رؤیای پر هیاهوی نور و تصویر؛ رؤیای خیابان‌های آکنده، خودروهای پرسرو صدا و جوانان پرنشاط و شادانی که کوچه‌ها و پیاده‌روهای شهرهای بزرگ را آکنده‌اند. رؤیای موسیقی طنین‌انداز و خنده‌هایی که بر صورت هایی باز و زیبا می شکفند و مردمانی که مغرور از پیروزی خود، به قهرمانانشان، به نمایش بزرگ انسجام و پیشرفت و هماهنگی ورزشکارنشان افتخار می کنند. رؤیای ما که خود را، نه تنها برابر،‌ که برتر و توانمندتر از بزرگان ورزش جهان می بینیم. رؤیای ما که تصور می کنیم پیروزی ها و کامشادی ها تنها به اراده و خواست قدرتمند ما بستگی دارد: کافی است باور داشته باشیم و اراده کنیم تا تمام درها برویمان باز شود و سالها تجربه و انباشت میلیونها ساعت تمرین، از خود گذشتگی و هماهنگی میان دیگرانی که به رزمشان رفته‌ایم را دود کنیم و به آسمان بفرستیم تا خود را بر بالاترین سکوها ببینیم و از این همه نیکبختی بر خود ببالیم: اما، رؤیایی که ناتوان از گذار از مرزهای خواب و خیال، بیداری نابهنگام و تلخکامی را به همراه دارد.