تا پیش از سدهی اخیر، ایران کلیتی بود فرهنگی با رنگین کمانی از خردهفرهنگهای قومی و مذهبی و زبانی که در آن بیشترْ ویژگیهای توزیع جغرافیایی، هویت افراد و گروهها را تعیین میکرد. هویت اساسن مفهومی بود که با «مکان» پیوندهای نزدیک داشت. هر فرد خود را جزیی از اجتماع محلی میدانست و در این میان ویژگیهای متنوع فرهنگی و زبانی قومیتها، دارای نقش و جایگاه اساسی در تعیین هویت اجتماعی فرد بود.