این مقاله تلاشی است در جهت ارایة الگویی مناسب برای تحلیل گفتمان ادبی. در واقع، ما با تکیه بر رویکردی نشانه- معناشناختی و پساساختگرا نشان می‌دهیم که در صورت بکارگیری دید‌گاهی پدیداری در هنگام مطالعة نشانه می‌توان همة زوایای حضور زندة آن را مورد مطالعه قرار داد. تجزیه و تحلیل شعر "ققنوس" نیما تأکید بر این نکته

پیوست: 

Neshaneshenasi- 12 Dey 89 - Nezam Taneshi.doc

مروری بر سفرنامه سیاحانی که سال‌ها پیش از حوالی دریای خزر گذر کرده‌اند: گیلان، مازندران و گلستان قرن‌ها پیش چگونه بوده‌اند
خطۀ خوش شمال، از قدیم مقصد بسیاری از سیاحان و مسافرانی بوده که رنج سفر به این دیار را تاب آورده‏ اند. یکی از مسافران این خطه، شاه عباس صفوی بود که نزدیک به 500 سال پیش تنها شاهراه این سرزمین را بنا کرد؛ شاهراهی که امروز از آن تکه سنگی هم باقی‏ نمانده است.

پیوست: 

به شمال قديم.doc

(تصویر: آرامگاه شاه رضاکیاسلطان
در هر کتابی که درباره مازندران و تاریخ و جغرافیایش می خواندم، نام ناتل به چشم می خورد. برای همین بالاخره دوچرخه ام را سوار شده و راه افتادم به سوی این روستا. آقای اعلاء، یکی از همکاران قدیمی ام در دانشگاه مازیار، خانمش اهل این روستا است و بنابراین طبق قرار قبلی منتظرم بود. ناتل کنونی روستایی است کوچک در هشت کیلومتری جنوب شهر نور با ارتفاع بین 70 تا 80 متر بالاتر از سطح آبهای آزاد و حدود 20

چکیده:هدف از ارایه این مقاله شناخت عناصر کالبدی و عملکردی گورستانهای نواحی مرکزی استان مازندران در دوره معاصر با نگاهی به جایگاه قبور شهداء در وضع موجود است تا دیدگاه های افراد بومی منطقه مازندران نسبت به متوفیان به ویژه شهداء بررسی و ارزیابی شود.

پیوست: 

Gorestanhaye mazandarn.pirzad.92.doc

سید شیرسوار، پسوند و شهرت خانواده ای نسبتاً بزرگ از سادات موسوی روستای خوریه (در هشت کیلومتری جنوب شهر نور و در کنار روستای ناتل) است. سید احمد و سید عبدالله، فرزندان سید میراسماعیل بن میربابا ابن سید میرعباس ابن سید هادی ابن سید احمد موسوی بودند که با چند نسل به امام موسی منتسب می شوند (بر اساس شعری که شاعری محلی متخلص به ترخان برای ایشان سروده شده است) (1). سید عبدالله فرزندی نداشت

در هنگام انجام کار مردم نگاری درباره یکی از روستاهای شهرستان نور متوجه شدم مردم نور و کجور و بلده در گذشته برای رفتن به تهران، از مسیری می رفتند که برخلاف دیگر مسیرهای مال رو (همچون راه شاهی لاریجان که به جاده هراز تبدیل شد)، متروک ماند. البته هنوز برخی از عشایر منطقه از بخشهایی از آن استفاده می کنند. این جاده از بلده به یالرود، از آنجا به پاکبود، گردنه قو، سرخک، دشت سفیداب، دشت یونزا، تنگه

پیوست: 

مربوط به راه قدیمی بلده به تهران در وب سایت انسان شناسی و فرهنگ.pdf

لَفور (Lafur)، تعدادی روستا در شهرستان سوادکوه مازندران را شامل می شود که در غرب شیرگاه قرار دارد. شیرگاه در کنار پل سفید، زیرآب و آلاشت، از بخشهای چهارگانه سوادکوه به حساب می آید که البته چند روزی است خودش تبدیل به مرکز شهرستانی جدیدالتأسیس به نام «سوادکوه شمالی» شده است. دامداران لفور هر یک عموماً دارای چندین مرتع در نقاط مختلف هستند. بخشی از این مراتع در محدوده اطراف آلاشت قرار دارد

پیوست: 

مربوط به گو همرا.pdf

چکیده: هدف از ارایه این مقاله بررسی رابطه انسان و معماری (خانه و مسکن) در خانه مکرمه قنبری نقاش خودآموخته بابلی است که بخش زیادی از خانه خود را در روستای دریکنده بابل با نقاشی هایش زینت داده است. او در نقاشی های دیواری منزلش سرگذشت زندگی خود را به صورت تمثیل وار و گاها نمادین بیان کرده است.

پیوست: 

مربوط به مقاله نگاهی انسانشناختی به معماری خانه مکرمه قنبری شهرستان بابل نوشته احمد پیرزاد در وب سایت انسان شناسی و فرهنگ.pdf

کرانه باختری دریای مازندران یا کاسپین، تا پیش از حمله مغول تاپورستان با تبرستان نامیده می شد؛ چنانکه در سکه های به دست آمده سده های دوم و سوم هجری این سرزمین به خط پهلوی تاپورستان ذکر شده است. همراه با حمله مغول در قرن هفتم نام تبرستان از رواج افتاد و کلمه مازندران به معنی بخشی از تبرستان یا توابع آن به کار رفته است.

دشت فریم یکی از قسمت های مهم دودانگه ساری به شمار می رود که از این شهر در منابع تاریخی کهن به نام پَریم یا جبال قارن یاد شده است. در عصر اسپهبدان وقایع و رویدادها و فراز و فرود‌های فراوانی به خود دیده است. ابن اسفندیار تبرستان را به ارتفاعات البرز و نواحی جنوبی دریای مازندران محدود دانسته است. وی در بیان نامه تنسر به طور جزیی تر از رویان، رستمدار، مازندران، فرشوادگر،

در یک نگاه فنی، قطعه چهار بزرگراه تهران – شمال (حدفاصل مرزن آباد –چالوس) بخش کوچکی از یک طرح توسعه ای است که در پاسخ به نیاز تسهیل در حوزه حمل و نقل بین شهری اجرا و در حال حاضر به بهره برداری رسیده است. اما در یک برداشت انسان شناختی و بر اساس معیارهای رمزگانی متوجه می شویم که همین بزرگراه چگونه به گفتمان روزمره راه می یابد و به امری فرهنگی تبدیل می شود.

بر اساس منابع مکتوب تاریخی و جغرافیایی، یکی از شهرهای مهم قرون اولیه اسلامی در طبرستان، شهر ترنجه بوده است. این شهر که در متون  به نام های گوناگونی نظیر بُرجی، تُرَنجی، تُرجی، تَریجی، تورانجیر و تژیر اشاره شده، مابین شهرهای مامَطیر (بابل کنونی) در جنوب، میله (آمل) در غرب و سارویه (ساری) در بخش شرقی در منطقه جلگه ای قرار داشته است.

تصویر: میدان ورودی شهر امیرکلا
بیشتر شهرهای گردشگرپذیر در دنیا و حتی ایران، دارای نماد یا نمادهایی هستند که گردشگران با ایستادن در کنار آنها و عکس یا فیلم گرفتن، خاطرات شان را ثبت و ضبط می کنند. گردشگران در تهران می توانند با ایستادن در کنار برج آزادی، کاخ های دوره قاجار و پهلوی و دیگر بناهای این شهر، خاطرات شان را ثبت کنند. در اصفهان با ایستادن در میدان نقش جهان، کنار پل های ساخته شده بر روی زاینده

(تصویر: پارک جنگلی کشپل شهرستان نور)
چکیده
دنیای صنعتی امروز سبب شده تا انسانها، برای رهایی از هر نوع تنش و فشارهای روحی و روانی و برای دستیابی به آرامش درونی، به دامان طبیعت پناه ببرند و به این وسیله انرژی از دست رفته خود را دوباره بدست آورند. زیرا انسانها به طور ذاتی دوست دارند به اصل و

قدیمی ترین متنی که از این منطقه به نام "محمودآباد" یاد می شود، مربوط به "سفرنامه شمال" اثر "چارلز فرانسیس مکنزی"، اولین کنسول انگلیس در شمال ایران است. این سفر در سال 1274 ه.ق روی داده است (مکنزی 1359: 77). میرزا ابراهیم (1276-1277ه.ق) نیز در سفرنامه خود از محمودآباد نام می برد ولی آن را کوچکتر و کم جمعیت تر از سُرخ رود می بیند (میرزا ابراهیم 2535: 133). از طرفی دیگر در کتابی که به

 (تصویر: سقانفار روستای سمناکلا. عکس از مجید جعفری)
چکیده
طبیعتاً در زادبومی که آب مهمترین مسأله برای سکنی گزیدن آن به شمار می رود، آیین مردمان آن نیز با مراسم و آداب طلب آب از ایزدِ حامی مشغله های معیشتی، رابطه تنگاتنگی دارد. در ایران از کهنترین زمان تا به امروز، به خاطر شغل عمده سکنه این فلات که همانا برزیگری،

دره سه هزار در کنار دره دو هزار، یکی از دو دره گردشگر پذیری است که مسیرشان از شهرستان تنکابن و شهر خرم آباد آغاز شده و در روستای «درازلات»، از یکدیگر جدا می شوند؛ دره دوهزار به سمت جنوب غربی و دره سه هزار به سمت جنوب ادامه می یابد. روز پنجشنبه هفته گذشته (4 آبان 91) با چند تن از دوستان قرار شد مسیر دره سه هزار را تا انتها ادامه دهیم. یکی از دوستان که اصالتاً طالقانی است، با کوههای منطقه

چکیده
هنگامی که افراد و گروههای انسانی در فضایی گرد هم جمع می شوند و نیاز به برقراری ارتباط می یابند  فضا را مطابق ذهنیت و عمل خود تغییر داده و نشانه هایی را  بر آن افزوده یا از آن حذف می کنند. این فرایند نشانه گذاری نوعی تفکیک و تمایز ایجاد کرده و مرزهایی انسان ساخت میان این

پیوست: 

maghale.docx

مسجدجامع آمل در کاردگر محله یا محله مسجد جامع آمل واقع است .این بنا دارای چند دسترسی اصلی و فرعی است. خیابان مهدیه و انقلاب مسیرهایی هستند که این بنا را به خیابان شهید بهشتی مرتبط و خیابان هفده شهریور آن را با میدان 17 شهریور در میدان اصلی شهر، متصل می سازد.

پیوست: 

جامع شهر آمل تاریخچه ساخت و ویژگی های معماری.doc

اواخر تیرماه بود که به دعوت یکی از دوستان، قرار شد همراه تور مسافرتی به تنگه واشی بروم. از مازندران به تهران رفته و به دیگر اعضا و سرپرستان تور پیوستم. راه افتادیم به طرف تنگه واشی. از مسیر فیروزکوه، پیش از آنکه وارد شهر فیروزکوه شویم، وارد جاده­ای فرعی در سمت چپ شدیم تا به سمت تنگه واشی برویم. ورودی همین جاده، خودروی نیروی انتظامی جلوی اتوبوس­مان را گرفت و اجازه رفتن نداد. می­گفتند چون

شهرداری رویان با همکاری نهادها و موسساتی همچون موسسه فرهنگی پارپیرار و دانشگاه مازیار، در روز هفتم شهریورماه اقدام به برگزاری جشن خرمن نمود. اصلاً انتظار برگزاری چنین مراسمی را نداشتم. در چنین شهر کوچکی، مراسمی با این شکوه خیلی جلب نظر می نمود. همین بود که حتی بر خلاف انتظار مسئولین، جمعیت چند هزار نفری شرکت کرده بودند. توصیف کوتاهی از برنامه های این مراسم را در اینجا در قالب یک

وجه تسمیه: در مورد وجه تسمیه شهر آمل مورخان همچون پیشینه بسیاری از شهر ها دست به دامان شخصیت های کهن و اساطیری ایران می شوند و این اساطیر که غالباً در داستان های ایرانی به صورت نخستین آغازگران و پدیدآورندگان وقایع ظهور می نمایند، به طور مثال حمداﷲ مستوفی سابقه ی آمل را به دوران پیشدادی می رساند و موسس و بانی این شهر را تهمورث دیوبند معرفی می کند. و ابن خردادبه آمل را پایتخت دنیای مسکون از زمان

پیوست: 

Mazandaran - Joghrafiyaye tarikhi 3- 27 shahrivar 91.doc

اگر فرض را بر آن نهیم که تبرستان از شمال به دریا از جنوب به کوههای شمال ایران از غرب به گیلان و از شرق به گرگان می رسد، حد فاصل بین رود هزار تا گیلان را رویان می نامند. که گویا قدیمترین اشارات به این نام در زامیادیشت (سرود دینی ایرانیان و چکامه رزمی بین ایرانیان و تورانیان)بوده به نام راوی دیتا « Raoidhita» یعنی کوهی که رنگ آن به سرخی می زند. در بندهشن فصل 12- فقرات 27 و 2(کتاب دینی و

این منطقة بخشی از یک منطقه بزرگ است که در دوران مختلف به نامهای مازنــدران، طبرستــان و گاهی هم رویــان موسوم بوده است. نخستین اطلاعات ما از منطقه در جنوب دریای مازندران از نوشته های بازمانده چندین تن از جغرافی نگاران و تاریخ نویسان و دانشمندان انیرانی بویژه یونانی مانند، هرودوت، استرابن، گزنفون، بطلمیوس، پلوتارک، دیودوُر، آریان و کنت کورث به دست می آید (مهجوری،1381: 20). همه