ارمنیان در حوالی قرن دهم هجری/ هفدهم میلادی به ادبیات عاشقی روی آوردند. اما موضوع جالب توجه آن است که اولین نمونه‌های شعر عاشقی، در نواحی ارمنی‌نشین خارج از سرزمین ارمنستان و بدون شک، تحت تأثیر عاشق‌های ترک زبان به وجود آمدند. تا به امروز، محققان ارمنی در این موضوع اتفاق نظر دارند که ادبیات عاشقی ارمنی ابتدا در جلفای اصفهان و بلافاصله بعد از کوچ ارمنیان از جلفای ارس به

تصویر: آکچام
موضع رسمی ترکیه در انکار نژادکشی ارامنه در سال‌های جنگ جهانی به جای خود باقی است، امّا فضای رسانه‌ای و روشنفکری ترکیه بی‌تردید تغییر کرده است. اکنون در مطبوعات ترکیه درباره قتل‌عام ارامنه صحبت می‌شود؛ روشنفکران دموکراسی‌خواه تُرک، به مسأله آگاهند و خواهانِ به رسمیت شناخته شدن نژادکشی از سوی دولت‌شان و پوزش از ارامنه هستند. در این دگرگونی، نوشته‌های تانِر آکچام، جامعه‌شناس و تاریخ‌نگار

فوریه سال میلادی جاری یکی از مشهورترین شاعران معاصر ارمنستان با زندگی وداع گفت. او به نسلی تعلق داشت که افق‌های جدیدی در برابر شعر ارمنی گشودند. نوروان، شاعر ارمنی-ایرانی، در شماره 143 هویس درباره اهمیت شعر او نوشته است. ترجمه تکه‌هایی از نوشته نوروان را در اینجا می‌خوانید:

یک ماه پس از آغاز بنای دارالفنون در ۱۲۶۶ه.ق. امیرکبیر صدراعظم باکفایت ایران زمین، به «جان داودخان» ارمنی، داوید داویدیان، مأموریت داد به کشور اتریش و پروس برود و معلمانی برای تدریس در دارالفنون استخدام کند. امیرکبیر تجربه تلخی از نفوذ بیگانگان در ایران داشت و مخالف سرسخت استخدام معلم از کشورهای انگلستان، فرانسه، و روسیه تزاری بود. از این رو برای استخدام معلم کشور اتریش را برگزید، چون این کشور