مقدمه کتاب: در سال 1357 و با پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار دولت جمهوری اسلامی، سینما نیز چون سایر حوزه­های فرهنگی ابتدا مورد نقد جدی و محکم دولت مردان قرار گرفت و سپس برای گذراندن دوره­هایی از رکود و بی مهری، با ذوق هنری برخی از مدیران مجددا به کانون توجه بازگشت. در همان سال­های آغازین انقلاب، نیروهای جوان و پرشور انقلابی برای احیای سینما، سعی در تعریف و ایجاد سینمای اسلامی / انقلابی کردند و با این رویکرد به تشکیل حوزه هنری در کنار وزارت ارشاد که متولی اصلی این حوزه محسوب می شد، اقدام کردند، بر همین اساس بسیاری از فیلم سازان و دفاتر فیلم سازی که در گذشته به این کار مشغول بودند، از تولید فیلم باز ماندند و دولت مستقیما به عنوان محور اصلی سینما قرار گرفت، اتخاذ سیاست­هایی از قبیل محدود کردن ورود فیلم­های خارجی، حذف عوارض سنگین از فیلم­های داخلی، ممنوعیت استفاده از ویدئو مگر در موارد خاص، جمع کردن ویدئو کلوپ­ها  همگی دال بر حمایت قوی دولت از این حوزه فرهنگی بود، دوره­ای که از آن با عنوان سینمای گلخانه­ای    می­توان یاد کرد، اما تدوام سیاست­های سینما در سال­های بعد و خصوصا اکنون موجب ضرر و زیان­هایی برای سینمای کشور شده است. وزارت فرهنگ و ارشاد و به تبع آن معاونت سینمایی که طبق قانون، تصدی سیاست گذاری کلان بر سینمای کشور، نظارت بر ساخت و اکران فیلم و اعطای مجوز برای تولید و تجهیز سالن­های سینمایی را بر عهده داشته و دارد نتوانسته با قاطعیت مدیریت کند. 

    سینمای ایران در بعد از انقلاب کماکان با بحران توسعه مواجه بوده است، از چهار عامل توسعه (مدیریت، نیروی انسانی، منابع و دانش فنی) بحران مدیریت، مشهودترین و بیشترین تاثیر را بر سایر عوامل داشته است، فقدان برنامه­ریزی دراز مدت یا اصلا بی­برنامه بودن در حوزه مدیریت، بیشترین لطمه را طی سی سال اخیر بر سینما گذاشته است، در طی این سال­ها هم چنان دور هم هستیم، سینمای ما هم مثل خودروسازی­مان، موتور پیکان را بر می­داریم و بر اتاق پژو سوار می­کنیم و ایرانی سوار خودرویی می شود که نه پیکان است نه پژو، قدری از پیکان فراتر و بارها از پژو فروتر ...

کتاب " سینمای فرسایشی –  خانه ی نمایشی " دیباچه ای جامعه شناسی بر سینمای خانگی در ایران می باشد که در 5 فصل و 280 صفحه چاپ و در بازار عرضه شده است که فصول آن شامل

فصل اول : شامل کلیات و پیشینه تاریخی تحقیق ( تحقیقات داخلی و تحقیقات خارجی ) می باشد .

فصل دوم : شامل بررسی جامعه شناسی هنر ، نحوه ورود جامعه شناسی و جامعه شناسی هنر به ایران ، نگاه اجمالی به مکاتب فرانکفورت و شیکاگو و بررسی هنر از منظر جامعه شناساسانی مانند : والتر بنیامین (Walter Benjamin ) ، هربرت مارکوزه (Herbert Marcuse  ) ، یورگن هابرماس     (Jürgen Habermas  ) ، پل میشل فوکو ( Paul Michel Foucault ) ، ژان بودریار      (Jean Baudrillard  ) ، پیربوردیو ( Pierre Bourdieu ) ، هربرت شیلر                  (Herbert Schiller ) و رابرت دال (Robert Dahl  ) می باشد .                                 

فصل سوم : شامل بررسی سینمای ایران با نحوه حضور دولت ، جایگاه آن ، وزرای ارشاد و معاونین سینمای ایران بعد از انقلاب ، تعریف سینمای ملی ، الگوی مصرف ، آمار تماشاگران ایرانی و تاثیر سانسور در سینمای ایران می باشد .                                                                                             

فصل چهارم : تاریخچه نمایش خانگی در جهان ( شامل بازار امریکا و اروپا ) و عوامل موثر نمایش خانگی در ایران در قبل و بعد از انقلاب ، نشانه شناسی شبکه نمایش خانگی ، رفتار مخاطب خانگی ، تاثیر تلویزیون در میزان فروش بلیط سینمای جهان سوم و ایران را بررسی می کند .

و فصل پنجم: علاوه بر جمع بندی و نتیجه گیری و آسیب شناسی دیدن فیلم در خانه ، متغیر های سینماگریزی شامل : در آمد و صرفه اقتصادی سینما رفتن ، تعداد و کیفیت سالن های سینما ، به روز نبودن موضوعات فیلم ها ، گرانی بلیط : قیمت شناور ، سدی برای ریزش مخاطب ، وجود گیرنده های مدرن خانگی ، شرکتهای پخش سی دی های فیلم ها ، جنبه های آسیب شناختی در خانه فیلم دیدن ، قاچاق سی دی و عرضه فیلم در سوپر مارکت ها و باید ها و نبایدهای سینمای ایران بررسی شده است .

تحقیق و تالیف : مهدی امیری مطلق -  شهرام طهماسبی - ناشر : انتشارات نقش گستران بهار – سال انتشار : خرداد 1392

دوست و همکار گرامی

چنانکه از مطالب و مقالات منتشر شده به وسیله «انسان شناسی و فرهنگ» بهره می برید و انتشار آزاد آنها را مفید می دانید، دقت کنید که برای تداوم کار این سایت و خدمات دیگر مرکز انسان شناسی و فرهنگ، در کنار همکاری علمی،  نیاز به کمک مالی همه همکاران و علاقمندان وجود دارد. برای اطلاع از چگونگی کمک رسانی و اقدام در این جهت خبر زیر را بخوانید

http://anthropology.ir/node/11294