نمایشنامه ی "عیش و نیستی"  با ترجمه ی بسیار شیوای دکتر ابوالحسن نجفی، تنها اثری است از تیری مونیه که تاکنون به فارسی ترجمه شده. این نمایشنامه اثری گروتسک محسوب می شود: زیرا فاجعه‌ی تراژیک نابودی خودخواسته‌ی بشر، در عمق محتوا، با طنزی مفرّح و خنده آور در ساختار و قالب آن، در هم آمیخته؛ آنهم با زبانی مطایبه آمیز، و شخصیت هایی جذاب که در نتیجه ی اعمال تک‌بُعدی آنها، تمامیِ ابعادِ مختلف مدرنیسمِ قرن بیستمی مطرح و به سخره گرفته می شود:

مقدمه: تاریخ اندیشه بی اغراق با یونانیان آغاز می شود. اندیشیدن و آن گونه که امروزه مرسوم است فلسفیدن، دغدغه یونانیان بود و حتی پیش از آن که سقراط دانش را عین فضیلت بخواند و فروتنانه خود را دانا به این دلیل که بر نادانی اش آگاه است بنامد، بسیاری از یونانیان در تلاش برای درک معنای هستی برآمدند. هراکلیتوس، پارمنیدس، زنون، تالس و بسیاری دیگر از پیشاسقراطی ها نخستین خشت های ساختمان بزرگ اندیشه را بنا

گفتى قبل از تئاتر یک حرفه اى یاد بگیر. نمى خواهم پس از مرگ دستم از قبر بیرون بماند که تو در هوس هنر مانده اى و به لحاظ اقتصادى زندگى  ات متزلزل است.گفتم: باشد.زورگویى ات چربید پدر جان! اما هیچ وقت از راه مهندسى شوفاژ زندگیم نچرخید. آن هم شوفاژ سانترال! امروز دیگر سیستم شوفاژها هم تغییر کرده است. دیگر از آن مهندسى چیزى در ذهنم باقى نمانده است. اگر الآن تئاتر تعطیل شود، حتى فکر تأسیس یک دفتر