پالان‌دوزی، از مشاغل و حرفه‌هایی است که دیگر کمتر کسی را می‌توان مشغول به آن کار دید. در مازندران به‌دلیل محیط روستایی و جنگلی که حضور چارپایان در کارهای کشاورزی و... را ضروری می‌کند، هنوز به پالان تا حدودی نیاز است. بنابراین چند پالان‌دوز همچنان فعال‌اند. آنگونه که مصاحبه‌شوندگان به من گفتند، فقط دو نفر در نور و دو نفر در نوشهر این حرفه را زنده نگه داشته‌اند. اینها که در نور فعالیت می‌کنند

پیوست: 

تصاویر مربوط به آخرین پالان‌دوزهای مازندران.pdf

1. نمایشنامه­ی «سه خواهر»(1904) نوشته­ی آنتوان چخوف داستان مقطعی از زندگی سه دختر بازمانده از ژنرالی درگذشته را روایت می­کند: به ترتیب سنی، ماشا، اولگا و جوان­ترین آنها ایرنا، که با برادرشان، آندری در ملکی ییلاقی از یک شهرستان زندگی می­کنند. همگی باسواد، روشنفکر و زبان دان هستند، اما معلوم نیست فرانسه دانی آنان در این محیط روستایی به چه کارشان می­آید. پس از روی عادت یا به طریق اظهار فضل در میان

سی‌امین نشست از «یکشنبه‌های انسان‌شناسی و فرهنگ» در روز 18 خرداد ماه 1393 و در مرکز مشارکت‌های فرهنگی هنری شهرداری تهران برگزار شد. در این نشست که با سخنرانی سیف‌الله شکری (پژوهشگر موسیقی و سازنده ساز)  درباره «تحولات سازهای ایران در 200 سال اخیر» و حامد جلیلوند (کارشناس ارشد انسان‌شناسی و مدیر صفحه صدا و موسیقی انسان‌شناسی و فرهنگ) درباره «عوامل فرهنگی موثر بر رد و پذیرش

در ساحل سیترای نوشهر،  یک دستفروش هندی توجهام را جلب کرد. مرد میانسالی با چهره‌ای تیره که مودبانه به مردمی که برای پیک نیک و شنا در کنار ساحل و در جمعهای کوچک خانوادگی و دوستانه نشسته بودند، نزدیک میشد. میپرسید دوست دارند از صنایع دستی هندوستان بخرند و پس از رد درخواست، تشکر میکرد و میرفت. برخلاف دستفروشهای سمج و مُصری بود که تا به حال دیده بودم. به فارسی خوب مسلط بود، همین