یکی از تزهایی که نولیبرالیسم، سال های سال است بر آن تاکید دارد، پیوستگی میان لیبرالیسم اقتصادی و لیبرالیسم سیاسی است، به گونه ای که تقریبا از نوعی خودکار بودن این رابطه دفاع کرده و بر آن است که با لیبرالی یا کالایی و خصوصی شدن روابط اقتصادی دیر یا زود ما را به آزادی نظام سیاسی می رساند. صرف نظر از آنکه این تز نیز مطرح است که خود لیبرالیسم اقتصادی بر اساس اصل سرریز ثروت در سطح گروه کوچکی از نخبگان باقی نمانده، بلکه به کل جامعه تسری می یابد. نتیجه گیری عملی نولیبرالیسم از این تز آن بوده است که در همه جا باید ابتدا به سراغ «اصلاحات اقتصادی» و در درک آنها از این مفهوم به سوی خصوصی کردن گسترده، فساد انگیز و مقررات زدایی بی بند و بار اقتصادی رفت، ولو آنکه با رژیم هایی بسیار دیکتاتور منش روبرو باشیم، زیرا در میان مدت لیبرالیسم اقتصادی حاکم شده در این رژیم ها کار را به گسترش دموکراسی می رساند.

طی روزهای اخیر، نخستین اقدام رسمی و آیین‌وار برای محاکمه خمرهای سرخ در کامبوج انجام گرفت. قضات دادگاه 177 کامبوجی و 13 غیر کامبوجی) در این روز درکاخ سلطنتی پنوم پن رسمائ سوگند خوردند تا کار این محاکمه بتواند پس از هشت سال آماده سازی، توافق‌نامهء رسمی دولت کامبوج با سازمان