مجری برنامه به دوربین خیره می شود. او می داند که برنامه اش تماشاچی بسیار دارد؛ واژه هائی که بر زبان خواهد آورد، مهم هستند. با اندکی خودنمائی، قیافه جدی به خود می گیرد و می گوید : «دستمزدها به آن سرعتی که بایست بالا نمی روند. چهل و پنج سندیکالیست اروپائی، نماینده ده ها میلیون کارمند، از این احساس کندی که خیلی ها نیز همین عقیده را دارند، خشمگین اند و زنگ خطر را به صدا درمی آورند. آنها خواستار پول

حزب کبکی (PQ)، استقلال طلب، که در سال ٢٠١٢ به قدرت بازگشت، دیری نپایید که رای دهندگان خود را ناامید کرد.  این حزب که مانند رقیب فدرالیست خود هوادار مبادله آزاد، ریاضت بودجه ای و بهره برداری نفتی است، کوشید تمایز خود را با ملی گرایی شدید فرهنگی، متمرکز بر دفاع از «ارزش های کبکی» نشان دهد.  آیا شکست آن در ٧ آوریل به معنی پایان پروژه جدایی طلبی در کبک است؟

مقدمه‌ی مترجم: در مقاله‌ی مفصّل پیش رو، آلن وودز به تفصیل و تفکیک، به بررسی نتایج انتخابات اخیر پارلمانی اتحادیه‌ی اروپا می‌پردازد و می‌کوشد تصویری اجمالی از وضعیت توازن قوا میان دو طیف احزاب چپ و راست- با انواع و اقسام گرایش‌ها از رادیکال گرفته تا میانه‌رو و محافظه‌کار- در کشورهای اروپایی به دست دهد تا بتوان به میانجی آن به درکی روشن از عرصه‌ی سیاست امروز اروپا نائل شد. هر چند وودز در