پیش از هر چیز باید بابت برگزاری پرشور انتخابات از مردم آگاه کشورمان تشکر کنیم و بابت کسب اعتماد بیشینه مردم به آقای دکتر روحانی تبریک بگوییم. چیزی که در ادامه می‌آید درددل‌های یک دانشجو است خطاب به رئیس‌جمهور منتخب.
اشتباهات گذشته را نباید تکرار کرد. دولت‌های قبلی همگی بنا را بر نقد دیگران نهاده بودند؛ اما درست این است که ابتدا خود را نقد کنیم. وظیفه ما [به ویژه به عنوان روزنامه‌نگار و نیز دانشجو] نقد مستمر و مداوم همین دولت فعلی منتخب اکثریت است. البته دولت آقای روحانی هنوز تشکیل نشده و عملکردی ندارد که بخواهیم نقدی بر آن وارد کنیم؛ ولی همان‌طور که ایشان و دیگر نامزدها وعده‌هایی انتخاباتی به مردم دادند [و ما منتظریم عملی‌شدن آنها را ببینیم]، این هم «وعده انتخاباتی» ما با آقای دکتر روحانی است که ناقد ایشان باشیم.
امیدواریم در آینده نزدیک نه تنها این نقدها اجازه نشر بیابند؛ بلکه شنیده و به کار بسته شوند. انشاءالله«آزادی بیان» نیز مورد وثوق رئیس‌جمهور منتخب هست؛ زیرا سلامت نسبی هر دولتی متناسب با نقدهایی است که می‌شنود و تحمل می‌کند.
وانگهی یکی از مسائلی که شاید به نظر دست‌اندرکاران برنامه‌های تلویزیونی پیش از انتخابات و نامزدهای محترم از جمله رئیس‌جمهور منتخب چندان مهم نیامد و از آن صحبتی نشد، یکی از دغدغه‌های مهم بنده و جمع کثیری از دیگر کسانی است که در انتخابات شرکت کرده‌اند. این مسأله همانا وضعیت دانشگاه‌ها و تحقیقات و علم در کشور است.
صدالبته که بعضی از مهم‌ترین دغدغه‌های دانشگاهیان اکنون به خواسته‌های پیش‌پاافتاده و عمدتا ناشی از سیاست تنزل یافته که نقل آنها مقامی دیگر و مقالی فراخ‌تر از مجله دانستنیها می‌طلبد؛ انشاءالله به صوت چنگ بگوییم آن حکایت‌ها...
بنابراین به سراغ دغدغه «علمی»تر اهل دانشگاه می‌روم که از بس ناگفته مانده، روبه فراموشی رفته است. آقای رئیس‌جمهور! در بحث‌های فرهنگی فرموده بودید دولت باید « سیاستگذار، ناظر و حامی» باشد؛ البته شما تلویحاً بحث‌های فرهنگی را محدود به سیاست دولت در قبال موضوع هنر کردید.
از قضا دغدغه اصلی قشر دانشگاهی نیز همین «سیاستگذاری و نظارت و حمایت» است. آقای رئیس‌جمهور، نخستین پرسش من از شما این است که چرا سیاست‌های علمی پژوهشی جایش در گفته‌های شما و دیگر نامزدها خالی بود. به نظر چند درصد از هزینه‌های جاری ایران باید صرف پژوهش شود؟ کشورهای پیشرفته که بخش عمده‌ای از موفقیت سیاسی و اقتصادی خود را مدیون پیشرفت‌های علمی هستند، چه مقدار از بودجه خود را صرف پژوهش می‌کنند؟
سیاستگذاری‌های پژوهشی در کشور ما در چند سال گذشته محدود و معدود به چند حوزه بوده است که به پیشرفت‌های نسبتاً خوبی در آنها دست یافته‌ایم؛ اما آیا پژوهش باید به همین چند حوزه محدود شود؟ سیاستگذاری دولتی در قبال پژوهش در سال‌های گذشته طوری بوده که بسیاری از پژوهشگران حوزه‌های علوم پایه ناچار شده‌اند به ورطه «کاربردی»سازی پژوهش بیفتند تا از رشته‌های کاربردی مثل مهندسی و داروسازی و پزشکی عقب نمانند. آقای رئیس‌جمهور آیا شما هم قائل به همین سیاست هستید و پژوهش‌های بنیادی را تنها در سایه کاربرد آنها می‌پسندید؟
نظارت بر پژوهش بخش مغفول‌مانده دیگری است که این سال‌ها کوس رسوایی کارنامه پژوهش را به فلک رسانده است. سیاست‌های نظارتی دولت شما بر پژوهش و امتیازدهی و رتبه‌بندی پژوهش‌های انجام شده چیست؟ نحوه برخورد شما با خاطیان حوزه پژوهش، با متقلبان علمی، با دزدان و رونوشت‌سازان مقالات و با مدعیان کذاب اکتشافات چیست؟
سرانجام می‌رسیم به ملموس‌ترین دغدغه قشر دانشگاهی و پژوهشگران، یعنی حمایت؛ حمایتی که در سال‌های اخیر بیشتر و بیشتر در راستای همان سیاست‌های پژوهشی تنها مخصوص چند رشته خاص شده است؛ حمایتی که برای بسیاری از دانشگاهیان، به ویژه دانشجویان، سال به سال کمرنگ‌تر شد و تا جایی پیش‌رفت که در یکی دو سال اخیر، فرصت‌های مطالعاتی، ارزهای دانشجویی، دسترسی به منابع و مجلات علمی بین‌المللی و حتی ارز دولتی خرید کتاب‌های خارجی به کلی نفی شدند.
در حالی که در اغلب دانشگاه‌های معتبر جهان، دانشجویان تحصیلات تکمیلی دست‌کم برای انجام پژوهش‌های خود از حمایت‌های مالی کوچک و بزرگ برخوردار می‌شوند، تمام هزینه‌های پژوهشی به ویژه برای همان رشته‌هایی که نتوانسته‌اند کاربردهای زودبازده خود را به اثبات برسانند به گردن دانشجویان نهاده شده است؛ آن هم در دانشگاه‌های سراسری که زمانی شأن و جایگاهی محترم داشتند ولی امروز با ورود دانشجویان شبانه و پولی به بنگاه‌های اقتصادی رو به ورشکستگی تبدیل شده‌اند و تنها فایده‌ای که دانشجویان روزانه از حضور دانشجویان ضعیف‌تر شبانه برده‌اند، پایین آمدن سطح علمی دانشگاه‌هاست.
آقای رئیس‌جمهور! به خوبی می‌دانیم که شما هم به وضعیت موجود انتقاد دارید و حتماً از چنین شرایطی ناراضی هستید. انشاءالله که سیاست‌های پژوهشی دولت شما، کلید گشایش این درهای بسته باشد و به زودی شاهد نشست مشترک شما با پژوهشگران و دانشگاهیان، به ویژه دانشجویان باشیم تا به طور مفصل دغدغه‌ها و راه‌حل‌های پیشنهادی همدیگر را بشنویم و انشاءالله به کار ببندیم. در این راه برای شما و دولت شما آرزوی توفیق دارم.