چکیده: توسعه و تمامی رویکردهای مشتق اار آن ،از زمانی که بر اصل فرهنگ جهت مطالعه و شناسایی جوامع و مسائل مرتیط با آن ها ،تاکید ورزیدند،پیوندی تنگاتنگ  با حوزه ی انسان شناسی به شکل عام و انسان شناسی توسعه به طور خاص  یافت که سبب گشت نگرشی جدید نسبت به موضوع توسعه ترسیم گردد.در این مقاله سعی شده است تا به مرور شکل گیری این روتد از خلال بررسی

خیر، مشکل واقعی سهم مارکسیستها در نظریه توسعه آن نبود که تحلیلشان غلط بود؛ از بسیاری جهات و با نگاهی به گذشته و در مقایسه با سایر مکاتب گوناگون، آنها موضعی عینی بروز میدادند که از چشم انداز وسیع تاریخیشان و فهمشان از پویایی های نظام سرمایه داری که از مارکس استخراج کرده بودند؛ بهره میگرفت. مشکل حادّ آنها این بود که برای تعداد بسیار اندکی در جهان سوم- و تقریبا هیچ کس در آفریقای

نخستین فرمول بندی نظریه توسعه، کار اقتصاددانان بود؛ که همه شان سخت، از ایده های کینز و اقدامات مداخله گری دولت در اقتصاد از جمله، موفقیت آشکار طرح مارشال که از بسیاری جهات مدلی برای ایده های بعدی درباره "کمک" بود؛ متاثر بودند. این افراد در پژواکهای سوسیال دموکراسی در آن دوران، سهیم بودند؛ فی المثل تعهدشان به امر برنامه ریزی و اعتقادشان به اینکه مسائل اقتصادی در نهایت به

*یادداشت مترجم: متن حاضر را باید تماماً در ظرف زمانی نگارش آن مورد نظر قرار داد. سال 1947: دو سال پس از پایان جنگ جهانی دوم و شکست فاشیسم هیتلری و قدرت یابی فزایندة شوروی و تقویت پندارهای «ظهور جامعة آتی کمونیستی» از دل «سوسیالیسم واقعاً موجود» در قالب سوسیالیسم دولتی شوروی. مارکوزه این تزها را با چنان قطعیتی نسبت به آیندة سوسیالیستی جهان نگاشته که امروزه حتی خوش باورترین طرفداران سوسیالیسم هم به چنین نحوی دَم از آن نمی زنند.