آلمان در قرون چهاردهم و پانزدهم تکامل فوق‌ العاده شدیدی از فردیت را نشان داد. نظام‌ های جمع‌ گرای قرون وسطی به واسطه آزادی شخصیت‌‌های فردیت‌ یافته در هم‌ شکست. با این وجود زنان طی این تکامل فردگرایانه جایگاهی نیافتند و آزادی تحرک و شکوفایی فردی همچنان دور از دسترس آنان بود. آنان از طریق افراطی‌ ترین و نامتعارف ‌ترین مدهای لباس جبران مافات کردند. از طرفی دیگر، میبینیم که در ایتالیای همان دوره، آزادی

چرا گاهی فکر می­کنیم که همه باید شبیه هم باشیم؟ چرا اگر کسی شبیه ما نبود، باید به طرز دیگری به او نگریست؟ آیا این ما هستیم که به لحاظ ظاهر ،استاندارد هستیم،یا دیگرانی که با متفاوت اند؟ آیا همه باید شکل و ظاهری یکسان داشته باشیم؟ آیا همه باید در یک طیفی از شکل و شمایل و ظاهر قرار بگیریم؟ آیا تفاوت به معنای غریبه بودن و بیگانه بودن هست؟ آیا ما همیشه ظاهری یکسان داریم؟ آیا خودمان در انتخاب چهره مان در

در عصر دموکراتیک، این شرایط به حدی شدید شد که حتی بیسمارک و بقیه ی سران و رهبران برجسته ی احزاب، بر این نکته تاکید داشتند ازآنجایی که رهبران گروه هستند، خود باید از آن اطاعت و پیروی کنند. روح دموکراسی باعث می شود تا فرد به دنبال شان ومنزلت و همچنین هیجان فرمانروایی باشد. اما این مسئله به قدری مبهم و گیج کننده است که نمی توان فرق بین وضع قواعد و سپس اسیر شدن به دست همین قواعد را

در سال های اخیر وجود شبکه ای پیچیده از رابطه ی میان بنیان های صنعت زیبایی، رسانه های جمعی و پیشرفت مهارت های پزشکی به ویژه جراحی زیبایی این ایده را تولید (Production) و بازتولید(Reproduction) می کنند که بدن ظرفیتی بی نهایت برای تغییر پذیری (Variability) دارد و بر همین اساس این ذهنیت در حال رنگ باختن است که : بدن هرکس در طول زندگی ثابت است و تنها تغییر آن نوعی تغییر طبیعی(Natural) در معنای