فرمانروایان سومری در سراسر دوران سلسله های قدیم برای تسلط یافتن بر دولت-شهرهای انگشت شمار سومری با یکدیگر به رقابت پرداختند.برای آنها سومر منطقه میان سواحل دریا در جنوب وکیش در شمال بود،وآشور وماری،همچو ایلام، سرزمینهای بیگانه به حساب می آمدند.اما در حدود 2400ق.م.شاهزادگان سامی مقیم مرکز بین النهرین مسیر رویداد ها را دگرگون کردند.نه تنها سارگن وجانشینانش همه دولت-شهرهارا به اطاعت واداشتند،بلکه تمامی حوزه دجله وفرات را به انضمام بخشهایی از سرزمین های همسایه به تصرف در آوردند وبه خلیج فارس لشکر کشیدند، وبه این ترتیب نخستین امپراطوری بزرگ بین النهرین را بنیان نهادند برای نخستین بار دوبخش شمالی وجنوبی بین النهرین به صورت کشوری یکپارچه به هم پیوست ومنطقه وسیعی را از کوههای تاروس در شمال تا دریای سفلی(خلیج فارس) در جنوب،از کوههای زاگرس در شرق تا دریای مدیترانه در غرب زیر سلطه خود قرارداد. درنظر مردمان آن زمان، این منطقه که بیش از حد تصور بزرگ مینمود، چهار انتهای جهان راشامل می شد وعالم وجود بود. امپراطوری که سارگن بنیان نهاد حدود دویست سال دوام آورد،به دست نیرویی مرکب از فشار اقوام زاگرس نشین وشورش های درونی سرنگون شد، و این تجربه را بین النهرینی ها هرگز فراموش نکردند.به این معنی که باز یافتن وحدت بین النهرین ورسیدن به آنچه که ما آن را مرزهای طبیعی میخوانیم رویای همه پادشاهان بعدی شد.(مجید زاده،1388:90)
 

برای خواندن مقاله کامل در زیر کلیک کنید:

دوست و همکار گرامی

چنانکه از مطالب و مقالات منتشر شده به وسیله «انسان شناسی و فرهنگ» بهره می برید و انتشار آزاد آنها را مفید می دانید، دقت کنید که برای تداوم کار این سایت و خدمات دیگر مرکز انسان شناسی و فرهنگ، در کنار همکاری علمی،  نیاز به کمک مالی همه همکاران و علاقمندان وجود دارد. برای اطلاع از چگونگی کمک رسانی و اقدام در این جهت خبر زیر را بخوانید

http://anthropology.ir/node/11294

پیوست: 

bastan111.doc