به دلیل  آنکه، امروزه روند تحول شناخت انسانی و رابطه آن با حوزه های سیاسی و اقتصادی و به طور کلی حوزه روابط اجتماعی به نحوی است که دیگر نمی توان شناخت را به شناخت علمی محدود کرد و درون شناخت علمی نیز دیوارهای محکم و نفوذ ناپذیر  تخصصی کشید و از همه بدتر علم را همچون قرن نوزدهم و قرن بیستم به موجودیت صرفا انسانی و انسان محور، محدود کرد.

هر چند وجود جامعه شناسی را به خودی خود نمی توان زیر سئوال برد، اما علمی بودن این رشته گاه مورد شک قرار گرفته است. گروهی معتقدند که جامعه شناسی چیزی نیست جز یک گفتمان «ادبی» که هنوز رد پای ریشه های فلسفی اش در آن نمایان است. برخی دیگر، بر این باورند  که جامعه شناسی ابزاری است برای  اعتراض سیاسی و گاه موثر، اما بدون آنکه عینیتی در آن باشد. پرسش ما این است، جامعه شناسی واقعا چیست؟ و

زمانی که از اعتدال مثل هر مفهوم دیگری و به خصوص در حوزه فرهنگ سیاسی سخن می گوییم، همیشه باید آن را در بستر های زمانی و مکانی قرار دهیم و اینکه تلاش کنیم برای آن  مشخصات و تعاریف جهانشمول و ابدی و ازلی بیابیم، بیهوده و نادرست است. مثالی بزنم در اروپای  نیمه قرن بیستم، مفهوم  اعتدال در برابر فاشیسم هیتلری که می رفت تا جهان را به نابودی بکشد

این گفتگو درباره «خشونت و خشونت سیاسی»  در ماه ژوئن 2013 با ناصر فکوهی انجام گرفته است و دربخش «کهکشان» روزنامه «کوردستانی نوی» کردستان عراق به انتشار رسیده است . 
دکتۆر ناسری فەکوهی لە ساڵی (١٩٥6) لە شاری تاران لەدایک بووە و (کۆمەڵناس و نووسەر و وەرگێڕی ئێرانیە) هەرەوەها یاریدەدەری گروپی کۆمەڵناسی بەشی زانستە کۆمەڵایەتیەکانی زانکۆی تارانە و بەڕێوەبەری سایتی کۆمەڵناسی و کەلتورە و ئەندامی ئەنجومەنی نێودەوڵەتی کۆمەڵناسی