revenge
یا: کین خواهی عمل تلافی جویانه و عموماً نوع خشونتآمیز آن از سوی کسی که به ظن خود قربانی بیعدالتی شده باشد؛ نیز، پیگیری غالباً متعصبانة بازماندگانِ فرد قربانی برای گرفتن انتقام از فردِ مظنون بهقتل. تمایل به انتقام ریشه در قدیمیترین باورهای انسانی دارد و نشانه هایش هم در فرهنگهای باستانی و هم در فرهنگهای جدید مشاهده میشود. تفاوت انتقام با مجازات در آن است که انتقام را معمولاً خودِ قربانی یا یکی از خویشاوندان او بیواسطه از عاملِ خطا میگیرد، درحالی که مجازات را فرد یا نهاد جداگانهای، همچون دولت، در قالبی رسمی در نکوهش عمل خطا اِعمال میکند. در بسیاری از جوامع، انتقام راهی برای بازگرداندن شرافت و آبرو به شخص صدمه دیده تلقی میشود. در جوامع ابتدایی، دامنة انتقام کل گروه را دربر میگرفت و در نتیجه الزامی اجتماعی تلقی میشد؛ بدین ترتیب، گذشتکردن و انصراف از انتقامجویی نشانة ضعف بود که می توانست بیآبرویی و بدنامی بیشتری برای گروه یا فرد آسیبدیده به بار آورد. انتقام در جوامع جدید «اجرای قانون بهدست خود» تلقی میشود و بنابر کارآیی یا فقدان کارایی قوانین موجود، تلقی های متفاوتی از آن در نزد مردم وجود دارد. بسیاری از تراژدیهای یونانی، بهویژه اورستیا (اثر آیسخولوس آشیل)، به انسانهایی میپردازند که در دام چرخة پایان ناپذیری از کشتارها و انتقامجوییها گرفتار آمدهاند. در ادبیات انگلیسی، شکسپیر در نمایشنامة هَملِت، انتقامجویی را به بهترین نحو در قالب تراژدی طرح میکند؛ این سبک ادبی از 1580 تا1640 بسیار شکوفا شد. در ادبیات فارسی و در حماسه های ایرانی نیز بهویژه در شاهنامه کشته شدن سیاوش بهدست افراسیاب و انتقام ایرانیان از تورانیان به رهبری کیخسرو.

واژه در ویکیپدیا:
http://en.wikipedia.org/wiki/Revenge.

دوست و همکار گرامی

چنانکه از مطالب و مقالات منتشر شده به وسیله «انسان شناسی و فرهنگ» بهره می برید و انتشار آزاد آنها را مفید می دانید، دقت کنید که برای تداوم کار این سایت و خدمات دیگر مرکز انسان شناسی و فرهنگ، در کنار همکاری علمی،  نیاز به کمک مالی همه همکاران و علاقمندان وجود دارد. برای اطلاع از چگونگی کمک رسانی و اقدام در این جهت خبر زیر را بخوانید

http://anthropology.ir/node/11294