شاید گاهی به این مسئله فکر کرده باشیم که «آدمی چه گونه قضاوت می‌کند؟»؛ در قرن هجده  این پرسش، مسئله‌ای تماماً فلسفی به شمار می‌آمد. پرسشی که فیلسسوف ایده‌آلیستی همچون امانوئل کانت (1804 ـ 1712)، وظیفه‌ی خود می‌دانست تا به آن پاسخ گوید و مبانی و منابع آنرا تبیین نماید. اصلا شاید بهتر باشد بگوییم هدف عمده‌ی کانت در فلسفه‌ی به اصطلاح نقادانه‌ی خود، طرحِ مسائل، و مبانیِ فلسفه در چارچوب جدید که از آن

با شهرتی که جان لاک (1632 ـ 1704) دارد، سخن درباره‌ی وی فراوان است. گفته می‌شود در زمان حیات‌اش او را «فیلسوف» خطاب می‌کردند (شاید به دلیل گفتار و کردار سنجیده‌اش)؛ او در عین تمایل جدی در تأملات فلسفی ـ روان‌شناختی، علاقه‌مند به ساختن مباحث و نظریات جدید در قلمرو سیاست و امور مربوط به «جامعه»، «دولت» و  به طور کلی«اقتدار حکومت» بوده است؛ و از قضا به دلیلِ همین تسلط فکری و چیره‌دستی

اهمیت تفکرِ توماس هابز (1588 ـ 1679)، در معماریِ فلسفة مدرن غیر قابل انکار است. وی با وجود اینکه در قرن هفده، جزء خادمانِ توجیهِ «قدرتِ مطلق شاهی» به شمار می‌آید، به دلیل شرایط تاریخی، ناگزیر به «عقلانی‌ کردن» این قدرت نیز بوده است. از این رو، فلسفة هابز، ضمن آنکه همچون فلسفة فرانسیس بیکن، «داوطلبانه» در صدد مشروعیت بخشیدن به قدرتِ پادشاه وقتِ انگلستان (چارلز اول) بود، در عین حال به واسطة

تصویر: دکارت
قبل از متن
در این بحث می‌خواهیم به یکی از مهم و اثر گذارترین بحث‌های تاریخ فلسفه بپردازیم: به «منِ اندیشنده»؛ نظریه‌ای که رنه دکارت (1596 ـ 1650) فیلسوف پر آوازة فرانسوی، آنرا مطرح ساخت و بدین طریق افق جدیدی به روی فلسفه و ساحت اندیشه گشود. اما قبل از آغاز هر سخنی،