مسکن در زندگی انسان چنان جایگاه مهمی دارد که گاه حتی به دلیل وجود آن و یا به علت تنوع اشکال مختلف آن توجه نمی کنیم. دربهترین حالت ممکن است نیاز به سرپناه در برابر ناملایمات اقلیمی را مهمترین علت خانه سازی بشر بدانیم. اما همانگونه که راپاپورت نیز بیان می کند با مطالعه ی اشکال مختلف خانه در جهان می بینیم که خانه لزوماً محافظتی در برابر سختی های آب و هوا به عمل نمی آورد. گاه حتی ممکن است عوامل دیگری باعث اتخاذ شکلی برای خانه شوند که در تقابل با اقلیم غیر عقلانی به نظر می رسد. وی همچنین تأثیر یک جانبه ی عواملی چون شیوه ی معیشت، تکنولوژی ساخت و ساز، مذهب، مصالح و عامل دفاعی را نیز رد می کند.

 شهر واقعیتی پیچیده و چند جانبه است و همواره مقولات و موضوعات متعددی را جهت مطالعه و تحقیق پیرامون خود گرد آورده است. شهر را می توان نوعی سازمان یافتگی در فضا دانست که بستر مناسبی جهت فرهنگ سازی است. فرهنگ از جمله مهمترین حلقه های ارتباطی میان انسان و شهر است. شهر بدون فرهنگ شهری بدون هویت است، غنای فرهنگی سبب می شود که هنجاهای فردی با فرهنگ شهری آشنا شده و متعادل و

چرا؟ این همه تفاوت در کمتر از نیم قرن؟ معماری ایران را چه شده که  تمامی داشته‌ها و سرمایه خود را از 1340 به بعد یکباره فراموش کرده و خانه‌هایی را برای نسل جدید جامعه می‌سازد که کاملا متفاوت از خانه‌های پدرانشان و پدران آن‌هاست؟ این، پژواک صدای محمدرضا حائری در سراسر زندگی حرفه‌ای خود است، از خلال صفحات کتابش «خانه، فرهنگ، طبیعت» گرفته تا جلسه جلسه کارگاه‌هایش. یکی از پاسخ‌هایی که