مبحثِ روشنفکری و آسیب شناسیِ آن در ایران گفتاری نسبتا کهنه است؛ نزدیک به صد و اندی سال از ورودِ این پدیده به جامعه مان می گذرد و کماکان مشکلاتِ هستی شناختیِ عدیده ای درباره ی آن وجود دارد؛ مشکلاتی که تنها جامه عوض می کنند و هربار به هیبتِ دالیِ متفاوت در گفتارِ متفکران و صاحبانِ اندیشه ی ایرانی می نشینند. روشنفکری نیز به مانندِ دیگر اقلامی که با امر مدرن و نو به ایران آمد، صفاتِ مثبت و