین که در جوانی به وین رفته بود در نامه ای برای مادرش

شاید بتوان گفت که در عصر جدید، "بودلر" منتقد و شاعر فرانسوی، نخستین کسی بود که در نقد های مختلف ادبی و هنری خود، این سؤال را در اذهان مطرح ساخت که بالاتر از واقعیت عینی و محسوس، واقعیتی دیگر و فراعینی ممکن است وجود داشته باشد که چشم و دست فاقد توانایی درک و دریافت آنند. گر چه وی همچنین بر این باور بود که اثری که خارج از اختیار هنرمند به وجود می آید.

*مقدمه‌ی مترجم: متن کوتاه پیش رو، خوانش جان ریز از نقد لنین به جزوه‌ی جونیوس رزا لوکزامبورگ است که در آن می‌کوشد تا به اختصار لبّ مطلب انتقاد لنین به لوکزامبورگ را، که همانا عدم تمایزگذاری میان جنگ‌های رهایی‌بخش ملی و جنگ‌های امپریالیستی است، بیان دارد. برای اینکه توضیحی کوتاه در مورد جزوه‌ی جونیوس در اختیار داشته باشیم بد نیست مستقیماً از توضیحی که ویراستاران گزیده‌ی آثار لوکزامبورگ آورده‌اند و

نوشته حاضر در واقع نگاهی است به تفکر و فلسفه مدرنیسم که منجر به پیدایش هنر مدرنیسم با شاخصه ها و ویژگی های مخصوص به خود شد. در این تحقیق به مفهوم مدرنیسم در فلسفه، زیبایی شناسی از دیدگاه فلاسفه مدرن (کانت و هگل)، چیستی هنر مدرن و خصوصیات بازر آن و ریشه های پیدایش هنر مدرن و سیر تحول آن پرداخته می شود.

ویتگنشتاین تنها فیلسوفی نیست که در طول عمر خود به بازبینی آرای خود پرداخته است، ولی از آن رو که آرای ویتگنشتاین در دوره دوم فکری اش حاصل نقد و بازبینی آرای وی در دوره اول فکری اش و این بازبینی به انقلاب بیشتر شبیه است، از دیگر تغییر موضع هایی که نزد دیگر فیلسوف ها نیز متداول بوده، متمایز است. کتابی که مشخصه ی دوره اول فکری ویتگنشتاین است، رساله ی منطقی فلسفی است و

مقدمه‌ی مجله‌ی هات داک (HOT DOC): «اصلاح یا انقلاب؟» به زعم آلن وودز، مدت‌‌ها پیش این معمّا پاسخ خود را یافته است. این مسئله که روزا لوکزامبورگ یک‌صد سال پیش مطرحش کرد و چپ اکنون به خود اجازه می‌دهد که دوباره آن را به میان آورد، تا چه حد مرتبط با امروز است؟

سبک نوشتار ویتگنشتاین، به خصوص بعد از رساله منطقی فلسفی، یکی از دلایل اصلی وجود تفسیرهای بسیار متفاوت از نوشته‌های وی است. نوشته های منتسب به او پس از رساله منطقی فلسفی، یا حاصل یادداشت برداری دانشجویانش در کلاس درس بوده اند و یا متن هایی که ویتگنشتاین آنها را نوشته ولی از نظر خودش نسخه نهایی مطلوب چاپ نبوده اند. نوشته های موجز او نوعی گفت گو بین دو صدای

متن پیش رو ترجمه‌ی فصل دوم کتاب تأثیرگذار الساندرو دورانتی، زبان‌شناس برجسته‌ی ایتالیایی و استاد انسان‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا است با عنوان انسان‌شناسی زبان‌شناختی (1997) که یکی از مهم‌ترین و پایه‌ای‌ترین کتاب‌های مقدماتی در جهت شناخت زیرشاخه‌ی زبان‌شناسی در علم انسان‌شناسی است. دورانتی تألیفات و پژوهش‌های زیادی در رابطه با انسان‌شناسی زبان‌شناختی دارد که از آن میان می‌توان به از دستورزبان تا سیاست: انسان‌شناسی زبان‌شناختی در دهکده‌ای واقع در ساموآی غربی (1994)، واژگان کلیدی در زبان و فرهنگ (2001)، مدخلی در انسان‌شناسی زبان‌شناختی (2004) و کتاب راهنمای جامعه‌پذیری زبانی (2012) اشاره کرد.

پیوست: 

fasle 2, duranti.docx

نگاهی به سخنرانی میشل فوکو (دانشگاه بائیا، برزیل، 1976)؛ ترجمه نیکو سرخوش، افشین جهاندیده
ساختار «شبکه‌ای‌ِ قدرت»، موضوع سخنرانی‌ میشل فوکو (1976) در دانشکده‌ی فلسفه‌ی دانشگاه بائیای برزیل است. مسئله‌‌‌ای که به نظر می‌رسد بررسی‌اش هرگز نقطه‌ی پایانی برای فوکو ندارد. این‌بار وی می‌کوشد تا در این سخنرانی نشان دهد که «قدرت»، مقوله‌ای عقیم و از جنس نهی و بازدارنده نیست. آنهم  بر پایه‌ی بررسی‌ قدرت در عصر مدرن؛ به بیانی چنانچه در زیر خواهیم دید وی بر اساس تحلیلی از

تصویر: بنیامین
تا مدتها، ادبیات آلمان دنیای زندگی شهری را نادیده می گرفت و به جای آن وطن (Heimat) را ترجیح می داد که مترادف است با روستا ، دشت و صحرا و عشق بی آلایش.  می بایست تا آغاز قرن بیستم صبر می کردیم تا نویسندگانی همچون آلفرد دوبلین، توماس مان یا برتولت برشت عالم شهر را به راستی وارد ادبیات کنند و هنرمندانی همچون ژرژ گروز و اوتو دیکس همین راه را  در زمینه نقاشی پی گیرند. برلن،