نخستین نسل از پژوهندگان دانشگاهیِ ادبیات در ایران به لحاظ ویژگی‌های علمی، فرسنگ‌ها با ادبیات‌پژوهان جوان امروز فاصله داشته‌اند. آنها غالباً به سائقۀ علاقه، استعداد و هوششان وارد این حوزۀ شده‌ و به گواهی آثار و اخبارشان جز تسلّط بر زبان فارسی و عربی و در حافظه داشتنِ بسیاری از متون و تبحّر در خواندن و شناختن نسخه‌های خطّی و برخورداری از فصاحت و بلاغتِ گفتاری و نوشتاری و دردمندِ ادبیات بودن، شعری هم

درآمدی بر اقتصاد شهری نوشتۀ سعید عابدین درکوش
مقدمه: بنابر گستره و وسعت رویکردهای نظری در اقتصاد و اینکه چگونه بتوان آن ها را در جوامع شهری به کار گرفت، این نیاز احساس شد که درآمدی به اقتصاد شهری به منظور بررسی مسائل اقتصادی شهرها هم از لحاظ نظری و هم از نظر کاربردی به رشته تحریر درآید. در اقتصاد شهری

پیوست: 

بر اقتصاد شهری.docx

«پاسخ به پرسش های نشریه  Le Monde des debas (دسامبر 1999)»، ترجمه امیر هوشنگ افتخاری راد
معمولاً «حیرت» زمانی پدیدار می‌شود که ساختارهای معمول و متعارف اندیشه، از عهده‌ی درک امر تناقض‌آمیز برنیاید؛ به بیانی آن هنگام که «پرسش» به معنای واقعی آدمی را درگیر خود کند: بی‌طاقت و درمانده در برابر یک ساحتی بودن روش به کار گرفته‌ی اندیشه. در چنین لحظاتی

تصویر: پیرزاد
«مثل همه عصرها» نوشته‌ی زویا پیرزاد و «حتی وقتی می خندیم» اثر فریبا وفی، هر دو در دهه‌ی 70 و با فاصله هشت سال از هم منتشر شدند. در اینجا قرار است نگاه مختصری به هر دو کتاب بیاندازیم تا ببینیم تصویر زنی که از لابه لای صفحات این دو کتاب بیرون می آید، چه زنی است؛ زندگی اش چطور است و آرزو هایش چیست. آیا روایت با واقعیت جامعه‌ی ایرانی همخوانی دارد؟