ایران از کشورهایی است که به اذعان همه – و این شاید یکی از معدود مواردی باشد که اجماعی گسترده در آن وجود دارد- بیشترین میزان تعطیلات رسمی و نیمه رسمی و غیر رسمی را در طول سال دارد. تعطیلاتی که گاه همچون در مورد تعطیلات تابستانی که هنوز درونش هستیم و یا تعطیلات نوروزی به پهنه هایی از گسست فکری و کاری تبدیل می شوند که پیش درآمدها و پی آمدهایی نامطلوب و سخت بر کار و حیات روزمره افراد باقی می گذارند. و این تازه در مواردی است که قدرت خرید واقعی و توانایی اقتصادی افراد اجازه دهد که از تعطیلات خود به گونه ای که می خواهند یا آرزویش را دارند ( برای نمونه با تفریحات ، سفر و غیره) استفاده کنند که در اغلب موارد این نیز ناممکن است به خصوص آنکه شکاف میان توانایی های اقتصادی واقعی و حوزه تصورات ناشی از ساختارهای ذهنی شکل گرفته از «امکانات بالقوه» هر روز عمیق تر می شود.