*مقدمه‌ی مترجم: مقاله‌ی پیش رو، که به قلم یکی از تاریخ‌نگاران مشهور تاریخ قرن بیستم فرانسه نگاشته شده، هر چند سعی دارد صحبت از «می 68» و میراث‌داران آن را با نگاهی تردیدآمیز نسبت به دستاوردهای جنبش روایت کند، اما خود از تردید و دودلی در ارائه‌ی همین روایت رنج می‌برد. ژیلدا یک‌جا از نامربوط بودن مطالبه‌ی «بدیل» به واقعیات در جهان لیبرال/نولیبرال کنونی می‌گوید و جای دیگر از «امید» به الگوگیری‌

آیا  سیاست های اقتصادی تحمیلی برای حمایت از یورو همچنان  با عملکردهای دمکراتیک سازگارند ؟ تلویزیون دولتی یونان در سال ۱۹۷۳ بوجود آمد. بدون مجوز پارلمان، دولتی که در آتن مجری فرمان های اتحادیه اروپاست، تصمیم گرفت که پرده ای سیاه بر این تلویزیون بکشد. پیش از آنکه سیستم قضائی یونان این تصمیم را باطل کند، کمیسیون بروکسل می توانست به این دولت موازین اتحادیه اروپا را یادآوری کند که براساس آن

با وجود تراژدی‌هایی دردناک در چند مایل آن طرف‌تر، و همچنین به رغم فجایعی حادتر شاید در زمانی نه چندان دور، نادرست و یا حتی سنگ‌دلانه بنماید که توجهات را به سایر چشم‌اندزهایی معطوف کنیم که هر چند به صورت انتزاعی و محتمل، اما می‌توانند مسیری به سمت یک جهان بهتر- آن هم نه در آینده‌ای دوردست، ارائه دهند.