مقدمه
یکی از نقایص عمده شهرسازی معاصر جهان سرسپردگی بیش از حد آن به نیازهای حرکت سواره و غفلت از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده و حرکت پیاده است. در روال رایج شهرسازی ایران نیز نوعی غفلت و بیتوجهی نسبت به موضوع حرکت پیاده و فضاهای پیاده یا «پیاده راهها» هم در عرصه نظری و هم در عرصه عملی به نحوی بارز مشاهده میشود.