داستان های فیشینگ و حمله به قربانی،  شخصیت واقعی در میدان خیالی حادثه
اسپم ، قصه  بافی و شعبده ای از دنیای الکترونیک هم هست که از قابلیت اینترنت برای جعل هویت زمان ومکان سود می برد. ژانر های متفاوتی دارد. با نام ها و بقولی" اکانت"  واقعی بازی می شود. هم خیالپردازی هایی کودکانه اند هم مجرمانه. در آنها صحبت از قانون وحقوق و اعتماد و عشق به هم نوع ، حتی  پایبندی به علم و منبع تحقیق  موج می زند.

تصویر: یاشار کمال
کم یافت می شوند کتاب های به زبان فرانسوی که به بازتاب مدرنیته اروپا در ترکیه بپردازند. حال  آن که این مقوله یکی از داده های اساسی است برای درک تحول و تنش هائی که این کشور شاهد آن بوده است. دوره انتقالی که با اصلاحات موسوم به «تنظیمات» (١٨٧٦-١٨٣٩) آغاز می شود، به ویژه تعیین کننده است.

*توضیح مترجم: متن زیر ترجمه‌ی بخشی از قسمت دوم مدخل تاریخ اسطوره‌شناسی دانشگاه ایالتی یانگس‌تاون امریکا است که نویسنده‌ای برای آن ذکر نشده است.
غالباً زبان شناس شهیر سوئیسی، فردیناند دو سوسور (1913 -1857) را پدر زبان شناسی مدرن می دانند. سوسور سعی داشت علمی را

تصویر: ستوده
«خون است دلم برای ایران» عنوان مستندی 66 دقیقه‌ای به کارگردانی سید جواد میرهاشمی و تهیه‌کنندگی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی است که در سال 1387 تولید شده است. موضوع این فیلم، شخصیت «منوچهر ستوده»، یکی از شاگردان بدیع‌الزمان فروزانفر از

داستانها ،به تعبیری نمایی از بستر اجتماعی اند که همچون آیینه ای ، تبعیض ها ، حسادتها و تعاریف جامعه از پدیده های اجتماعی مختلف را به ما نشان می دهند، داستانها ، البته کج و کولگی جامعه را نیز نشان می دهند.  "نازنین"- در گویش دزفولی نازنین به زنی که زیبایی افسانه ای دارد اطلاق می شود-  یکی از داستانهای فولکوریک دزفول است ، داستان دختری پری رو و کنیزی زشت و سیاه و آبله رو که گرچه

پیــش‌ســخن
الف. سنت فرهنگی داستانگزاری: داستانگزاری یا نقالی یک جریان فرهنگی است که از زمان‌های دور در جامعۀ ایران رواج داشته است. داستانگزاران یا نقالان داستان هایی از حماسه های قومی، ملی، دینی، و واقعه های تاریخی و شبه تاریخی و مذهبی را که از داستانگزاران و

دیالکتیک زیبایی شناسی و سیاست
از آنجایی که بی عدالتی تاریخی، شکل دهندة آثار هنری حقیقی است، مدعیان علیه کانون [ادبی] غربی، به منظور اینکه کانون غربی را پذیرای افرادی بدانند که حاشیه ای بوده اند، چه خارج از قصور تاریخی یا تعصب جدی، به نظر می رسد که توجیه شده باشند. هر چند در

اینکه اثر هنری دوام می آورد، به خاطر همان دقائقی است که منکوب می شوند در زمانی که اثر تا معابد خدایان صعود می کند.
  تئودور آدورنو
«در باب کلاسی سیسم آیفی ژنی گوته» (1967)
در گذشته، به منظور فراتر رفتن از ایدئالیسم و آکادمیسم تنگ نظرانة در ارتباط با موضوع وضعیت کانونی، نظریات جامعه شناختی مربوط

چکیده

اصطلاح بینامتنیت را برای اولین بار یولیا کریستوا در سال 1966 در مقاله ای با عنوان «کلمه ٬ گفتگو ٬ رمان» به کار برد. این اصطلاح که بر تاثیر متقابل متون بر یکدیگر دلالت دارد٬ بر این اصل استوار است که هیچ متنی بدون پیش متن نیست. در نظر کریستوا یک متن پدیده ای کاملا مستقل و منحصر به خود نیست بلکه همانند پازلی از تکه های متون دیگر تشکیل یافته است.[1]