«ما نویسندگان، مردم ایران را با یکدیگر آشتى داده ایم، مصداق این ادعاى بسیار سنگین، ترکیب مثلث احمد محمود از جنوب ایران، ابراهیم یونسى از غرب ایران و محمود دولت آبادى از شرق ایران است.» این جمله را محمود دولت آبادى سالها پیش با آن لحن همیشگی در مراسم گرامیداشت احمدمحمود و در حضور ابراهیم یونسى گفته بود. نوجوان هفده ساله وقتى در سال۱۳۲۲ از بانه کردستان به دبیرستان نظام در تهران آمد،هنوز نمى

گفتى قبل از تئاتر یک حرفه اى یاد بگیر. نمى خواهم پس از مرگ دستم از قبر بیرون بماند که تو در هوس هنر مانده اى و به لحاظ اقتصادى زندگى  ات متزلزل است.گفتم: باشد.زورگویى ات چربید پدر جان! اما هیچ وقت از راه مهندسى شوفاژ زندگیم نچرخید. آن هم شوفاژ سانترال! امروز دیگر سیستم شوفاژها هم تغییر کرده است. دیگر از آن مهندسى چیزى در ذهنم باقى نمانده است. اگر الآن تئاتر تعطیل شود، حتى فکر تأسیس یک دفتر

لقب «بانوى قصه ایران» را پیشروترین منتقد و کارشناس ادبیات معاصر ایران، براى اولین بار درباره این بانوى فرهنگ ایران به کار برد و به قول قدما: انصاف را که این لقب نه حد اوست بلکه صرفاً «قصه نویس» دانستن خانم سیمین دانشور برخطاست. اهمیت نقش تدریس و خدمات دانشگاهى او در کنار ترجمه هاى شیوایش، به علاوه شخصیت گیرا و «کاریزماتیک» خاص او، چنان متمایزش مى کند که محدود ساختن او به یک عنوان

وقتى همه خوابند ، شاعر هفتاد ودوساله روزش آغاز مى شود. صبح او ساعت سه ، سه ونیم نیمه شب است . بیدار مى شود، چاى دم مى کند واگر قرار باشد برود مجله کارنامه، تا ساعت شش حتماً رسیده است. آنجا هم او چاى دم مى کند. آن وقت پشت میز کارش ، کنار پنجره اى که پیچک هاى ریز سبز از پشت آن بالا آمده، مى نشیند وبعد در خلوت ، با پاکت سیگارى که لحظه لحظه تهى مى شود شعرش را مى نویسد. شعر هم که ننویسد،