زمانی را که یک ساله بودم به یاد دارم. اتاقی را که درش می خوابیدم، سالن ناهارخوری و گهواره ی من در گوشه ای چسبیده به دیوار. جلویش یک تخت بزرگِ چوبی جایی که مادربزرگم رویش می خوابید. همینطور یک کاناپه یادم هست که در همه ی زندگی همراهی ِمان کرد. روکشِ دسته ی این کاناپه متلاشی شده و ساختارِ چوبیش پیدا بود.

بدن، کالبدی مادی است که به فضای «هویت» امکان می دهد. این هویت نیز خود به صورتی ترکیبی از مجموعه ای از هویت ها  قابل تعرف است: هویت شخصی ( که بیشتر روان شناختی است)،  فردی ( که بیشتر فلسفی است)، فرهنگی (که بیشتر انسان شناختی است) ، اجتماعی (که بیشتر جامعه شناختی است) . البته ما این زنجیره را می توانیم  تا بی نهایت ادامه دهیم و به بدن هایی نشانه وار، نمادین؛ خیالین،  استعلایی، فرافیزیکی و

اصل پانزدهم قانون اساسی کاملا روشن است و نمی تواند محل مناقشه باشد ، شاید لازم باشد ابتدا اصل را بخوانیم :«زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبانهای محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‏ های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است. »

تصویر: اسکویی
" این کاری نیست که من بایستی بدان مشغول می شدم". مهرداد اسکویی می گوید، پرسه زدن میان دسته  ی انبوهی از کارت  پستال های تاریخی و قدیمی کاهی رنگ، متعلق به نجیب  زادگان ریش بلند قاجار، انقلابیون سبیل دار، زنان محجبه و درویشان کوچه  گرد. اسکویی از مستند سازان