در مطالب پیشین یادآور شدیم که منطقة البروج در هزاره چهارم پیش از میلاد، با چهار نقطه ی کاردینالی ثور (گاو) برابر با اعتدال بهاری؛ اسد (شیر) برابر با انقلاب تابستانی؛ عقرب (کژدم) برابر با اعتدال پاییزی و دلو (آب ریز) برابر با انقلاب زمستانی دانسته می شد. آثار نوشتاری و آیکون های نجومی بدست آمده از مصر و میان رودان در این زمان با این تقسیم بندی منطبق است.  در آثار به دست آمده از

اسطوره  وقتی نامگذاری شد که وضعیت آن مورد مباحثه و کارکرد آن مورد سوال قرار گرفت. چالش در طول قرن ششم قبل از میلاد آغاز شد و خیلی زود یک واکنش دوگانه از سمت کسانی که می خواستند جایگاه اسطوره را حفظ کنند، به بار آورد. از یک سو، تراژدی نسخه های قدیمی اسطوره ها را از لحاظ  آرمان های جدید شهر مجددا تفسیر کرد و از طرف دیگر، تمثیل تحت سطح نگران کننده روایت، حقیقتی سازگار با عقاید جدید

در توضیح ماه خرداد، جوزا مختصری از چگونگی شکل گیری و  تحولات منطقة البروج آوردیم.  گفتیم که با توجه به پژوهش هایی  که درباره کهن ترین نمونه های مرتبط با منطقة البروج صورت گرفته است، گویا منطقة البروج در آغاز (حدود 6000 پ.م.) تنها چهار صورت فلکی منطبق بر اعتدالین و انقلابین داشت و با چهار صورت فلکی جوزا (دوپیکر) برابر با اعتدال بهاری؛ سنبله (خوشه) برابر با انقلاب تابستانی؛ قوس (نیمسب)

بررسی نظام نمادین نجوم کهن و آیین ها و اسطوره های وابسته به آن در کل فرهنگ های جهان از جمله مباحث مهم حوزه های اسطوره شناسی، هنر و مطالعات فرهنگ است. پیش از انقلاب کوپرنیکی این نظام تسلط جدی بر حوزه علم ستاره شناسی و نجوم داشت و پس از آن گرچه این علم تحولی عظیم یافت اما باورهای مرتبط با این نظام نمادین هنوز هم در فرهنگ ملل گوناگون ماندگاری خود را نشان می دهند. بررسی اسطوره ها و باورهای