سیاستهای دولتی، عملکرد بخش خدمات اجتماعی و درک عمومی  در مورد مهاجرین و اقلیتهای قومی شهر لندن بر پایه این تصور بوده که این قشر متشکل از جماعتهای گسترده و سازمان یافته افریقایی-کاراییبی و جنوب آسیایی می باشد که عمدتا از مستعمرات انگلستان و یا کشورهای مشترک المنافع به این کشور آمده اند. اما امروزه بریتانیا با نوعی "فوق تکثر" توصیف می شود، که عرصه سیاست گذاری و تحقیق را به چالش کشانیده است.

پیوست: 

2013-09-06.docx

*مقدمه‌ی مترجم: مقاله‌ی پیش رو، که به قلم یکی از تاریخ‌نگاران مشهور تاریخ قرن بیستم فرانسه نگاشته شده، هر چند سعی دارد صحبت از «می 68» و میراث‌داران آن را با نگاهی تردیدآمیز نسبت به دستاوردهای جنبش روایت کند، اما خود از تردید و دودلی در ارائه‌ی همین روایت رنج می‌برد. ژیلدا یک‌جا از نامربوط بودن مطالبه‌ی «بدیل» به واقعیات در جهان لیبرال/نولیبرال کنونی می‌گوید و جای دیگر از «امید» به الگوگیری‌

دیوید جیمسون: اساساً عصر جنبش‌های توده‌ای چه عصری است؟
جان ریز: این عصر صرفاً توصیف‌گر الگوی مبارزة طبقاتی از زمان نقطة عطف تظاهرات ضد-سرمایه‌داری سیاتل در 1999 به بعد است. پس از آن زمان، الگوی بسیج مردم شامل اعتراضات گستردة خیابانی به عنوان خصلت اساسی سیاست رادیکال می‌شده که به طور چشم‌گیری در واکنش به جنگ در افغانستان و عراق بوده اما منحصر به آن نشده است.

چکیده:توماس هابز فیلسوف بریتانیایی در زمان شورش «الیور کرومول» بر علیه سلطنت چارلز می­زیست و این واقعه در آراء سیاسی او تاثیر زیادی گذاشت.  اما در زمینه مابعدالطبیعه بیشترین تاثیر را از گالیله و هاروی که معاصر او بودند، پذیرفته است. از آثار او می­توان به لویاتان، عناصر قانون طبیعی و سیاسی و عناصر بنیادین سیاست اشاره کرد.